Έγραφα νωρίτερα στο προσυνεδριακό σχόλιο: «Καλά όσα διαπιστώνουν άνθρωποι της αγοράς, όπως ο Γ. Ζανιάς ή ο Σωκ. Λαζαρίδης (δες σχετικό θέμα) αλλά με... ευχολόγια προβλήματα σύνθετα, δισεπίλυτα δεν αντιμετωπίζονται. Σε αντιδιαστολή παραθέτουμε τη νέα προσεκτική προσέγγιση του Peter Spiegel (από τους Financial Times σε σημερινό θέμα του Euro2day.gr) που εν μέρει εξηγεί τον εγκλωβισμό ΚΑΙ του χρηματιστηρίου Αθηνών στα αβαθή, που λέγαμε στην αρχή. 'Από πολλές πλευρές η Ελλάδα έχει χάσει την ικανότητα να σοκάρει...' εκτιμά ο αρθρογράφος, θυμίζοντας πως 'η επόμενη μεγάλη αποπληρωμή ελληνικού χρέους προς την ΕΚΤ είναι προγραμματισμένη προς τον Μάιο'».Αυτό που διαπιστώνεται όλα αυτά τα χρόνια της ιστορικής και πρωτοφανούς κρίσης με... εθνικές συνέπειες είναι η στάση της λεγόμενης ελίτ, του συστήματος και των ανθρώπων του. Από τους ανώτατους άρχοντες, το πολιτικό προσωπικό (έκφρασή του ο μικρόκοσμος της Βουλής), τους ανθρώπους των τραπεζών, μέχρι τους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες και βεβαίως το σινάφι μας, διάχυτη είναι η αίσθηση πως μια ολιγαρχία ζει σε κόσμο παράλληλο, που ελάχιστη επαφή έχει με την πραγματική οικονομία και την κοινωνία.
Διάβαζα για παράδειγμα στον Χαμαιλέοντα για τη «Συγχώνευση... θησαυρό για τους μετόχους» (και το σχόλιο αναγνώστη-παρατηρητή), και όντως μία από τα ίδια.
Όμως, φοβούμαι πως το θέμα δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά διατρέχει όλο τον ευρωπαϊκό ιστό.
Στον «αγώνα επιβίωσης των ελίτ και τα κινήματα» αναφέρεται το καλά ενημερωμένο Stratfor. Μπορεί το ίδρυμα να απηχεί καθαρά αμερικανικές απόψεις και θέσεις, ωστόσο η ανάλυση δεν νομίζω πως απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.
Προς επίρρωσιν αναπαράγω από τις Αντί-παρά-Θέσεις του Γιάννη Τριάντη (Ελευθεροτυπία) το παρακάτω:
«Αυτή η Ευρώπη δεν βασίζεται στην αλληλεγγύη. Ο φταίχτης πληρώνει μέχρις εσχάτων, ώσπου να αποστερηθεί τα κοινωνικά του αγαθά. Η Ευρώπη μετατρέπεται σε λοιμοκαθαρτήριο. Όποιος αρρωστήσει, εγκαταλείπεται στην τύχη του. Τι σόι Ευρώπη είναι αυτή; Μοιάζει με τις μαφιόζικες οργανώσεις που εκτελούν όποιον τους πηγαίνει κόντρα».
Ναι, ο λαϊκιστής Μπέπε Γκρίλο τα λέει αυτά, ο Ιταλός διασκεδαστής του πολιτικού συστήματος της γείτονος. Και συνεχίζει μιλώντας για τους «σπόνσορες του φασισμού». «Γι' αυτούς τους ψευτοδημοκράτες, που υπακούουν στις αγορές και όχι στον λαό τον οποίο διαρκώς απαξιώνουν, χτυπάει δυνατά η καμπάνα. Δυστυχώς κινδυνεύει να χτυπήσει πένθιμα και για τη Δημοκρατία. Εξαιτίας αυτών των αναίσχυντων ανεβαίνει ο φασισμός στην Ευρώπη...».
Αυτά λέει ο Ιταλός. Όμως, άραγε, υπάρχει απάντηση εκ μέρους των «σοβαρών» της Ευρώπης (των δικών μας συμπεριλαμβανόμενων, προφανώς) στις επισημάνσεις του σεσημασμένου λαϊκιστή; Και μήπως η ριζοσπαστική Αριστερά της Ευρώπης ενισχύει ανεπίγνωστα τους θύτες, οι οποίοι την εγκαλούν για λαϊκισμό όταν προτείνει δραστική αλλαγή πολιτικής και για εθνολαϊκισμό όταν -σπανίως- τολμάει (η Αριστερά) να μιλήσει για έθνος και πατρίδα;
Το Βερολίνο, που επελαύνει, αφουγκράζεται το βουητό που βγαίνει από τα «υπόγεια» της Ευρώπης, συνέπεια της δικής του πολιτικής, ενός οικονομικού Vierte Reich. Και γι' αυτό ενδεικτική η έκθεση της Bundesbank (παρακαλώ) για την άνοδο των ευρωσκεπτικιστών, των ακροδεξιών σχηματισμών. Και τι συνέπειες μπορεί να έχει (για το ευρώ και τα δικά του οικονομικά-γεωπολιτικά συμφέροντα) μία ενδεχόμενη επέλαση όλων αυτών των «φαιών» δυνάμεων στις ευρωεκλογές του ερχόμενου Μαΐου.