Δανειζόμαστε για τη σημερινή αναφορά τον εύγλωττο τίτλο του Εγερτηρίου του Νίκου Γ. Δρόσου, καθώς αποδίδεται "ανάγλυφα" η αγωνία όσων αποτελούν την πραγματική οικονομία.

Σε μία κρίσιμη φάση για το… περιβόητο πλέον πακέτο των 28 δισ. ευρώ, με τους εμπλεκομένους να διασταυρώνουν τα ξίφη τους στη συνεδρίαση της Ένωσης Τραπεζών.

Για χοντρό παιχνίδι με το… πακέτο κάνει λόγο ο Γιώργος Παπανικολάου, τη στιγμή που η πίεση της κοινής γνώμης και της πλειονότητας των ΜΜΕ πιέζουν για άμεση λήψη ουσιαστικών μέτρων και όχι… για δολώματα με ψίχουλα στα οποία αναφέρεται η "Ελευθεροτυπία" της Δευτέρας.

Όμως, ακόμη και γύρω από το… σωρό του πακέτου των 28 δισ. ευρώ φαίνεται να έχει στηθεί ένας χορός με πρόδηλες πολιτικές συνέργιες και προσπάθειες εκμετάλλευσης αξιοποίησης από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ (και εν μέρει από τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης).

Η αξιωματική αντιπολίτευση κάνει λόγο μέχρι και "για στημένη κόντρα κυβέρνησης - τραπεζιτών", αφήνοντας άμεσες αιχμές.

Η άλλη πλευρά σε μία αγωνιώδη προσπάθεια να αντιστρέψει το εις βάρος της αρνητικό κλίμα δείχνει να προσδοκά οφέλη από την εικόνα της "καλής κυβέρνησης" που επιχειρεί μετωπική επίθεση κατά των "αιμοσταγών τραπεζιτών" και των "χρυσών παιδιών οργανισμών και επιχειρήσεων του Δημοσίου" .

Τι να υποθέσει ο δύσμοιρος δανειολήπτης; Πως αίφνης η Ν.Δ. βάλλει κατά των δικών της επιλογών, της πολιτικής που η ίδια ασκεί τα τελευταία χρόνια ή ακόμη της τακτικής (;) που ακολουθεί ο ΥΠΕΘΟ. Μακάρι να ήταν έτσι. Ακόμη και η "Καθημερινή" αναφέρεται στο φύλλο της Κυριακής για "ανάταξη της κυβέρνησης μέσω… τραπεζών".  

Για την αξιωματική αντιπολίτευση αποτελεί κοινή εκτίμηση πως αποκτά ταχύτερα αντανακλαστικά και καθότι εκτός παιχνιδιού μπορεί να εμφανίζεται όσο φιλολαϊκή θέλει.

Όμως, επιχειρώντας να διακρίνουμε πίσω από την αντιπαράθεση (;) κυβέρνησης - τραπεζιτών αλλά και τις βολές κατά του Παναγιώτη Αθανασόπουλου, καταλαβαίνουμε πως είτε έχει χαθεί το… τόπι, οπότε είναι πολύ μεγάλο το πρόβλημα, είτε παίζεται ένα χοντρό επικοινωνιακό παιχνίδι από την πλευρά του κυβερνώντος κόμματος, με στόχευση την αποκόμιση και πολιτικών ωφελειών. Οπότε, και σε αυτή την περίπτωση το πρόβλημα είναι ακόμη μεγαλύτερο.

Γιατί επί της ουσίας δεν διακρίνουμε ότι δεν γίνεται τελικά το χατίρι των τραπεζιτών -  τουλάχιστον όσον αφορά στις ουσιώδεις επιδιώξεις τους.

Και εν πάση περιπτώσει, το κλειδί της υπόθεσης έγκειται σε μεγάλο βαθμό στα όσα χαρακτηριστικά σημειώνει ο Αλέξανδρος Μωραϊτάκης (από την "Οικονομική Καθημερινή" της 9ης/11) για "εύλογα ανταλλάγματα στην ενίσχυση των τραπεζών". Με την εκ των έσω φωνή του προέδρου του ΣΜΕΧΑ να είναι άκρως διεισδυτική και στοχευμένη.

Εν κατακλείδι, θα λέγαμε πως η κυβέρνηση, ειδικότερα το ΥΠΕΘΟ (που επιχειρεί να αυτοπαρουσιαστεί σαν Ιφιγένεια εν Ταύροις), θα πρέπει να αφήσει τα επικοινωνιακά τεχνάσματα και, εάν μπορεί, να επιβάλει τους όρους του παιχνιδιού. Γιατί καλώς ή κακώς όλα αυτά τα χρόνια στη συνείδηση του μέσου φορολογούμενου καταναλωτή, δανειολήπτη η αίσθηση είναι πως ρόλο υπερκυβέρνησης διαδραματίζει το "κράτος των τραπεζών" και όχι οι εκάστοτε πολιτικοί φορείς.