Ηχηρό μήνυμα στον ηγεμονισμό του Βερολίνου θεωρήθηκε από αρκετούς αναλυτές το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών.

Πέρα από την εκτίμηση του καθενός, η ουσία είναι πως η ακολουθούμενη δογματική πολιτική του Βερολίνου και των Βρυξελλών πέτυχε να καταστήσει συμπαθή τον Σ. Μπερλουσκόνι ακόμη και σε παραδοσιακούς αντιπάλους του. Πάντως, εκείνο για το οποίο θα πρέπει να ανησυχούν οι Γερμανοί είναι τα ποσοστά που έλαβαν ο «εχθρός» των κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης Σίλβιο Μπερλουσκόνι και ο κωμικός, «πρωτάρης» στην πολιτική Μπέπε Γκρίλο.

ΟΜΩΣ, αυτό που αποτελεί ξεκάθαρη απάντηση των Ιταλών είναι το ποσοστό που έλαβε ειδικά ο «εκλεκτός» των Γερμανών Μάριο Μόντι. Ο πρώην υπηρεσιακός πρωθυπουργός και επικεφαλής ενός κινήματος τεχνοκρατών, που θέλησαν να επιβάλουν στη γείτονα οι Ευρωπαίοι παράγοντες, συγκέντρωσε ποσοστό 10,56%. Διαφωνεί ή συμφωνεί κάποιος με τον Πολ Κρούγκμαν, δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί πως έχει δίκιο σε αρκετά από αυτά που αναφέρονται (και) στο σχετικό θέμα των Financial Times.

Πέρα από συναισθηματισμούς και προσωπικές θέσεις, όλη αυτή η... ανατροπή(;) θα ήταν ουσιαστική εάν στην πράξη θα μπορούσε να αναθεωρηθεί η άνωθεν επιβαλλόμενη πολιτική.

Μία πολιτική που εκτός της αναγνώρισης των «λαθών» (από την τρόικα), της στυγνής προσήλωσης σε αριθμούς και σε οικονομικά μεγέθη και δείκτες, θα μπορούσε να συμπεριλάβει και τον ανθρώπινο παράγοντα. Είναι εφικτό κάτι τέτοιο άραγε;

Ξέρω πως πολλοί που διαφωνούν κάθετα με τα έργα και τις ημέρες του Καβαλιέρε, πως πολλοί που ελάχιστη σχέση έχουν με προηγούμενες πολιτικές, άνθρωποι νουνεχείς και μετρημένοι έστω ενδόμυχα δεν λυπήθηκαν από τις εξελίξεις, για να μην πω πως αρκετοί τις ευχαριστήθηκαν.

σ.σ.: Δικαιώνονται όσοι περίμεναν τους Ιταλούς (και όχι τους Γάλλους ή τον Φρ. Ολάντ) να διαδραματίσουν τον ρόλο ανατροπής (είτε για καλύτερη είτε για χειρότερη συνέχεια). Τελικά ο... joker έφερε «ιταλικά χρώματα». Γιατί όχι, perche no, που έλεγε ο αξέχαστος τροβαδούρος Lucio Battisti.