Το προσχέδιο μιας έκθεσης για τη σχέση που υπάρχει μεταξύ της μεταβολής των καταθέσεων και της αβεβαιότητας που προκαλεί η αύξηση του τραπεζικού ρίσκου στις χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης παρουσιάστηκε πριν από λίγο καιρό στην Ουάσινγκτον.
To προσχέδιο (working paper) παρουσιάστηκε σε στελέχη του ΔΝΤ, με την Ελλάδα να καταλαμβάνει εξέχουσα θέση μαζί με την Πορτογαλία.
Τα συμπεράσματα της έκθεσης δεν εκπλήσσουν.
Σε περιόδους που η οικονομία μιας χώρας δεν υπόκειται σε βίαιους κλυδωνισμούς αλλά αυξάνεται η αβεβαιότητα χωρίς υπερβολές για κάποιο λόγο, οι καταθέσεις αυξάνονται καθώς ο κόσμος τις θεωρεί ασφαλέστερο καταφύγιο από άλλες τοποθετήσεις π.χ. μετοχές.
Μάλιστα, συνήθως, οι τράπεζες προσφέρουν ελαφρώς υψηλότερα επιτόκια, για να αποζημιώσουν για το ρίσκο.
Το αντίθετο συμβαίνει όταν η οικονομία είναι σε κρίση και η αβεβαιότητα αυξάνεται καθώς οι καταθέσεις μειώνονται.
Μάλιστα, η μείωση των καταθέσεων εμφανίζεται να έχει διάρκεια σε τέτοιες περιπτώσεις, κοινώς τα λεφτά που έφυγαν δεν επιστρέφουν στην ολότητά τους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι καταθέσεις που αποσύρθηκαν από την Ισπανία και την Ιρλανδία κατά τη διάρκεια της κρίσης δεν έχουν επιστρέψει όλες.
Κι αυτό παρότι το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) των δύο χωρών βρίσκεται σήμερα σε υψηλότερα επίπεδα σε σύγκριση με τα επίπεδα προ κρίσης.
Εξυπακούεται ότι το ίδιο παρατηρείται στην Ελλάδα και την Πορτογαλία, των οποίων το ΑΕΠ βρίσκεται σε χαμηλότερα επίπεδα απ’ ό,τι πριν ξεσπάσει η οικονομική κρίση.
Πού οδηγούν όλα αυτά;
Στην ανάγκη να υπάρξει κάποια πανευρωπαϊκή εγγύηση καταθέσεων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η έκθεση δεν λαμβάνει υπόψη της τις επιπτώσεις από την άρση του τραπεζικού απορρήτου στην Ελλάδα και τη μετατροπή των τραπεζών σε... παραρτήματα της εφορίας.
Όμως, είναι κάτι που έχει εντοπισθεί από τους μελετητές όπως μαθαίνουμε.