Η μείωση των έμμεσων φόρων, όπως ο ΦΠΑ, στη μάχη για την καταπολέμηση του πληθωρισμού έχει τεθεί από πολλές πλευρές.
Όμως, έχει κόστος για τον ήδη ελλειμματικό κρατικό κορβανά ενώ υπάρχουν σοβαρά ερωτήματα για την αποτελεσματικότητά του με βάση την ελληνική εμπειρία. Κυρίως το δεύτερο. Γιατί να μειωθεί ο ΦΠΑ, αν είναι να καταλήξει εξ ολοκλήρου ή εν μέρει στις τσέπες των ολίγων;
Έχουμε ήδη πρόσφατα παραδείγματα. Πόσο μειώθηκε ο καφές και άλλα αγαθά στην εστίαση από τη μετάταξη στον συντελεστή 13% από 24%;
Καθόλου, είναι η απάντηση. Όλα τα λεφτά κατέληξαν στις τσέπες των επαγγελματιών της εστίασης από τις τσέπες των καταναλωτών. Το ίδιο συνέβη σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν, με τα στίκερ στα μαγαζιά που το εφάρμοζαν στην αρχή, για να το «ξεχάσουν» αργότερα.
Επομένως, η μείωση του ΦΠΑ ως μέσου αποκλιμάκωσης των τιμών είναι προβληματική, καθώς καταλήγει να ευνοεί επαγγελματικές ομάδες που δεν διακρίνονται και τόσο για τη φορολογική τους συνείδηση.