Η Ευρώπη θα τη βρει την «άκρη». Εμείς;

Με τον έναν ή το άλλον τρόπο η ευρωζώνη φαίνεται ότι κατάλαβε πως πρέπει να αλλάξει για να επιβιώσει. Η αλλαγή θα είναι προφανώς αργή, άλλα οι ενδείξεις ότι θα γίνει είναι ισχυρές. Εμείς θα τις γευτούμε όμως;

Δημοσιεύθηκε: 5 Ιουνίου 2012 - 07:39

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το σαθρό οικοδόμημα επί του οποίου στηρίζεται η ύπαρξη του ευρώ θα αναστηλωθεί, θα υποστηριχθεί και θα αποκτήσει στερεά θεμέλια, τα οποία θα διασφαλίσουν την περαιτέρω ύπαρξή του.

Ας μην έχουμε καμία αμφιβολία γι' αυτό.

Τόσο τα «νούμερα» όσο και το διακύβευμα και η φιλοσοφία πίσω από το όλο εγχείρημα καθιστούν σαφές ότι αυτή θα είναι η πορεία των πραγμάτων.

Εάν κάνουμε ένα βήμα πίσω από την οχλοβοή και προσπαθήσουμε να δούμε τη λεγόμενη «μεγάλη εικόνα», είναι σαφές ότι ουδέναν συμφέρει η συνέχιση της παρούσας κρίσης στην ευρωζώνη, πολλώ δε μάλλον η διάλυση του οικοδομήματος.

Δεν συμφέρει τους Γερμανούς, δεν συμφέρει τους Αμερικανούς, δεν συμφέρει ούτε καν τους Κινέζους και ασφαλώς δεν χρειάζεται η επίκληση οικονομετρικών ή άλλων οικονομικών μοντέλων για τη στοιχειοθέτηση του γεγονότος αυτού.

Η κοινή λογική, οι συνέπειες της τερατώδους ύφεσης στην οποία θα κυλιστεί η υφήλιος σε περίπτωση συνέχισης της αναταραχής στην ευρωζώνη, αλλά και η ανάγκη διατήρησης της δυνατότητας κρατών σε κάθε ήπειρο να δανείζονται με λογικό κόστος στέκουν ικανό ανάχωμα σε οποιουσδήποτε αντίθετους ισχυρισμούς, συμπεριλαμβανομένων και των σχετικών «θεωριών συνωμοσίας», των οποίων τόσοι είναι οι λάτρεις στη χώρα μας.

Ενδεχομένως να απαιτηθούν αλλαγές σε Συνθήκες, ενδεχομένως να χρειαστούν νέα Σύμφωνα, ή οποιαδήποτε άλλη θεσμική και πολιτική διεργασία, όμως το τελικό αποτέλεσμα θα είναι ότι η σημερινή ατελής νομισματική ένωση θα δώσει τη θέση της σταδιακά σε μια ισχυρότερη οικονομική και δημοσιονομική ένωση.

Μια ένωση στην οποία προφανώς η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα έχει αναβαθμισμένες αρμοδιότητες και όπου βεβαίως θα υπάρχει ενιαία διαχείριση του χρέους και ευρωομόλογα.

Υπό την παρούσα μορφή του το οικοδόμημα έχει φθάσει απλώς στα όρια της ύπαρξής του.

Το μεγάλο ζητούμενο, βέβαια, είναι κατά πόσον θα είμαστε και εμείς, ως χώρα, τμήμα του.

Ίσως η φιλτάτη S&P να δίνει μία στις τρεις πιθανότητες να εξέλθει η Ελλάδα από την ευρωζώνη, όμως, όπως όλοι καλά γνωρίζουμε, ο μόνος που είναι σε θέση να απαντήσει πραγματικά σε αυτό το ερώτημα είναι ο ελληνικός λαός.

Αυτός ο λαός ο οποίος επί τόσα χρόνια γεύτηκε τα οφέλη των χαμηλών επιτοκίων και των λοιπών πλεονεκτημάτων που προσφέρει η συμμετοχή σε μια νομισματική ένωση όπως η ευρωζώνη, αλλά συνάμα στήριξε το φαύλο, κρατικοδίαιτο και αδιαφανές οικονομικό μοντέλο που οι κυβερνήσεις της τελευταίας τριακονταετίας του πρόσφεραν.

Σήμερα, όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα, το μοντέλο αυτό έχει φθάσει στα όρια της ύπαρξής του, ακριβώς όπως έχει φθάσει στα δικά της όρια η ευρωζώνη.

Αν το μοντέλο αυτό δεν αλλάξει και δεν δώσει τη θέση του σε μια απελευθερωμένη οικονομία, στην οποία οι αγορές, τα επαγγέλματα, ο τραπεζικός τομέας και κάθε πτυχή της οικονομικής δραστηριότητας δεν τελούν υπό τους ασφυκτικούς περιορισμούς που η ίδια η λειτουργία του κράτους θέτει, δεν θα μπορέσει να υπάρξει υπέρβαση της κρίσης.

Εάν το κράτος δεν μάθει να ξοδεύει μόνον όσα έχει στην τσέπη του ή όσα μπορεί να κερδίσει, δίχως να οδηγεί τους πολίτες του στην εξόντωση, οι μέρες του είναι μετρημένες.

Όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο είτε δεν έχουν μελετήσει σοβαρά τι έγινε τα τελευταία 30 χρόνια στη χώρα μας, είτε επιλέγουν να το αγνοούν.

Καλώς ή κακώς, για πάρα πολλά από τα ζητήματα που θίγει, ακόμη και εάν δεν υπήρχε το μνημόνιο θα έπρεπε να το είχαμε εφεύρει και να μη χρειαζόταν να φθάσουμε στη σημερινή μας κατάντια, ώστε να μάθουμε, λόγω αυτού του μνημονίου, ούτε πόσοι απασχολούνται στον στενό δημόσιο τομέα, ούτε πόσοι λαμβάνουν παράνομα συντάξεις και επιδόματα…

Δίχως αμφιβολία, το μνημόνιο αυτό, κυρίως το πρώτο, εμπεριείχε μια ευθέως τιμωρητική διάσταση για τη χώρα μας, σε επίπεδο τόσο επιτοκιακού κόστους, όσο και χρόνου υλοποίησης.

Αναμφίβολα, επίσης, «έπεσε έξω» στις προβλέψεις του για την ύφεση, λόγω και των άστοχων επιλογών της κυβέρνησης Παπανδρέου να «βάλει στην άκρη» τις μεταρρυθμίσεις, επιλέγοντας μόνον την οδό των «οριζόντιων μαχαιριών» σε μισθούς και συντάξεις αλλά και την υπερφορολόγηση.

Όμως, παρ’ όλα αυτά, η τήρηση των δεσμεύσεών μας έναντι των κοινοτικών μας εταίρων και δανειστών είναι η μόνη οδός που διασφαλίζει σήμερα τη συνέχιση της παραμονής μας στη νομισματική ένωση και σε όσα αυτή έχει να προσφέρει στους λαούς των κρατών που την απαρτίζουν.

Αυτοί, σταδιακά, φαίνεται ότι αντιλαμβάνονται τα μηνύματα των καιρών. Εμείς;

* Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.