Εκτός επενδυτικού/επιχειρηματικού ενδιαφέροντος η στήλη σήμερα, πλην όμως για τον διεθνή παράγοντα τα κατωτέρω ενίοτε βαρύνουν περισσότερο από τα αμιγώς οικονομικά.
Αφορμή από τον συμπαθή μας ΧΑΜαιλέοντα και την αναφορά του για τη σιγή του ΓΕΕΘΑ.
Θα περιοριστώ στα της Λιβύης. Θυμίζω, τραγωδία, με θύματα 3 ένστολους και 2 διερμηνείς, με το Επιτελείο να αγνοεί για 9-10 ώρες την «τύχη» της ελληνικής αποστολής και να ενημερώνεται από «διπλωματικές πηγές».
Δεν υπάρχει ανάλογο προηγούμενο ή μάλλον υπάρχει. Οταν το ΚΥΣΕΑ του 1996 ενημερωνόταν από την πρεσβεία μας στην Αγκυρα (και τα ΜΜΕ της γείτονος) την κατάληψη της δυτικής Ιμιας από Τούρκους κομάντος. Τότε, ώσπου να επιβεβαιωθεί η πληροφορία, μάθαμε πώς χάνεται ένας πόλεμος, χωρίς καν να γίνει.
Σήμερα, έχουν μαζευτεί πολλά, Αγχίαλος -ευτυχώς χωρίς θύματα-, Εβρος -νευραλγικός για τα αμερικανικά συμφέροντα- και Λιβύη, για να μην το φτάσω στις πλημμύρες.
Οσον αφορά στη Λιβύη, θα παραπέμψω στο όχι και τόσο μακρινό 1996. Οι παλαιότεροι και μνήμονες θα με εννοήσουν. Χειμώνας καιρός, μείον 17ο, για πρώτη φορά επίσημη ελληνική αποστολή μετέβαινε στο Σεράγεβο, όπου μόλις είχε αποκατασταθεί η εκεχειρία μεταξύ των εμπόλεμων πλευρών, για να ευχηθεί στο ελληνικό στρατιωτικό τμήμα της KFOR, ουδείς διανοήθηκε να την αφήσει απροστάτευτη.
Η Αθήνα -δια τα καθ' ημάς-, το Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων -στα «έγκατα» του Πενταγώνου- γνώριζε ανά πάσα στιγμή πού βρίσκονται τα μέλη της αποστολής και ας μην υπήρχαν τότε (εν έτει 1996) τα σημερινά υπερσύγχρονα μέσα επικοινωνίας. Αλλά τότε Α/ΓΕΕΘΑ ήταν ο πτέραρχος Τζογάνης και Α/ΓΕΣ ο στρατηγός Παραγιουδάκης.
Επίσης, στο λιγότερο μακρινό 2004, δύο ανθυπολοχαγοί έχασαν τη ζωή τους (μετά από κατάρρευση στεγάστρου στα Γιάννενα), ο τότε Α/ΓΕΣ παραιτήθηκε.
Περιορίζομαι σε ετούτα και δεν το επεκτείνω στο πόσο μεθοδικά αξιοποιεί η γείτων τις εξελίξεις στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Αυτό είναι μία άλλη πονεμένη ιστορία.
Καλημέρα και με τις υγείες μας...