Μπορεί η χθεσινή ανακοίνωση για επίσπευση των εκλογών, στις 24 Ιουνίου, να έδωσε μία... ανάσα στον δείκτη ISE, στο Χρηματιστήριο της Κωνσταντινούπολης και στην τουρκική λίρα, αλλά τα προβλήματα που ανάγκασαν τον Τ. Ερντογάν να προχωρήσει σε αυτή την κίνηση είναι προφανές πως δεν λύνονται έτσι.
Τώρα που όλο και περισσότεροι «ανακαλύπτουν» πως το «οικονομικό θαύμα» που διαφημιζόταν τα προηγούμενα χρόνια «μπάζει» από πολλές μεριές, θα αρχίσουν να γίνονται ευρύτερα γνωστά στο κοινό παθογένειες, λόγοι-αίτια και αφορμές που φέρνουν την οικονομία της γείτονος σε αυτή την κατάσταση. Και τη σπρώχνουν, εκτός θεαματικού απροόπτου, προς τις αγκάλες των «κυρίων με τα μαύρα», ξανά προς το ΔΝΤ.
Το διάγραμμα του τουρκικού 10ετούς δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, στα 12,36%, υποχωρώντας λίγο αφού είχε εκτιναχθεί πάνω και από το 13%, όριο... βρασμού για bond yields.
Συνεκτιμήστε αυτά τα κόστη, σε ένα νόμισμα που έχει υποτιμηθεί δραματικά (έναντι δολαρίου και ευρώ, όπου πραγματοποιείται το σχεδόν 95% των εμπορικών συναλλαγών της χώρας...), αλλά και το ότι όμιλοι που μεγεθύνθηκαν επί θητειών Ερντογάν (λ.χ. Dogus) σπεύδουν σε αναδιάρθρωση του δανεισμού τους.
Η επιχειρηματική και οικονομική ελίτ της Τουρκίας, που «ανδρώθηκε» τις τελευταίες θητείες του σουλτάνου, είναι αυτές που εδώ και 6-9 μήνες πιέζονται, ορισμένες σε όρια ασφυξίας.
Δεν θα επεκταθώ περαιτέρω, ει μη μόνον θυμίζοντας πως λιγοστοί ήταν αυτοί, οι οποίοι αναφέρονται στην κατιούσα τροχιά της τουρκικής οικονομίας.
Στον γίγαντα που έχει πήλινα πόδια αναφερόμασταν από τις αρχές του 2013, τελευταίο άρθρο μας στην «Ελευθεροτυπία», στις 30/12/2013.
Για να μην ξεχνιόμαστε.