Με αφορμή, μία διαφορετική (ως προς το περιεχόμενο της) ανάρτηση (του συν-υπογείτη Wild) και του ενδιαφέροντος, που υπήρξε από την ομήγυρη, τη μεταφέρω (ως θέμα/αφορμή για περαιτέρω συζήτηση).
Μας εξιστόρησε, λοιπόν, ο Wild:
Έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει στην Έδεσσα, που περιβάλλεται από δάσος μέσα στο οποίο πέρασα τα νεανικά και εφηβικά μου χρόνια. Μέσα στην Έδεσσα έχει μόνο πλατάνια φλαμουριές μουριές και λεύκες. Τα μόνα κωνοφόρα που υπάρχουν είναι τα Κυπαρισσία στο νεκροταφείο.
Θέλω όλοι οι φίλοι που είστε από μεγαλουπόλεις, να φέρετε στο μυαλό σας τις αναμνήσεις που έχετε από τις εκδρομές σε μικρά ορεινά χωριά είτε στη νότια είτε στην κεντρική είτε στη Βόρεια Ελλάδα. Θα δείτε ότι υπάρχει ένα σταθερό μοτίβο. Στην κεντρική πλατεία του χωριού υπάρχει Ο Πλάτανος και στα δρομάκια ή στα όρια του χωριού θα βρείτε οπωροφόρα η πλατύφυλλα δέντρα. Πότε και σε κανένα χωριό δεν θα βρείτε Πεύκο μέσα στο χωριό. Αυτή την απλή είναι λαϊκή γνώση αιώνων, την απορρίπτουν τα δασαρχεία και οι δασικές υπηρεσίες μέσα και γύρω από τις μεγαλουπόλεις.
Το πεύκο είναι ένα δέντρο παράσιτο. Τα πευκοδάση δεν έχουν μέσα τους ούτε πανίδα ούτε χλωρίδα, γιατί Τίποτα δεν μπορεί να ζήσει. Τα δάση με ζωή είναι αυτά των βελανιδιών των οξέων των καστανιών και των πλάτανων. Σε αυτά όταν εισβάλουν τα Πεύκα, Πολλαπλασιάζονται με τα κουκουνάρια, και όταν μεγαλώσουν αρκετά μετά από 15-20 χρόνια, παίρνουν φωτιά και καίνε το δάσος. Μετά τη φωτιά το μόνο που αναπτύσσεται σε 1-2 χρόνια είναι μικρά Πεύκα που αναδασωνουν την περιοχή και τη μετατρέπουν σε πευκοδάσος.".
Θεωρώ, πως ανάλογου ενδιαφέροντος/περιεχομένου θέματα είναι σε γνώση των ειδικών, άλλωστε η χώρα έχει εξαιρετικά (και) Πανεπιστημιακά και λοιπά τμήματα, φορείς, ερευνητές γύρω από αυτό το αντικείμενο.
Επίκαιρο, όσο ποτέ, θα μπορούσε να ενταχθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο επανασχεδιασμού με παράλληλη έμφαση στην (υπό) στήριξη του πρωτογενούς τομέα.
Η αλλαγή πολιτικής στις Βρυξέλλες (με την νέα ΚΑΠ), τα κονδύλια που θα διατεθούν, οι ξεχασμένοι θησαυροί της πανίδας και χλωρίδας του τόπου μας, διευκολύνουν στο να ανοίξει η συζήτηση (σε πολιτικό επίπεδο) και να υλοποιηθούν δράσεις, ικανές να αλλάξουν το μείγμα που κυριάρχησε (και παραγωγικά) την τελευταία 20ετία.