Το τέλος της δραχμικής αβεβαιότητας

«Το τέλος της δραχμικής αβεβαιότητας», το οποίο επικαλέστηκε ο Ι. Στουρνάρας ως το κύριο απότοκο του Eurogroup, ασφαλώς αίρει το κυριότερο αντικίνητρο για την προώθηση επενδύσεων στην Ελλάδα. Αρκεί όμως;

Δημοσιεύθηκε: 29 Νοεμβρίου 2012 - 07:53

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αν υπάρχει ένα στοιχείο το οποίο είναι θεμελιώδες για την επούλωση κάθε τραύματος, αυτό είναι η ηρεμία. Η σταθερότητα που μπορεί να προσφέρει αυτή η ηρεμία παρέχει τον απαραίτητο χρόνο ώστε να τραφούν οι πληγές και να κλείσουν τα τραύματα.

Η ελληνική οικονομία έχει βαθιά τραύματα. Ορισμένα, δε, από αυτά έχουν κακοφορμίσει…

«Το τέλος της δραχμικής αβεβαιότητας», το οποίο επικαλέστηκε ο φίλτατος Ι. Στουρνάρας χθες το βράδυ στο Mega, ως το κύριο απότοκο του πρόσφατου Eurogroup, ασφαλώς αίρει το κυριότερο αντικίνητρο για την προώθηση επενδύσεων στην Ελλάδα.

Γιατί, άλλωστε, να τοποθετήσει κανείς τα κεφάλαιά του, και μάλιστα μακροπρόθεσμα, σε έναν τόπο, το νομισματικό μέλλον του οποίου κρίνεται αβέβαιο;

Υπό το πρίσμα αυτό, και δεδομένης της αποφασιστικότητας η οποία χαρακτήρισε την απόφαση του Eurogroup, η νομισματική αβεβαιότητα, τουλάχιστον για το ορατό μέλλον, εξαλείφεται.

Κατά πόσον το γεγονός αυτό θα αρκέσει για να επιστρέψουν, κατά τρόπο μαζικό και με αντίκτυπο, οι καταθέσεις στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα ή να αρχίσει εκ νέου η πραγματοποίηση επενδύσεων στον τόπο μας, μέλλει να αποδειχθεί.

Μέλλει, δηλαδή, να αποδειχθεί κατά πόσον η νομισματική σταθερότητα θα συνοδευτεί και από την αντίστοιχη πολιτική, αλλά και κατά πόσον η ελληνική διοίκηση θα μπορέσει να δαμάσει τα πολλά και ποικιλόμορφα «τέρατα» τα οποία στοιχειώνουν, δεκαετίες τώρα, τη χώρα μας και την καθιστούν τόπο μη ελκυστικό στις επενδύσεις.

Τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά, την αδιαφάνεια, το σαθρό φορολογικό περιβάλλον και τη συνεχή τροποποίηση των όρων του «παιχνιδιού» σε ό,τι αφορά την επιχειρηματικότητα.

Προσπάθειες να «μπουν λεφτά» στον τόπο μας έχουν γίνει πολλές, αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων «βρήκαν τοίχο».

Έναν τοίχο που όρθωσαν είτε πολιτικά, είτε συντεχνιακά, είτε τοπικιστικά, είτε άλλα συμφέροντα, τα οποία εναντιώθηκαν στην πραγματοποίηση αυτών των επενδύσεων και κατόρθωσαν από το να τις ματαιώσουν, έως να τις καταστήσουν ελάχιστα αποδοτικές…

Ως αποτέλεσμα, κάποια στιγμή με την πάροδο των ετών, η χώρα μας έπαψε να παράγει ή τουλάχιστον έπαψε να το πράττει κατά τρόπο αξιόλογο και σημαντικό.

Σήμερα, ξεκινάμε «ανάποδα». Δεν προσπαθούμε να κάνουμε το καλό καλύτερο, αλλά να βάλουμε φρένο στο κακό και να αποτρέψουμε τα χειρότερα.

Ο φίλτατος Στουρνάρας έχει δίκιο όταν υποστηρίζει ότι «το τέλος της δραχμικής αβεβαιότητας» είναι το κυριότερο στοιχείο στην προσπάθεια αυτή. Προφανώς, από εκεί ξεκινά η προσπάθεια. Απαιτούνται, όμως, πολύ περισσότερα…

Απαιτείται, πρώτα από όλα, η απενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας και η έμπρακτη υποστήριξή της.

Κάτι το οποίο, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αναμένεται να αποδειχθεί ιδιαίτερα δυσχερές για μια κρατική μηχανή που προσδοκούσε, έως τώρα, μόνον να «ξεζουμίσει» τον όποιο δύσμοιρο επέλεγε να βάλει τα λεφτά του για να κάνει μια δουλειά σε αυτόν τον τόπο…

Απαιτείται, επίσης, να περιοριστεί αυτή η κρατική μηχανή στον «φυσικό» της ρόλο, ο οποίος αφορά τον έλεγχο και την εποπτεία της τήρησης των κανόνων του παιχνιδιού, ώστε ο μεν επιχειρηματίας να μπορεί να κάνει τη δουλειά του, το δε πελατειακό του κοινό να μπορεί να απολαμβάνει ασφαλή αγαθά και υπηρεσίες, στις προσήκουσες τιμές.

Αυτήν τη δουλειά είναι σε θέση να την κάνει η ελληνική κρατική μηχανή ή έχει ξεχάσει εντελώς πώς γίνεται, απασχολούμενη όλα αυτά τα χρόνια με το να κάνει είτε τον επιχειρηματία, είτε τον μιζαδόρο;

Το να ανακεφαλαιοποιηθεί το ελληνικό τραπεζικό σύστημα ή να αποπληρωθούν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου, ώστε να αρχίσει να ρέει και πάλι, έστω και με ρυθμό σταγονόμετρου, το χρήμα στην οικονομία, είναι προφανώς κεφαλαιώδες.

Η μάχη, όμως, θα κριθεί στο ίδιο πεδίο όπου αυτή διεξάγεται και χάνεται επί τόσα χρόνια: στην «αγορά» και στο κατά πόσον αυτή θα λειτουργήσει με όρους υγιούς ανταγωνισμού.

Σε μια αγορά στην οποία κυριαρχούσαν έως τώρα τα καρτέλ, οι συντεχνίες, οι εργατοπατέρες, οι τοπικοί «άρχοντες» και το πολυπλόκαμο κράτος, στερώντας τον υγιή ιδιωτικό τομέα από ευκαιρίες και τη χώρα μας από βιώσιμη ανάπτυξη.

Για να «φτιαχτούν» όμως όλα αυτά δεν φθάνει μόνον ένας Στουρνάρας.

Απαιτείται η αλλαγή μιας κοινωνίας…

*Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.