Ιταλική τραπεζική σοφία, με άρωμα Βγενόπουλου…

Στις εποχές πιστωτικής ασφυξίας που διανύουμε, η απόφαση της κυβέρνησης να παράσχει την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου στα επιχειρηματικά δάνεια εμφανίζεται ως ανάσα για την αγορά. Τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως...

Δημοσιεύθηκε: 5 Αυγούστου 2009 - 07:59

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Ιταλική τραπεζική σοφία, με άρωμα Βγενόπουλου…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στις εποχές πιστωτικής ασφυξίας που διανύουμε, η απόφαση της κυβέρνησης να παράσχει την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου, έως και ποσοστού 70%, στα δάνεια που συνάπτουν επιχειρήσεις, ανεξαρτήτως μεγέθους και κλάδου, εμφανίζεται ως ανάσα στην αγορά.

Τουλάχιστον σε πρώτη ανάγνωση.

"Το ΤΕΜΠΜΕ δεν λειτούργησε, ή πήγαν τα λεφτά σε λάθος τόπο; Ας αναθεωρήσουμε. Ποτέ δεν είναι αργά". Έτσι ίσως σκέφτηκε ο φίλτατος κ. Παπαθανασίου και παρά το θεωρητικά πρόχειρο και μάλλον αναποτελεσματικό της όλης προσέγγισης, δεν μπορούμε να τον ψέξουμε.

"Κάλλιο αργά παρά ποτέ" είναι το προφανές συμπέρασμα και ας είναι και ο ίδιος "άνθρωπος της αγοράς", που θα όφειλε να γνωρίζει ότι τα δάνεια στην Ελλάδα τελικά τα παίρνουν εύκολα μόνο αυτοί που δεν τα χρειάζονται…

Χρειάστηκε όμως σχεδόν ένας χρόνος για να αντιληφθεί το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης τι ακριβώς σημαίνει πιστωτική ασφυξία.

Τι ακριβώς συνεπάγεται για την πορεία μιας οικονομίας που στηρίζεται στη μόχλευση ή εντέλει στην πίστωση το κλείσιμο της χρηματοδοτικής κάνουλας από τον τραπεζικό κόσμο.

Πρέπει να θυμηθούμε τις αλλεπάλληλες πρωθυπουργικές απειλές και εκκλήσεις προς το πιστωτικό σύστημα της χώρας, πέρυσι τον Δεκέμβριο, να αρχίσει και πάλι να λειτουργεί
"ως όφειλε";

Χρειάζεται να θυμηθούμε ότι τελικά η έκθεση του ελληνικού πιστωτικού συστήματος στα κάθε λογής τοξικά προϊόντα ήταν πολύ μικρότερη ή και μηδενική, απ' ό,τι αρχικώς ακόμη και οι ίδιοι οι τραπεζίτες πίστευαν;

Χρειάζεται να θυμηθούμε, εντέλει, πως υπήρχαν άνθρωποι στην αγορά που από τότε είχαν δώσει τη λύση, όπως ο κ. Αν. Βγενόπουλος που μιλούσε για πάγωμα χρεών επί διετία, αλλά κανείς δεν τους άκουγε;

Μην πάμε μακριά, όμως. Ακόμη και στη γειτονική Ιταλία, μόλις τώρα φαίνεται ότι κατάλαβαν τι ακριβώς σημαίνει να τριπλασιάζεται ο αριθμός των απλήρωτων συναλλαγματικών και των ακάλυπτων επιταγών και να οδηγείται η οικονομία σε πλήρες αδιέξοδο.

Εκεί, όμως, η κατανόηση του "μηνύματος" οδήγησε σε μέτρα άμεσης απόδοσης. Δηλαδή, δεν είπαν στις επιχειρήσεις: «Θέλετε να δανειστείτε; Πράξτε το με πλάτες του φορολογούμενου".

Το ίδιο το τραπεζικό σύστημα, ήτοι η Ένωση Τραπεζών Ιταλίας (ΑΒΙ), ήρθε σε συμφωνία με
τους επιχειρηματικούς συνδέσμους της χώρας για πάγωμα χρεών επί δωδεκάμηνο.

Με άλλα λόγια, το τραπεζικό σύστημα "είδε το αδιέξοδο", κατανόησε το ατελέσφορο της δραματικής περιστολής πίστωσης προς την αγορά και τις επιπτώσεις που έχει η στάση αυτή στην ίδια την επιβίωση επιχειρήσεων αλλά και των ίδιων των τραπεζών και είπε "μπάστα".

Τώρα και για έναν χρόνο οι οφειλές παγώνουν.

Αντίστοιχα, η εκεί κυβέρνηση, του φίλτατου (και πάντως όχι Άγιου) Σίλβιο, είχε τη σοφία να δώσει φορολογικά κίνητρα στις τράπεζες ώστε να αντισταθμίσουν τουλάχιστον μέρος των διαφυγόντων εσόδων…

Στη χώρα μας η κυβέρνηση και οι τραπεζίτες έχουν την αντίστοιχη σοφία;

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.