Μετοχές ρίσκου «ασπίδα» στην κρίση

Εάν η υπερβολική ανάληψη ρίσκου αποτελεί την αιτία που οδήγησε στην πιστωτική κρίση, τότε το «γιατρικό» δεν μπορεί παρά να είναι η επιβολή μέτρου και η αναγκαστική ανάληψη αυτού του ρίσκου από όσους το δημιουργούν.

Δημοσιεύθηκε: 22 Δεκεμβρίου 2009 - 07:43

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν η απληστία και η υπερβολική ανάληψη ρίσκου αποτελούν τη «μητέρα όλων των δεινών» που οδήγησαν στην πιστωτική κρίση και στην οικονομική ύφεση, τότε το «γιατρικό» δεν μπορεί παρά να είναι η επιβολή μέτρου και η αναγκαστική ανάληψη αυτού του ρίσκου από όσους το δημιουργούν.

Με άλλα λόγια, εάν οι απανταχού «τρεϊντεράδες», που διαχειρίζονται τα κεφάλαια τρίτων, αναλαμβάνουν υπέρμετρο ρίσκο με στόχο τις υψηλές αποδόσεις ώστε να καρπωθούν το παχυλό μπόνους στο τέλος του έτους, τότε η λύση δεν βρίσκεται στη διαγραφή αυτού του μπόνους, αλλά στη μετάθεση μέρους του ρίσκου στις «πλάτες» τους.

Ούτως ή άλλως, εξάλειψη του μπόνους σημαίνει και εξάλειψη του κινήτρου για την επίτευξη αυτών των αποδόσεων, κάτι που προφανώς ουδείς επιθυμεί…

Η Goldman Sachs, εκ των κυριοτέρων αμερικανικών χρηματοπιστωτικών οργανισμών και μία από τις πρώτες τράπεζες που αποπλήρωσαν την κρατική ενίσχυση η οποία τους είχε δοθεί από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, ώστε να αντεπεξέλθουν στην κρίση, εμφανίζεται να συμμερίζεται αυτό το σκεπτικό.

Έτσι τουλάχιστον δείχνει η απόφασή της να μη διανείμει φέτος «μπόνους» σε μετρητά στην τριακονταμελή διαχειριστική επιτροπή της, μολονότι διαθέτει στο «σεντούκι» της περισσότερα από 15 δισ. δολ. για τον σκοπό αυτόν.

Αντίθετα, θα διανείμει «μετοχές ρίσκου» με υποχρεωτική πενταετή περίοδο διακράτησης, οι οποίες θα μπορούν να ανακληθούν οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια αυτής της πενταετίας, εάν κριθεί ότι οι δικαιούχοι τους υπερβαίνουν τα θεμιτά όρια ανάληψης επενδυτικού ρίσκου ή ότι δεν προειδοποιούν την τράπεζα σχετικά με την ύπαρξη ενός τέτοιου επενδυτικού κινδύνου.

Πρόκειται για μία απόφαση-«σταθμό», που ελήφθη από την Goldman Sachs ενώ ακόμη εκκρεμεί στις ΗΠΑ η αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου το οποίο διέπει τη λειτουργία του τραπεζικού τομέα και η θεσμοθέτηση κανόνων που θα απέτρεπαν την επανάληψη της πιστωτικής κρίσης, η οποία εκδηλώθηκε πέρυσι τον Σεπτέμβριο με την κατάρρευση της Lehman Brothers.

Σημειώνεται, επίσης, στον απόηχο της επιβολής φορολογικού συντελεστή ύψους 50% (και όχι 90% όπως στην Ελλάδα) στα μπόνους τραπεζικών στελεχών, από την κυβέρνηση Μπράουν στη Βρετανία.

Μία απόφαση δημοφιλής, η οποία βάσει δημοσκοπήσεων σμίκρυνε την απόσταση του κυβερνώντος Εργατικού Κόμματος από την αξιωματική αντιπολίτευση των Συντηρητικών, αναπτερώνοντας τις ελπίδες περί επανεκλογής της κατά την επόμενη αναμέτρηση στις κάλπες.

Κατά πόσον όμως η απόφαση αυτή των Εργατικών θα βοηθήσει και στην αποτροπή μιας νέας πιστωτικής κρίσης είναι άγνωστο.

Αυτό που είναι γνωστό, όμως, είναι ότι στον «καπιταλιστικό παράδεισο» των ΗΠΑ το ίδιο το τραπεζικό σύστημα άρχισε να λαμβάνει μέτρα «αυτοπροστασίας», που στηρίζονται σε λύσεις κοινής λογικής και όχι της λογικής «πονάει κεφάλι - κόψει κεφάλι»…

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.