Η απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων στη δίκη για τα δομημένα ομόλογα που είχαν αγοράσει υπερτιμολογημένα ασφαλιστικά ταμεία επανέφερε στην επιφάνεια ένα θέμα που είχε συνταράξει τη χώρα πριν από κάμποσα χρόνια.
Από το 2007 που αναδείχθηκε το ζήτημα των δομημένων ομολόγων μέχρι σήμερα έχει ασφαλώς τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι.
Όμως προσφέρεται για συμπεράσματα.
Αναμφίβολα, τα δομημένα ανέδειξαν αδυναμίες στη διαχείριση των διαθεσίμων των ασφαλιστικών ταμείων και έφεραν στην επιφάνεια φαινόμενα αδιαφάνειας και διαφθοράς στις διοικήσεις των ταμείων και στους συνεργαζόμενους χρηματιστηριακούς και άλλους φορείς.
Όμως, το ζήτημα των δομημένων ομολόγων προσφέρεται επίσης για αυτοκριτική κι από άλλους.
Από εκείνους που με ελαφρά τη καρδία εκείνη την εποχή υποστήριζαν την τοποθέτηση των διαθεσίμων των ταμείων στα απλά ομόλογα του ελληνικού δημοσίου.
Πόσο «εύστοχη» ήταν η κριτική τους αποδείχθηκε λίγα χρόνια αργότερα όταν τα απλά ομόλογα «κουρεύτηκαν» λόγω PSI.
Oι κάτοχοι των ομολόγων έχασαν το 53,5% της ονομαστικής τιμής τους και το 78% σε όρους καθαρής τωρινής αξίας.
Δεν έχουμε κάνει την άσκηση, αλλά δεν θα μας εξέπληττε αν η ανάκτηση μέρους της αξίας των δομημένων ομολόγων αποδεικνυόταν μεγαλύτερη από εκείνη των κλασικών ομολόγων με την ίδια λήξη.
Κι αυτό γιατί τα δομημένα πρόσφεραν συγκριτικά υψηλότερα κουπόνια τα πρώτα χρόνια, οπότε ο κάτοχος εισέπραττε μεγαλύτερο μέρος της αξίας του ομολόγου εκείνο το διάστημα σε σχέση με τα παραδοσιακά κρατικά ομόλογα.