Με το ελληνικό 10ετές νωρίτερα στο 4,298% (+0,70%) σταθερά σε απόσταση 110-120 μ.β από το ιταλικό και με τους αναλυτές να κάνουν λόγο για domino effect στα νομίσματα/ομόλογα αναδυόμενων αγορών λόγω της τουρκικής λίρας η προοπτική μίας νέας έκδοσης ενός ομολόγου (προφανώς 10ετούς διάρκειας) μέσα στον Σεπτέμβριο φαίνεται πως κλείνει μάλλον οριστικά. Εκτός εάν έρθουν τα... κάτω-πάνω.
Το ερώτημα είναι εάν η Αθήνα θα μπορούσε να επιχειρήσει ένα τέτοιο βήμα τον Οκτώβριο ωστόσο είναι ο μήνας που (κυρίως) λόγω του θέματος του προϋπολογισμού της Ιταλίας θα φανεί εάν η Ρώμη επιλέξει τον δρόμο της σύγκρουσης (και μέχρι ποιου σημείου) με τις Βρυξέλλες κρύβει παγίδες και κινδύνους.
Το πλεονέκτημα της ελληνικής πλευράς; πέραν του "μαξιλαριού ρευστότητας" των 24,1 δισ. (που θα πρέπει ως κόρην οφθαλμού να διαφυλάξει και να μην υποχρεωθεί να το... αγγίξει) το ότι διαθέτει ρευστότητα για να καλυφθεί μέχρι το τέλος του 2018.
Προφανώς η Αθήνα δεν έχει απολύτως κανέναν λόγο να "εκβιάσει" μία νέα έκδοση σε περιβάλλον που θα διαμόρφωνε επιτόκια του ύψους 4,30-4,50% αντιθέτως μάλιστα έχει λόγους και ορισμένα χαρτιά στα χέρια της για να επιλέξει εκείνη τον χρόνο προκειμένου να πετύχει μία απόδοση χαμηλότερη του 3,90%-3,80%.
Ισχυρό χαρτί για την ελληνική πλευρά, θα το πω για πολλοστή φορά, η ισχυρή ομάδα της Ομήρου και η γνώση του αντικειμένου και του περιβάλλοντος που έχουν 2-3 κυβερνητικά στελέχη του οικονομικού επιτελείου.
Ισως αυτά να εξηγούν (δεν το γνωρίζω, το υποθέτω) την προσπάθεια του Ευ. Τσακαλώτου να εμφανιστεί, την Τρίτη, καθησυχαστικός όσον αφορά στις ενδεχόμενες επιπτώσεις της τουρκικής κρίσης στην "έξοδο" της χώρας.
Μακάρι να είναι έτσι...