Συνειδητό «έγκλημα» θυμίζει πλέον σε πολλά σημεία η πρόθεση διάλυσης της Λαϊκής Τράπεζας, καθώς μέρος του κυπριακού κατεστημένου προσπαθεί να φορτώσει την προωθούμενη διάσπαση στους Ευρωπαίους, ενόσω οι πληροφορίες δείχνουν προς την εντελώς… αντίθετη κατεύθυνση.

Προς την Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου και μερίδα των ντόπιων πολιτικών, που αντιστέκονται σθεναρά σε αυτό που ζητά πλέον όχι μόνο η Ευρώπη, αλλά και σύσσωμο το κυπριακό τραπεζικό σύστημα, μεγάλο μέρος του επιχειρηματικού κόσμου, οι εργαζόμενοι και οι καταθέτες της Λαϊκής:

Δηλαδή, την επιστροφή σε σχέδιο έκτακτης εισφοράς για καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ και την αποφυγή της διάλυσης του τραπεζικού τομέα, λύση υπέρ της οποίας τάσσονται πλέον και αρκετοί πολιτικοί.

Η υπόθεση φαντάζει ακόμη πιο παράδοξη, μεγαλώνοντας τα ερωτήματα, μόλις ληφθούν υπ' όψιν τα οικονομικά στοιχεία, αλλά και όσα έχουν προηγηθεί. Όπως προκύπτει από τα οικονομικά στοιχεία της Λαϊκής, στα τέλη του 2011 η εικόνα της ήταν ακόμη ικανοποιητική.

Η τράπεζα είχε αύξηση των εσόδων από χορηγήσεις αλλά και των συνολικών τραπεζικών εσόδων, σε σχέση με το 2010, ενώ παρουσίαζε κερδοφορία προ προβλέψεων της τάξεως των 390 εκατ. ευρώ. Οι καταθέσεις ήταν πάνω από 20 δισ. ευρώ και τα δάνεια 24 δισ., με δείκτη μη εξυπηρετούμενων δανείων περίπου 14%.

Περίπου την ίδια περίοδο, η τράπεζα χρησιμοποιούσε τον ειδικό μηχανισμό χρηματοδότησης ELA για ποσό της τάξεως των 3 δισ. ευρώ. Ποσό περιορισμένο για τα δεδομένα της περιόδου.
Κι όμως, ελάχιστους μήνες αργότερα είχε περάσει στα χέρια του κυπριακού κράτους, με τρόπο πρωτοφανή, καθώς η σχεδόν «πραξικοπηματική» αλλαγή διοίκησης συνοδεύτηκε από υποχρεωτική αύξηση κεφαλαίων με δρακόντειους όρους (που δεν έχουν εφαρμοστεί ως τώρα πουθενά αλλού) κι εκμηδένισε τη συμμετοχή όλων των ιδιωτών μετόχων.

Ακολούθησε μια περίοδος διορισμένων διοικήσεων που αντί να βελτιώσουν, χειροτέρευσαν τις επιδόσεις της τράπεζας και τη συνολική ρευστότητα, παρουσιάζοντας εν τέλει λειτουργικές ζημίες αλλά και τριπλασιασμό των αναγκών σε χρηματοδότηση μέσω του ELA.

Καθώς η κυπριακή κρίση όδευε προς την κορύφωσή της, μεσολάβησε οργανωμένος έλεγχος των κυπριακών τραπεζών από την αμερικανική εταιρία PIMCO, κατόπιν εντολής της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου.
 
Στο πλάισιο του ελέγχου αυτού προέκυψε ότι οι κεφαλαιακές ανάγκες της Λαϊκής ήταν 3,8 δισ. ευρώ και της Κύπρου 3,9 δισ. ευρώ, παρότι η πρώτη κατείχε μεγαλύτερο ποσό ελληνικών ομολόγων.

Παρ' όλα αυτά, σήμερα φτάσαμε στο άκρως παράδοξο, μέρος της ηγεσίας της Μεγαλονήσου, περιλαμβανομένης της Κεντρικής της Τράπεζας, να προωθεί τη διάσπαση της Λαϊκής, πιθανώς δε την εκχώρηση των καλών στοιχείων της στην Τράπεζα Κύπρου.

Και την ίδια ώρα, η ηγεσία της Τράπεζας Κύπρου, του παραδοσιακού δηλαδή «μεγάλου αντιπάλου» της Λαϊκής στην εσωτερική αγορά, να δηλώνει ότι θα πρόκειται για καταστροφικό γεγονός, κι ότι πρέπει να προτιμηθεί η λύση Eurogroup, δηλαδή η έκτακτη εισφορά σε καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ.

Ίσως διότι οι ίδιοι, ως τραπεζίτες, έχουν πολύ καλύτερη συναίσθηση του τι σημαίνει αυτό συνολικά και ευρύτερα για την κυπριακή τραπεζική αγορά. Ίσως διότι γνωρίζουν καλά ότι η διάλυση της Λαϊκής εμφανίζεται μεν να προστατεύει τους μεγάλους (Ρώσους στην πλειονότητα) πελάτες της Τράπεζας Κύπρου, αλλά δεν επαρκεί για τη διάσωση της κυπριακής οικονομίας.

Ούτε διασφαλίζει το μέλλον της Τράπεζας Κύπρου. Αντίθετα, συνοδεύεται από ένα πολύ επικίνδυνο νομοσχέδιο, που ενδεχομένως να αποδειχθεί δούρειος ίππος για τις υπόλοιπες κυπριακές τράπεζες.

Γιατί λοιπόν επιδιώκεται να κλείσει η κρατική πλέον Λαϊκή Τράπεζα; Γιατί όταν αντιτάσσεται πρακτικά σύσσωμος ο εγχώριος τραπεζικός κλάδος; Κι όταν είναι σαφές ότι θα υποστούν βαρύ πλήγμα καταθέτες, επιχειρήσεις και Ταμεία Πρόνοιας (ονομαστικά της τάξεως του 50%, στην πράξη ίσως περισσότερο, μέσα από τη διαδικασία εκκαθάρισης της Bad Bank), κι ότι θα υπάρξουν απολύσεις και υποχρεωτικές αποχωρήσεις προσωπικού, καθώς και αλυσσιδωτές αντιδράσεις στην αγορά (και των ακινήτων) λόγω εκκαθάρισης δανείων;

Καλώς ή κακώς, η άισθηση που ενισχύεται συνεχώς είναι ότι αυτό επιδιώκεται για άλλους λόγους, σχετιζόμενους με την ισχύ ορισμένων εκ των Ρώσων μεγαλοκαταθετών της Τράπεζας Κύπρου, κι από μια διάθεση προστασίας των σχέσεων που αυτοί διαθέτουν με το εγχώριο πολιτικό και «διαμεσολαβητικό» κατεστημένο.