Με διάγγελμά του προς τον κυπριακό λαό, ο Δ. Χριστόφιας θα ανακοινώσει (και τυπικά) την αποδοχή του μοιραίου.

Οι δραματικές προσπάθειες της Λευκωσίας να αναζητήσει και να βρει εναλλακτικές μορφές χρηματοδότησης - δανειοδότησης στη Μόσχα, στο Πεκίνο και σε τρίτους δεν τελεσφόρησαν και πλέον θεωρείται θέμα χρόνου και συγκυρίας η αποδοχή του δικού της μνημονίου.

Για να μην έχουμε αυταπάτες ήταν ο εύγλωττος ο τίτλος της τελευταίας αναφοράς μας (στον Εκηβόλο της Δευτέρας 19/11) όπου επαναλαμβάναμε την πάγια εκτίμησή μας: «Γίνεται... ηλίου φαεινότερος ο εξαρχής μεθοδικός κι απώτερος σχεδιασμός των δανειστών και του Βερολίνου. Η διά της κατάλληλης 'χρήσης' της κρίσης χρέους, η εξουθένωση της ευρωπεριφέρειας, η σταδιακά εμπράγματη υποθήκευση παγίων, δημόσιας περιουσίας κι ορυκτού πλούτου, η ποδηγέτηση μέσω του σπιράλ ύφεσης κοινωνίας και πραγματικής οικονομίας, η συν τω χρόνω δραματική μείωση του εργατικού κόστους, η αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων και η διάλυση των τελευταίων ψηγμάτων κοινωνικής πολιτικής. Εν ολίγοις, η μετάλλαξη της μέχρι πρότινος κοινωνικότερης Ευρώπης σε έναν διεθνοποιημένο και χρηματοπιστωτικό (και κεντρικά ελεγχόμενο) χώρο».

Κατά την ταπεινή εκτίμησή μας, το θέμα, που είχε ανεβάσει την ίδια μέρα το euro2day -«Τα κοιτάσματα πετρελαίου... κοιτάει (sic) η Τρόικα»- θα έπρεπε να τύχει μεγαλύτερης προσοχής, αναγνωσιμότητας και γονιμότερου προβληματισμού.

Δυστυχώς... ceterum censeo Carthaginem delendam esse, όπως θα έλεγε σήμερα ο Κάτων ο Πρεσβύτερος (234 - 149 π.Χ.).