Με αφορμή την προσέγγιση του συνυπογείτη ΟχιΑλλοΚάρβουνο η σημερινή -πρώτη μας, για το 2022- ανάρτηση.
Επειδή, όπως πολύ σωστά σημειώνει ο ΟΑΚ, πέρυσι «... μετά από μία εκρηκτική χρονιά ανάπτυξης του ΑΕΠ (εκτιμώμενη πάνω από 8%), με τις επενδύσεις να αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά, με την αγορά των ομολόγων να τρέχει σφαίρα και το κυριότερο, με σειρά αναβαθμίσεων από ξένους οίκους, και τις κάνουλες χρηματοδότησης ανοιχτές, κατάφερε να ανέβει... 10%».
Τι φταίει; Πολλά και σημαντικά, σύμφωνα με τον ίδιο, ωστόσο θα σταθώ στην επισήμανσή του για «... πλήρη άγνοια διαχείρισης του ταμπλό από τις δημόσιες αρχές...», γιατί καλά τα λόγια, τα ευχολόγια, αλλά όταν δεν παράγεται αποτέλεσμα, τότε στο πηλίκο γράφει μηδέν (ή αυτό το ισχνό 10%).
Είναι όμως και θέματα προστασίας των επενδυτών, από τη στιγμή που «... υγιέστατες εταιρείες βγαίνουν εκτός ΧΑ, με άγρια squeeze out σε τιμές απαράδεκτες, κατά κανόνα, σε βάρος των μικρομετόχων» ή και «... έλλειψης άμεσης ενημέρωσης του επενδυτικού κοινού, που πρώτα υπέστη τα επίχειρα και εκ των υστέρων έγιναν γνωστοί οι λόγοι» αλλά και «... του νέου φρούτου, του αποκλεισμού των παλαιών μετόχων από μία αμκ...». Γιατί οι αμκ που αποφασίσθηκαν και υλοποιήθηκαν το 2021 όχι μόνο έγιναν με αποκλεισμό αλλά προς αποφυγή της δημόσιας κατακραυγής εκχωρήθηκε ένα ιδιότυπο δικαίωμα συμμετοχής στους μικρομετόχους, δικαίωμα μη μεταβιβάσιμο, κάτι που θα πρέπει να αποτελεί ελληνική ευρεσιτεχνία.
Γιατί αναφέρομαι σε αυτά; Ελπίζοντας πως θα αλλάξει κάτι; Δυστυχώς όχι, η θητεία μου στα της αγοράς (από το καλοκαίρι του '86 ή '87) δεν μου επιτρέπει την παραμικρή αισιοδοξία πως θα διορθωθούν ελάχιστα έστω από τα διαχρονικώς κακώς κείμενα.
Τότε; Ίσως επειδή μέσα στον Ιανουάριο οι κυβερνώντες θα δεήσουν να αποκτήσει νέα ηγεσία το Χρηματιστήριο Αθηνών, θα ακουστούν τα ίδια -χιλιοειπωμένα- ευχολόγια και ξανά ένα μηδέν εις το πηλίκο.
(*) με αφορμή το... παραμύθι του Αλή Μπαμπά και των 40 Κλεφτών, που μας θύμισε -μέρες, που είναι- ο ΟΑΚ από το μετερίζι του Billάρα.