Τουλάχιστον ένας κλάδος της ελληνικής οικονομίας έχει την ευκαιρία να ξεφύγει από την κρίση της χώρας, έγραφε την προηγούμενη εβδομάδα η "Wall Street Journal" (13/5) αναφερόμενη στα μεγάλα ονόματα της ποντοπόρου ναυτιλίας.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, ο κλάδος, δεύτερος σε ποσοστό συμμετοχής στο ΑΕΠ μετά τον τουρισμό, εκμεταλλεύεται την αύξηση της ζήτησης για εμπορεύματα στην Κίνα. Επιπλέον, οι Έλληνες έχουν τη μικρότερη -συγκριτικά- έκθεση στην αγορά των κοντέινερ που περνά μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην παγκόσμια ναυτιλία.

Αυτά βλέπουν στην κυβέρνηση και ετοιμάζονται για επανασύσταση αυτόνομου υπουργείου Ναυτιλίας.

Αυτή είναι η μία όψη, που αφορά στο κράτος, στους κυβερνώντες.

Η άλλη έχει να κάνει με τους επιχειρηματίες και τον ΣΕΒ, που αίφνης ανακάλυψε… την παρθενογένεση των ελληνικών εταιριών, ξεχνώντας την πολύ μεγάλη εξάρτηση των ιδιωτικών ομίλων από το κράτος και τις δουλειές του Δημοσίου(*), τις σχέσεις με τους πολιτικούς άνδρες και τα "τζάκια".

Επειδή σε αυτήν τη χώρα κατοικούμε και οι περισσότεροι λίγο ως πολύ γνωριζόμαστε μεταξύ μας, ενθυμούμεθα τι δήλωνε πέρυσι τέτοια εποχή ο πρόεδρος του ΣΕΒ από το βήμα της γενικής συνέλευσης.

Διαπίστωνε τότε (11/5/09) ο καταγγελτικότατος εσχάτως πρόεδρος πως "η παγκόσμια κρίση μας επηρεάζει σε περιορισμένο βαθμό, καθότι η οικονομία μας είναι μικρή και εσωστρεφής", και ότι δεν χρειάζεται να ληφθούν οικονομικά μέτρα καθότι "δεν έχουμε ανάγκη από ένα νέο πρόγραμμα σταθεροποίησης, αλλά από ένα πρόγραμμα εθνικής ανασυγκρότησης με την υλοποίηση θεσμικών μεταρρυθμίσεων, που θα αλλάξουν τις βάσεις της οικονομικής και πολιτικής εξέλιξης".

(*) Σύμφωνα με παλαιότερη έρευνα του Ευρωβαρόμετρου, η Ελλάδα έχει τον μακράν υψηλότερο βαθμό συσχέτισης ιδιωτικών επιχειρήσεων- δημόσιου τομέα, εξάρτησης ιδιωτικών εταιριών από τις δουλειές του Δημοσίου. Μερίδιο που την τριετία 2002-04 (ελέω Ολυμπιακών Αγώνων και έργων) είχε ξεπεράσει το 60%!