Σε μια προσπάθεια να βρεθεί λύση στο ζήτημα του πρωτογενούς πλεονάσματος των επόμενων χρόνων και να «βγαίνουν» τα νούμερα στην ανάλυση της βιωσιμότητας του χρέους (DSA) που θα κάνει το ΔΝΤ, η ελληνική πλευρά πρότεινε κάτι απλό μεν αλλά περίπλοκο δε.
Να μη «φιξαρισθεί» το πρωτογενές πλεόνασμα ως προς το ΑΕΠ τα επόμενα χρόνια, π.χ. 3,5% του ΑΕΠ μέχρι και το 2022 όπως προωθεί η Γερμανία, αλλά να είναι «κυμαινόμενο».
Κοινώς, να εξαρτάται το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος από την πορεία της ελληνικής οικονομίας.
Τις χρονιές που ο ρυθμός ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας θα ήταν υψηλός, ο πήχης για το πλεόνασμα θα ανέβαινε σε προκαθορισμένα συμφωνηθέν ύψος ως προς το ΑΕΠ, ενώ αντίθετα ο πήχης θα χαμήλωνε τις χρονιές που ο ρυθμός ανάπτυξης θα ήταν χαμηλός ή αρνητικός.
Ομως, η πρόταση σκόνταψε σε δύο σκοπέλους.
Το Ταμείο δεν μπορούσε να προχωρήσει σε ανάλυση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους με «κυμαινόμενο» πρωτογενές πλεόνασμα, ενώ επιφυλακτική ήταν και η «τρόικα» της Ευρωζώνης (δηλαδή Γερμανία, Ολλανδία, Φινλανδία, συν την Αυστρία που σιγοντάρει).
Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται η ελληνική πλευρά αλλά μάλλον δίκιο έχει, ιδίως αν λάβει κανείς υπόψη τη στάση της «τρόικας» στο τελευταίο EuroWorking Group πριν το σημερινό.