Δύο εξαιρετικά επίκαιρα ζητήματα αποτελούν ενδεικτικές πτυχές της παθογένειας του εγχώριου συστήματος. Όχι βέβαια πως είναι τα μόνα (κάθε άλλο), αλλά τόσο η περίπτωση του ΟΛΠ και της… περιβόητης εθελουσίας εξόδου δεκάδων εργαζομένων όσο και το ζήτημα των μπόνους των τραπεζικών μεγαλοστελεχών εξελίσσονται σε μία περίοδο ασφυκτικότατης πίεσης στην πλειονότητα των εργαζομένων - φορολογουμένων.

Αναλυτικά και στα δύο ζητήματα αναφέρονται η Αλεξάνδρα Γκίτση και η Έλενα Λάσκαρη.

Βέβαια, για τις επιπλέον αμοιβές και τα κίνητρα προς τραπεζικά μεγαλοστελέχη ο Νίκος Γ. Δρόσος καταθέτει την εκτίμησή του, ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζει η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (σχετικό θέμα της Εύας Καραμανώλη).

Η ουσία, όμως, είναι πως ένα καίριο θέμα ανοίγει από την κυβέρνηση, έχοντας προφανώς τη σύμφωνη γνώμη της συντριπτικής πλειονότητας των εργαζομένων - φορολογουμένων. Το τι θα προκύψει θα το δούμε στη συνέχεια και κυρίως, απ' ό,τι φρονούμε, όταν αρχίσουν τα «χοντρά ζόρια» στην κοινωνία. Έχει όμως τη σημασία του ότι αυτό το ζήτημα τίθεται στο τραπέζι, ανοίγει και… η συζήτηση ξεκινά.

Η άλλη πτυχή, του κόστους της εθελουσίας εργαζομένων του ΟΛΠ, είναι επίσης ενδεικτική. Καθώς σε μια χρονική περίοδο όπου η εθνική οικονομία βρίσκεται στο κόκκινο μία ολιγομελής κοινωνική ομάδα στρέφεται εναντίον άλλων, που ενδεχομένως αντιμετωπίζουν οξύτερα οικονομικά προβλήματα. Πόσο μάλλον όταν πολλές κοινωνικές ομάδες δεν διαθέτουν τη διαπραγματευτική ισχύ των εργαζομένων του ΟΛΠ.

Η ουσία είναι πως για να διασφαλιστεί η εργασιακή ειρήνη επιτυγχάνεται -εν μέσω κρίσης- μία απόφαση που αποκλίνει τα μέγιστα από την κοινή αίσθηση και λογική. Διαβάζοντας μάλιστα ενδελεχώς όλους τους όρους της νέας σύμβασης (λ.χ. που αφορά στην πλήρη εξίσωση των νεοπροσληφθέντων με τους ήδη απασχολούμενους, καταργώντας επί της ουσίας την υπουργική απόφαση που είχε εκδοθεί επί των ημερών του Μ. Κεφαλογιάννη).

Και η ιστορία συνεχίζεται…