Ανοδικά αλλά με επιβραδυνόμενο ρυθμό η οικονομία στο δεύτερο τρίμηνο του 2018. Κατά 0,2% σε τριμηνιαία μέτρηση και 1,8% σε ετήσια, ενώ με βάση και τα αναθεωρημένα, προς το καλύτερο, στοιχεία του πρώτου τριμήνου (σε 2,5% από 2,3%) το 6μηνο παρουσιάζει αύξηση 2,15% (ετησιοποιημένο). Ναι μεν πάνω από τον στόχο (που έχει τεθεί για το έτος) αλλά όχι με τον ρυθμό που είχε φανεί πως δίνει το πρώτο στο δεύτερο τρίμηνο.
Το πιθανότερο είναι πως με την ενσωμάτωση και του τρίτου τριμήνου -που λόγω τουρισμού θα πρέπει να είναι σημαντικά αυξημένο- θα επιτευχθούν οι στόχοι σε σύνολο χρήσης.
Ωστόσο η αύξηση της τελικής καταναλωτικής δαπάνης (κατά 0,5% σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο) δεν συνεπάγεται πως προέρχεται από την παραγωγή ή την εσωτερική αγορά, καθώς στο ίδιο διάστημα αυξημένες εμφανίζονται οι εισαγωγές (και διευρυνόμενο το έλλειμμα εισαγωγών-εξαγωγών). Κατά 3,9% αύξηση οι εξαγωγές, κατά 4,8% οι εισαγωγές, με μεγαλύτερο το αρνητικό ισοζύγιο στα αγαθά (1,6% εξαγωγές έναντι 4,6% εισαγωγές)
Το αποθαρρυντικό, κατά την ταπεινή εκτίμησή μου, είναι η μηδενική μεταβολή για τις ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου και αυτό σε συνδυασμό με το εκρηκτικό πρόβλημα των NPLs/NPEs «χτυπάει» δομικά το επιχειρείν, την παραγωγή.
Το ασφυκτικό φορολογικό περιβάλλον θα πρέπει λογικά να είναι το πρώτο μέλημα του οικονομικού επιτελείου, ακόμη και πρότερο μίας επιδοματικού χαρακτήρα πολιτικής.
Δυστυχώς, έχουμε δρόμο, πολύ δρόμο ακόμη...