Έδιναν τζάμπα τα μπόνους και τα καταργούν;

Όταν ψάχνεις τους καλύτερους για να «τρέξουν το μαγαζί σου», πρέπει να τους αμείβεις και καλύτερα. Άρα, βάσει ποιας λογικής καταργείται σήμερα το πλέον θεμελιώδες σύστημα επιβράβευσης στελεχών;

Δημοσιεύθηκε: 16 Δεκεμβρίου 2009 - 07:47

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Έδιναν τζάμπα τα μπόνους και τα καταργούν;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς, όπου κριτήριο για την αποδοτικότητα μίας εταιρίας είναι το περίφημο «bottom line» του ισολογισμού της, ήτοι τα αποτελέσματά της, κριτήριο για την απόδοση των στελεχών που την απαρτίζουν πρέπει να είναι και η δική τους συμβολή στη διαμόρφωση αυτών των αποτελεσμάτων.

Συμβολή η οποία πρέπει να επιβραβεύεται.

Κατά συνέπεια, όταν ψάχνεις τους καλύτερους για να «τρέξουν το μαγαζί σου», πρέπει να τους αμείβεις και καλύτερα.

Υπό το πρίσμα αυτό, οι πρόσφατες εξαγγελίες του πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου για τη μείωση κατά 50% στις αμοιβές μελών Δ.Σ. των ΔΕΚΟ, για το «πλαφόν» στις αμοιβές των διευθυντικών στελεχών των ΔΕΚΟ και για τη μείωση τουλάχιστον κατά 10% στις αμοιβές που ισχύουν σήμερα για τα διευθυντικά αυτά στελέχη, πέραν του ότι προσκρούουν σε πιθανές συμβατικές υποχρεώσεις μεταξύ των ΔΕΚΟ και των ανώτερων στελεχών τους, εμφανίζονται να υπακούουν μάλλον σε όρους εντυπωσιασμού παρά επιχειρηματικής λογικής.

Η λογική «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι» ίσως ικανοποιεί το λαϊκό αίσθημα, δεν εξυπηρετεί όμως τα συμφέροντα των ίδιων των ΔΕΚΟ και του ιδιοκτήτη τους, ήτοι όλων ημών.

Εάν το πρότυπο επί του οποίου συνεχίζει να πορεύεται η χώρα μας είναι αυτό της ελεύθερης αγοράς και όχι της κλειστής και κεντρικά ελεγχόμενης οικονομίας -αν και αυτό είναι μάλλον αμφισβητούμενο- τότε το σύστημα επιβράβευσης ή τιμωρίας που ισχύει στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο πρέπει να ισχύει και εδώ.

Πρόκειται για ένα σύστημα που αναμφίβολα δοκιμάστηκε σκληρά στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη με το ξέσπασμα της πιστωτικής κρίσης, καθώς θεωρήθηκε ότι συνέβαλε στη δημιουργία της, αφού ωθούσε στελέχη του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην ανάληψη υπερβολικού ρίσκου με στόχο την επιβράβευση, ήτοι το πολυπόθητο μπόνους.

Όμως δεν μπόρεσε να ξεπεραστεί. Δεν υπήρξε τίποτε για να το αντικαταστήσει.

Αντίστοιχα, σε ό,τι αφορά την εξαγγελία περί κατάργησης των μπόνους των στελεχών κρατικών τραπεζών και περί φορολόγησης με συντελεστή 90% των μπόνους των στελεχών ιδιωτικών τραπεζών, ισχύουν ακριβώς οι ίδιοι κανόνες.

Ίσως είναι πολιτικά ευχάριστο ή και ανέξοδο για μια κυβέρνηση να βάζει στο στόχαστρο τους «κακούς τραπεζίτες», ιδίως σε μια χρονιά όπου δεν θα δοθούν καν μπόνους λόγω της υποχρεωτικής συμμετοχής των πιστωτικών ιδρυμάτων στο πρόγραμμα στήριξης, αλλοιώνει όμως τους «κανόνες του παιχνιδιού».

Στη χώρα μας, όπου το τραπεζικό σύστημα δεν βαρύνεται με τη δημιουργία της κρίσης, καθώς εμφανίστηκε ελεύθερο «τοξικών» βαρών την επομένη της εκδήλωσής της, δεν είναι δυνατόν να οδηγείται στη θέση του απολογούμενου για αυτήν.

Ο δραματικός περιορισμός της πιστωτικής επέκτασης, για τον οποίο μπορεί να αποδοθεί ευθύνη στις τράπεζες, σημειώθηκε κατόπιν συγκεκριμένων οδηγιών των εποπτικών τους αρχών, αλλά και μετά την επικράτηση της νοοτροπίας περί ανάγκης για βελτίωση των δεικτών κεφαλαιακής επάρκειας.

Ας μην ξεχνιόμαστε, το σύστημα ακόμη λέγεται «ελεύθερη οικονομία», έστω και εάν στην Ελλάδα παραμένει ζητούμενο…

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.