Σήμερα στο Πρωτοδικείο η υπόθεση της Καλλιμάνης, με τα όσα αναφέρει η Αλεξάνδρα Γκίτση να επιβεβαιώνουν πλήρως τις αιτιάσεις που εξαρχής είχε η στήλη αναφορικά με αυτή την «πονεμένη ιστορία».
Συγκεκριμένα, ακριβώς έναν χρόνο πριν (στις 18 Ιανουαρίου), με αφορμή το επικείμενο πέρασμα της εταιρείας, «παιδιού» του αείμνηστου Γιώργου Καλλιμάνη (στο Αίγιο, το 1956), σε τουρκικά χέρια, έθετα τα εύλογα (κατ' εμέ) ερωτήματα, πώς ολόκληρο τραπεζικό, επενδυτικό, επιχειρηματικό σύστημα δεν έδειξε ουσιαστικό ενδιαφέρον για να αποτραπεί αυτή η εξέλιξη.
Ειδικότερα οι τράπεζες, που από «κούρεμα» υποχρεώσεων, δανείων, μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων έχουν δώσει (και δίνουν ) τα... ρέστα τους (μην το αναλύσουμε, θα εκτεθούν), τα εγχώρια επενδυτικά σχήματα που κάθε τρεις και λίγο ανακοινώνουν από ουσιαστικές μέχρι... απίθανες επενδύσεις. Το δε εγχώριο επιχειρηματικό σύστημα -που πλην γνωστών (κυρίως άγνωστων) εξαιρέσεων, επιμένει να προτάσσει την ελληνικότητα.
Κλείνω την -σημερινή- αναφορά, επαναλαμβάνοντας την αντίστοιχη (της 18/1/2021).
«... Πολλές οι περιπτώσεις επιχειρηματικών ομίλων, εταιρειών με πολλαπλάσια NPLs, στους οποίους δίνονται συνεχείς παρατάσεις ζωής, ενίοτε εγείροντας κάθε λογής ερωτήματα.
"Τραβηγμένη" θα μου πείτε η υπόθεση αλλά θεωρητικά υπαρκτή, μεθαύριο σε ανάλογο αποτέλεσμα καταλήγει ο διαγωνισμός για τα NPLs μιας ακτοπλοϊκής που δρομολογεί στα νησιά του Ανατ. Αιγαίου. Υπερβολικό, θα με πείτε, ορισμένοι, ίσως και αιθεροβάμονα, καθώς θίγω ζητήματα επιχειρηματικού πατριωτισμού».