Ψυχραιμία παιδιά!

Όταν ήμασταν μικρά παιδιά μάθαμε ότι στο στάδιο θαυμάζουμε την προσπάθεια του αθλητή. Ανεξάρτητα από το αν είναι άσπρος, μαύρος, χριστιανός ή βουδιστής. Σ’ αυτούς τους Ολυμπιακούς βλέπουμε ανθρώπους να ουρλιάζουν σε κάθε ελληνική επιτυχία και να φεύγουν απογοητευμένοι από κάθε αποτυχία Έλληνα αθλητή. Ψυχραιμία παιδιά! Για θέαμα πρόκειται και όχι για σταυροφορία για την άλωση της Κωνσταντινούπολης…

Δημοσιεύθηκε: 18 Αυγούστου 2004 - 08:54

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Όταν ήμασταν μικρά παιδιά μάθαμε ότι στο στάδιο θαυμάζουμε την προσπάθεια του αθλητή. Ανεξάρτητα από το αν είναι άσπρος, μαύρος, χριστιανός ή βουδιστής. Σ’ αυτούς τους Ολυμπιακούς βλέπουμε ανθρώπους να ουρλιάζουν σε κάθε ελληνική επιτυχία και να φεύγουν απογοητευμένοι από κάθε αποτυχία Έλληνα αθλητή. Ψυχραιμία παιδιά! Για θέαμα πρόκειται και όχι για σταυροφορία για την άλωση της Κωνσταντινούπολης…

Αυτές τις πρώτες ημέρες των Αγώνων βλέπουμε ένα ενθουσιώδες κοινό να παροτρύνει μέχρις εσχάτων τους Έλληνες αθλητές για την επιτυχία, αγνοώντας αν οι αντικειμενικές δυνατότητες των αθλητών μας δικαιολογούν κάτι τέτοιο.

Με τη λογική του κόσμου οι Έλληνες αθλητές θα πρέπει να ανεβαίνουν στο βάθρο σε κάθε αγώνισμα. Θα πρέπει να σαρώσουμε στα μετάλλια, να γίνουμε η νέα αθλητική υπερδύναμη στον πλανήτη.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι γεμίζουν τα στάδια μόνο σε αγώνες που συμμετέχουν Έλληνες αθλητές. Δεν είναι περίεργο. Αλλά δεν είναι και το ιδανικότερο που θα μπορούσε να συμβεί.

Υπάρχει κι ένα θετικό απ’ όλη αυτή την ιστορία. Η ανάγκη που εκφράζει ο κόσμος για να βιώσει μία Ελλάδα μεγάλη, ισχυρή, μακριά από τις γνώριμες μίζερες καταστάσεις των τελευταίων δεκαετιών. Είναι όμως ανάγκη να περάσουμε στο αμέσως επόμενο στάδιο. Στην προσπάθεια για να κτίσουμε αυτό που θέλουμε να βιώσουμε. Να αφήσουμε τη θέση του θεατή και να κατέβουμε στον στίβο.

Κι εκεί να κάνει ο καθένας το δικό του Ολυμπιακό ρεκόρ. Ο καθένας στον τομέα του, στον χώρο δράσης του. Μόνο με δουλειά μπορούμε να έχουμε αποτελέσματα και όχι προσκυνώντας ”σώβρακα και φανέλες”.

Το δίδαγμα που πρέπει να περάσουμε στα παιδιά μας από αυτούς τους Αγώνες, όπως και από κάθε αγώνα, είναι ότι ο άνθρωπος κερδίζει πασχίζοντας. Προσπαθώντας σκληρά και ξεπερνώντας πολλές φορές τα όριά του. Όχι ότι οι Έλληνες δικαιούνται πάντα να κερδίζουν μόνο και μόνο γιατί είναι Έλληνες…

Πηγαίνετε στα στάδια, γεμίστε τα και χειροκροτήστε όλους τους αθλητές. Όλους εκείνους τους ανθρώπους που έχουν κάνει μεγάλες θυσίες και επί σειρά ετών για να μπορείτε εσείς να τους δείτε να αγωνίζονται για λίγη ώρα μπροστά σας. Απολαύστε το θέαμα, χαρείτε το και αφήστε τα εθνικοπατριωτικά κατά μέρος. Δεν ταιριάζουν στο πνεύμα των ημερών.

Μα τον Δία!

Θανάσης Μαυρίδης

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.