Έτοιμη για την παροχή… βοήθειας προς την Ελλάδα και την Ιρλανδία δηλώνει η Άνγκελα Μέρκελ, λαμβάνοντας -προφανέστατα- ως ανταλλάγματα περαιτέρω δεσμεύσεις.

Δεσμεύσεις που σχετίζονται με ιδιωτικοποιήσεις και εκχώρηση θυγατρικών ελληνικών τραπεζών στην ευρύτερη περιφέρεια της ΝΑ. Ευρώπης. Περιοχή την οποία από την εποχή του… Βίσμαρκ τα γερμανικά συμφέροντα θεωρούν "ζωτικής σημασίας" και εν δυνάμει "ενδοχώρα" των βλέψεών τους.

Όσο εντείνεται η αμερικανική πίεση για λύση (που εν προκειμένω διευκολύνει και την Ελλάδα), το Βερολίνο είναι λογικό να διευρύνει το "καλάθι των ανταλλαγμάτων".

Αφενός για να κατευνάσει το θεωρούμενο "σκληρό γερμανικό κεφάλαιο" (σ.σ. ο Σύνδεσμος Γερμανικών Βιομηχανιών BDI, ο Σύνδεσμος Γερμανών Εργοδοτών BDA, η Ένωση Βιομηχανικών και Εμπορικών Επιμελητηρίων DIHK και η Ένωση Γερμανικών Βιοτεχνιών ZDH), που τάσσεται εναντίον της έκδοσης ευρωομολόγου και της χαλάρωσης των μέτρων κατά της αδύναμης ευρωπαϊκής περιφέρειας.

Αφετέρου για να διασφαλίσει τα συμφέροντα των γερμανικών τραπεζών. Όπως σημειώνει ο Νίκος Κοτζιάς (στο τελευταίο τεύχος των "Επικαίρων"), "… η Γερμανία προκειμένου να διασφαλίσει τα δάνειά της συμφώνησε σε αναχρηματοδότηση της Ελλάδας με υψηλότερα επιτόκια. Ταυτόχρονα, επέβαλε τη νέα πολιτική της ΕΚΤ με την οποία γερμανικές και άλλες τράπεζες θα μπορούσαν να πατρονάρουν τα ελληνικά ομόλογα στην κεντρική τράπεζα. Μόνο πέρυσι οι γερμανικές τράπεζες ξεφορτώθηκαν περίπου το 20% των ελληνικών ομολόγων που κατείχαν".

Αν φέτος ξεφορτωθούν άλλα τόσα -ίσως και παραπάνω-, τότε η αξία των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν θα περιοριστεί στο περίπου 55% του αρχικού ποσού.

Ακόμη και αν αυτό το ποσό "κουρευτεί" (κατά 20% - 30%), οι γερμανικές τράπεζες θα έχουν επίπτωση μόνο στο 12% (της αρχικής συνολικής αξίας), δηλαδή κάτι λιγότερο από τους τόκους. Άρα και σε αυτήν την περίπτωση οι Γερμανοί βγαίνουν με σημαντικές υπεραξίες.

Επιπλέον, χρειάζεται να συνεκτιμηθεί το γεγονός ότι μέσα στο 2011 η Γερμανία θα πρέπει να εξοφλήσει (ληξιπρόθεσμα) ομόλογα που ανέρχονται στο 14% του ΑΕΠ της. Περίπου όσα και τα ληξιπρόθεσμα που έχει να εξοφλήσει η Ελλάδα στην ίδια χρήση.

Επίσης, η ουσιώδης διαφορά πως, ενώ για την Ελλάδα το 65% αυτών των ομολόγων είναι κρατικά (και τα υπόλοιπα τραπεζικά), στη Γερμανία το 80% είναι τραπεζικά. Όπως παραδέχονται οι ίδιοι, το 2011 είναι κρίσιμη χρονιά και μεγάλων απαιτήσεων για την αναχρηματοδότηση του χρέους των τραπεζών τους. Κι αυτό είναι λογικό να σκληραίνει τη στάση των πολιτικών κομμάτων (CDU/CSU και FDP), της Bundesbank, της ομάδας των 200 οικονομολόγων, του πανίσχυρου εργοδοτικού - επιχειρηματικού λόμπι στο ενδεχόμενο έκδοσης ευρωομολόγου.

Προφανώς, για να υποχωρήσει σε κάποια θέματα η Γερμανίδα καγκελάριος θα πρέπει να διασφαλίσει πολλαπλάσια ανταλλάγματα για την ολιγαρχία της χώρας της. Και μέσα σε αυτό το διευρυνόμενο "καλάθι ανταλλαγμάτων" προορίζεται να συμπεριληφθούν κ α ι οι θυγατρικές ελληνικών τραπεζών σε αγορές της ευρύτερης περιοχής.

Ο… δεύτερος γύρος μόλις άρχισε.