Εάν μας πίστευαν, θα μας δάνειζαν…

Πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα να ανακτήσει τη χαμένη αξιοπιστία της, όταν εμφανίζεται είτε να κωλυσιεργεί, είτε να αναβάλλει κατά τρόπο συστηματικό την επίλυση δεδομένων και αναγνωρισμένων προβλημάτων;

Δημοσιεύθηκε: 15 Σεπτεμβρίου 2010 - 07:57

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο εξακολουθούμε να είμαστε σήμερα στο περιθώριο και οι πόρτες των διεθνών αγορών χρήματος να παραμένουν ερμητικά κλειστές για τη χώρα μας, με μόνη την εξαίρεση των τίτλων τρίμηνης διάρκειας, αυτός αφορά στην απουσία αξιοπιστίας που μας χαρακτηρίζει.

Εάν μας πίστευαν, θα μας δάνειζαν. Άρα δεν μας πιστεύουν και δεν μας δανείζουν.

Τουλάχιστον, δεν μας δανείζουν σε επίπεδα κόστους που μπορούμε υπό λογικές συνθήκες να αντέξουμε.

Μόνη εξαίρεση στο σκεπτικό αυτό αποτελούν οι βραχυχρόνιες εκδόσεις τρίμηνης διάρκειας, ιδίως όταν «συμπίπτουν» χρονικά με την εκταμίευση της «δόσης» την οποία λαμβάνουμε βάσει του μνημονίου που υπογράψαμε με το ΔΝΤ, την Ε.Ε. και την ΕΚΤ.

«Αυτήν την εβδομάδα οι Έλληνες παίρνουν 9 δισ. ευρώ, άρα τουλάχιστον για το επόμενο τρίμηνο διαθέτουν ρευστότητα και μπορούν να μας ξεπληρώσουν», θα μπορούσε να είναι το σκεπτικό οποιουδήποτε επενδυτή συμμετείχε στη χθεσινή δημοπρασία και προσδοκά πλέον να λάβει ένα καλό «τοκάκι» στη λήξη της σχετικής περιόδου.

Πώς όμως είναι δυνατόν να ανακτήσουμε αυτήν τη χαμένη αξιοπιστία, όταν εμφανιζόμαστε είτε να κωλυσιεργούμε, είτε να αναβάλλουμε κατά τρόπο συστηματικό την επίλυση δεδομένων και αναγνωρισμένων προβλημάτων;

Πώς είναι δυνατόν η ελληνική κυβέρνηση να πείσει τη διεθνή ομήγυρη ότι είναι αποφασισμένη να αντιμετωπίσει τις παθογένειες δεκαετιών, όταν εμφανίζεται να αδυνατεί να λύσει φαινομενικά απλά ζητήματα;

Πώς είναι δυνατόν να πείσει αυτή η κυβέρνηση, όταν εμφανίζεται τόσο εύκολα να ακολουθεί τον δρόμο του λαϊκισμού και των λανθασμένων υπολογισμών;

Μια υπόθεση όπως αυτή του ανοίγματος του επαγγέλματος των ιδιοκτητών φορτηγών Δ.Χ. και των βυτιοφορέων σύρεται τουλάχιστον επί δίμηνο και έχει πλέον εξελιχθεί σε «διπλό μέτωπο» για την κυβέρνηση, η οποία εμφανίζεται να μάχεται και τους πρατηριούχους υγρών καυσίμων…

Όταν αναγκάστηκε να επιβάλει την επίταξη στους ιδιοκτήτες και τα οχήματα Δ.Χ. προς μηνός περίπου, γιατί δεν νομοθέτησε ταυτόχρονα και την απελευθέρωση του επαγγέλματός τους;

Γιατί έπρεπε να συρθεί αυτή η υπόθεση έως τον Σεπτέμβριο;

Η «δύσκολη» απόφαση της επίταξης είχε ληφθεί. Η κοινή γνώμη ήταν στο πλευρό της κυβέρνησης.

Τι περίμενε;

Αντίστοιχα, πόσο βαθύς γνώστης των κανόνων της αγοράς πρέπει να είναι κανείς για να αντιληφθεί ότι δεν είναι δυνατόν να αναγκάσεις κάποιον να πουλήσει σε τιμές κάτω του κόστους, παρά μόνον εάν αυτός αντιμετωπίζει το φάσμα της καταστροφής;

Είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι αρκετοί πρατηριούχοι υγρών καυσίμων φρόντισαν να εκμεταλλευθούν την αγωνία των καταναλωτών και να ανεβάσουν τις τιμές πώλησης της βενζίνης υπέρμετρα.

Εάν κάποιος επιλέξει να χαρακτηρίσει την ενέργεια αυτή ως αισχροκερδή, ή ως αντανακλαστική υπό το φως της κατακόρυφης αύξησης της ζήτησης που συνεπάγονταν οι τεράστιες ουρές αυτοκινήτων μπροστά από τα πρατήρια το προηγούμενο σαββατοκύριακο, είναι μάλλον ζήτημα επιλογής και άποψης.

Ούτως ή άλλως, πριν από την επιβολή «πλαφόν», η αγορά καυσίμων ήταν θεωρητικά ελεύθερη…

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, το πλαφόν τιμής που επέλεξε να επιβάλει η κυβέρνηση, βασιζόμενη στη μεσοσταθμική τιμή της προηγούμενης Παρασκευής, εξ ορισμού αδικούσε όσους πρατηριούχους είχαν προμηθευτεί καύσιμα σε επίπεδα ανώτερα του μέσου όρου.

Αντίστοιχα, η επιλογή της επιβολής «πλαφόν» στην τιμή της βενζίνης αυτομάτως οδήγησε ακόμη και εκείνους που πουλούσαν το καύσιμο σε χαμηλότερα επίπεδα να ανεβάσουν τις τιμές τους…

Ήταν αυτό δίκαιο για τους καταναλωτές; Μάλλον όχι.

Μήπως τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο απλά εάν κυβέρνηση είχε αδράξει την ευκαιρία θέσπισης της απελευθέρωσης του επαγγέλματος των βυτιοφορέων και των ιδιοκτητών οχημάτων Δ.Χ., εισπράττοντας το όποιο πολιτικό κόστος ή όφελος, προ μηνός, όταν τους επέτασσε;

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.