Αφορμή για το σημερινό σχόλιο της στήλης η παρατήρηση του nik/salonik για το «πακέτο βοήθειας»(*) και τη διελκυστίνδα που έχει προκαλέσει μεταξύ των δανειστών η τελική μορφή του. Το θέμα μας αφορά «παικτικά» και λόγω της ενδεχόμενης συμμετοχής ιδιωτών και των πιθανών επιπτώσεων - εξελίξεων που μπορεί να σηματοδοτηθούν για τους εγχώριους τραπεζικούς ομίλους.

Διερωτάται λοιπόν ο φίλος «…για το νέο πακέτο χρηματοδότησης από την τρόικα και γιατί να επιμένουν στη συμμετοχή των ιδιωτών (rollover - collateral) με κίνδυνο υποβάθμισης από τους οίκους, αφού τελικά το ποσό δεν είναι δα και υπέρογκο, μόνο 25 δισ. θα καλύψουν. Κάτι άλλο παίζει!!! Κανείς δεν ασχολήθηκε με την τόση επιμονή των Ευρωπαίων, δεν είναι τόσο αθώα!».

Άδικο δεν έχει, και αυτό γιατί πλέον φαίνεται πως τα συμφέροντα Βερολίνου - Παρισιού αποκλίνουν (και δεν αναφερόμαστε μόνο στις γερμανικές - γαλλικές τράπεζες, με τις πρώτες να έχουν μειώσει κατά πολύ την έκθεσή τους σε «τοξικά ελληνικά προϊόντα»).

Ας μη διαφεύγει της προσοχής μας πως ο γαλλικός κλάδος έχει και άμεση έκθεση στην ελληνική αγορά (Credit Agricole, Societe Generale), γαλλικοί όμιλοι εμπλέκονται σε έργα που χρειάζονται επειγόντως ροές χρηματοδότησης (ενδεικτικότερη η περίπτωση της Vinci στα αυτοχρηματοδοτούμενα), οι δε γαλλικές τράπεζες έχουν ήδη μία… προειδοποίηση από τη Moody’s (εις διπλούν, μάλιστα, στις 15/6).

Το σημαντικότατο, όμως, είναι πως το πρόγραμμα αρωγής έχει προχωρήσει από το γερμανικό κοινοβούλιο με την αυστηρή προϋπόθεση ότι θα συμμετέχουν και ιδιώτες.

Πρακτικά, για να κάνουν πίσω οι Γερμανοί θα πρέπει να θέσουν νέο αναθεωρημένο πρόγραμμα στην κοινοβουλευτική κρίση με διόλου εξασφαλισμένη την πλειοψηφική έγκριση, αυτήν τη φορά.

Μέσα σε όλα αυτά, να συνεκτιμήσουμε τα αντικρουόμενα καθεστώτα - συμφέροντα στην ίδια την Ευρώπη, δηλαδή το κεντρομόλο Σύστημα (ΕΚΤ, Ε.Ε., ευρω-μηχανισμός) και το φυγόκεντρο (πλέον) κρατικίστικο(**). Μύλος, δηλαδή, και κατάσταση χαοτική, την οποία απολύτως δικαιολογημένα και εύλογα εκμεταλλεύονται τα αντίθετα συμφέροντα (Ουάσιγκτον, ιδιώτες μέτοχοι και Fed, εκτιμητικοί οίκοι και οι καλούμενοι…κερδοσκόποι).

(*) Βοήθεια «βαφτίζουν» εδώ και μήνες τον δανεισμό με όρους… τοκογλυφίας, εάν ενδεικτικά συνεκτιμήσουμε πως και η τελευταία πρόταση των «φίλων - συμμάχων Γάλλων» αφορούσε σε επιτόκια που ξεκινούσαν από 5% και έφταναν ακόμη και 8%, μάλιστα.

Σε σημείο ώστε να συμφωνούμε απόλυτα με την προσέγγιση του Wolfgang Munchau (Financial Times, «Τοξικό προϊόν η γαλλική πρόταση - σώζει μόνο τις τράπεζες»). Και μια που γίνεται λόγος για τον 47χρονο οικονομολόγο - αρθρογράφο, να συνεκτιμήσουμε το προτελευταίο άρθρο του (στις 28/11) που προειδοποιούσε πως «…οι Έλληνες βουλευτές καλούνται να επιλέξουν μεταξύ ενός ψέματος και μιας καταστροφής».

(**) Εξίσου διαφωτιστικό παλιότερο άρθρο του ιδίου «…για τους σπόρους - ρίζες της κρίσης του ευρώ, που είναι τόσο παλιές όσο οι παλιές και σύνθετες της ίδιας της Ευρώπης».