Η κυβέρνηση επιχαίρει και δικαίως για το πρωτογενές πλεόνασμα του 2013 μετά από 10 και πλέον χρόνια ελλειμμάτων.
Οι αρμόδιοι υπουργοί θεωρούν εφικτή τη διεύρυνσή του στο 1,5% του ΑΕΠ ή 2,7 δισ. ευρώ το 2014.
Όμως, για να φθάσουμε στο σημείο τα έσοδα να ξεπερνούν τις κρατικές δαπάνες χωρίς τους τόκους κατά 1,5 δισ. ευρώ ή περισσότερο πέρυσι χρειάσθηκε πολλά νοικοκυριά, επαγγελματίες και επιχειρήσεις να βάλουν σε δεύτερη μοίρα άλλα πράγματα.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που μπροστά στον φόβο της εφορίας και δεδομένης της στενότητας των οικονομικών τους αναγκάσθηκαν να μην είναι συνεπείς στις πληρωμές των ασφαλιστικών εισφορών τους προς τα ταμεία.
Άλλοι προτίμησαν να αφήνουν απλήρωτους τους λογαριασμούς του ρεύματος και του τηλεφώνου και γενικά να αυξήσουν τα χρέη τους προς τρίτους, π.χ. λογιστές, ασφαλιστικές εταιρείες κ.λπ.
Επίσης, η ασυνέπεια του κράτους στις πληρωμές του προς ιδιώτες και εταιρείες συνέβαλε στη διόγκωση των υποχρεώσεων των τελευταίων προς άλλους.
Η νοσηρή κατάσταση λοιπόν που έχει δημιουργηθεί στην αγορά με τις πολύμηνες καθυστερήσεις στις πληρωμές είναι σε κάποιον βαθμό συνδεδεμένη με την αγωνία των κυβερνώντων να επιτύχουν πρωτογενές πλεόνασμα και να ξεφύγουν σιγά-σιγά από τη μέγκενη του μνημονίου.
Το πρωτογενές πλεόνασμα μπορεί να είναι απαραίτητο για τη σταδιακή ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας στην άσκηση οικονομικής πολιτικής - γεγονός που αρκετοί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό δεν βλέπουν με καλό μάτι.
Όμως, έχει παράπλευρες απώλειες που δεν μπορούν να αγνοηθούν.