Το σίριαλ με την επιλογή της Έλενας Παναρίτη για τη θέση του εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ και το άδειασμά της από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που οδήγησε στην παραίτησή της θα πρέπει να προβληματίσει όλους και να γίνει μάθημα.
Δεν θα σταθούμε στα συν ή στα πλην της κ. Παναρίτη και στο κατά πόσον επλήγη ή δεν επλήγη ο υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης που την πρότεινε για τη θέση. Εχουν τη σημασία τους, αλλά δεν είναι τα πρωτεύοντα.
Πιο σημαντικό είναι άλλο.
Να βρεθεί τρόπος ώστε τα άτομα που αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα σε διεθνείς οργανισμούς να επιλέγονται με συγκεκριμένες διαδικασίες και να πληρούν υψηλές προδιαγραφές. Επίσης, να τυγχάνουν της όσο το δυνατόν μεγαλύτερης αποδοχής και πολιτικής συναίνεσης αφού η θητεία του υποψηφίου ξεπερνά συνήθως μια κυβερνητική θητεία.
Μέχρι πρόσφατα, η επιλογή του προσώπου που θα εκπροσωπούσε τη χώρα στο ΔΝΤ ήταν επιλογή του πρωθυπουργού σε συνεργασία με τον εκάστοτε υπουργό Οικονομικών που συνήθως πρότεινε τον ή την υποψήφιο/α.
Ο κ. Ρουμελιώτης επιλέχθηκε από τον αντίστοιχο πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου. Η προκάτοχός του Μ. Ξαφά από τον υπουργό Οικονομικών Γ. Αλογοσκούφη με τη σύμφωνη γνώμη του κ. Καραμανλή.
Ο κ. Κατσάμπας ήταν επιλογή του κ. Παπαδήμου όταν ήταν πρωθυπουργός, αλλά συνέχισε κι όταν ανέλαβε καθήκοντα ο κ. Σαμαράς με τον οποίο γνωρίζονταν. Η σημερινή κυβέρνηση πήγε ένα βήμα παραπέρα, θέτοντας την υποψηφιότητα της κ. Παναρίτη σε ψηφοφορία από το οικονομικό επιτελείο.
Μια άλλη επιλογή, του κ. Παπουτσή, για εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Παγκόσμια Τράπεζα ανήκε ουσιαστικά στον αντιπρόεδρο της προηγούμενης κυβέρνησης Ε. Βενιζέλο.
Είναι καιρός να ξεφύγουμε απ' αυτά.
Αυτό θα γίνει αν βρεθεί κοινός τόπος ώστε οι επιλογές των προσώπων που αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα σε διεθνείς οργανισμούς να έχουν την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποδοχή και σεβασμό.