Πώς βγαίνουν τα λεφτά;

Αγαπητό μου ημερολόγιο. Σήμερα ήθελα να παραδώσω μια λευκή κόλλα χαρτί. Κουράστηκα να στενοχωρώ τους φίλους μου. Εκείνοι θέλουν να βγάλουν λεφτά. Κι εγώ θέλω να βγάλω λεφτά. Όλοι μας θέλουμε να βγάλουμε λεφτά. Ρώτησα τον καθρέφτη στον διάδρομο της κουζίνας πώς μπορούμε να βγάλουμε λεφτά, αλλά ούτε κι εκείνος ήξερε να απαντήσει...

Δημοσιεύθηκε: 24 Μαρτίου 2005 - 08:58

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Αγαπητό μου ημερολόγιο. Σήμερα ήθελα να παραδώσω μια λευκή κόλλα χαρτί. Κουράστηκα να στενοχωρώ τους φίλους μου. Εκείνοι θέλουν να βγάλουν λεφτά. Κι εγώ θέλω να βγάλω λεφτά.

Όλοι μας θέλουμε να βγάλουμε λεφτά. Ρώτησα τον καθρέφτη στον διάδρομο της κουζίνας πώς μπορούμε να βγάλουμε λεφτά, αλλά ούτε κι εκείνος ήξερε να απαντήσει...

Ρώτησα όλους τους φίλους και γνωστούς για τις δουλειές τους. ”Άσ’ τα, μεγάλε”, είπε ο ένας, ”μαυρίλα, αδερφέ μου”, είπε ο άλλος, ”σκούρα τα πράγματα”, είπε κάποιος τρίτος. Γενικώς, μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα!

Η Σοφοκλέους ήταν μέχρι τώρα μια φωτεινή όαση μέσα σ’ αυτό το χάλι. Ένα κανονικό σόου μέσα στην έρημο. Μαζευόντουσαν οι ιθαγενείς βεδουίνοι, κατάκοποι από το ταξίδι, και έβλεπαν από τους γύρω λόφους ένα απίστευτο χολιγουντιανό θέαμα. Μαζορέτες, εκθέσεις ειδημόνων και στριπτίζ εισηγμένων.

Τώρα; Τελείωσε η παράσταση; Ίσως να πρόκειται για άλλο ένα τέχνασμα των διοργανωτών. Να μαζεύουν άρον άρον το σκηνικό, έτσι ώστε να εκβιάσουν το χειροκρότημα και να εξαναγκάσουν το φιλοθέαμον κοινό να απαιτήσει μία ακόμη πρόζα, ένα ακόμη τραγούδι.

Μπορεί οι άνθρωποι να είναι ειλικρινείς και να ετοιμάζονται πράγματι να αναχωρήσουν, για να στήσουν τα τσαντίρια τους σε κάποιο άλλο σημείο της ερήμου. Ποιος ξέρει...

Όπως και να έχει το πράγμα, είτε η παράσταση συνεχιστεί είτε τελειώσει, η ουσία παραμένει η ίδια: οι ιθαγενείς βεδουίνοι θα συνεχίσουν κάποια στιγμή την πορεία τους στην έρημο, μέσα σ’ ένα περιβάλλον άφιλο και επικίνδυνο.

Θα χρειαστεί να κάνουν πολύ δρόμο ακόμη μέχρι την επόμενη όαση, σε πραγματικά αντίξοες συνθήκες. Βασικός Μέτοχος, κοινοτικά κονδύλια, ακρίβεια, ανεργία, πληθωρισμός και άλλα επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα απειλούν το ταξίδι τους.

Το θετικό είναι πως όσο πιο γρήγορα τελειώσει η παράσταση τόσο γρηγορότερα θα το πάρουν απόφαση ότι πρέπει να συνεχίσουν τον δρόμο τους. Θα είναι επώδυνο. Το θέαμα σε κάνει να ξεχνιέσαι, να ταξιδεύεις νοητά.

Εδώ, όμως, υπάρχει ο κόσμος του πραγματικού και σε αυτόν τον κόσμο δεν μπορείς να ταξιδέψεις με τη φαντασία σου. Χρειάζεται να κινήσει κανείς τα ποδαράκιά του για να καλύψει την όποια απόσταση του απομένει...

Αγαπητοί συνοδοιπόροι, καλή σας μέρα και καλό τριήμερο...

Θανάσης Μαυρίδης

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.