Τα επιτόκια δεν κάνουν πάντα τον παπά…

Με το spread μεταξύ ελληνικών και γερμανικών ομολόγων να διαμορφώνεται στο ήμισυ του επιπέδου που είχε, τον Μάρτιο πολλοί θα πουν ότι η Ελλάδα βιάστηκε να δανειστεί. Θα έχουν όμως δίκιο;

Δημοσιεύθηκε: 23 Ιουλίου 2009 - 07:58

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν υπάρχει μια σαφής και απτή ένδειξη σχετικά με τη σταδιακή αποκατάσταση της εμπιστοσύνης του διεθνούς επενδυτικού κοινού προς την οικονομία της χώρας μας, αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη παρά το spread (διάβαζε, επιτοκιακή διαφορά) των ελληνικών ομολόγων έναντι των γερμανικών.

Ήταν, είναι και θα παραμείνει το απόλυτο κριτήριο.

Όσο τουλάχιστον οι δύο χώρες συνεχίζουν να εκδίδουν ομόλογα... και η μία είναι η ισχυρότερη ευρωπαϊκή οικονομία, ενώ η άλλη βρίσκεται, καλώς ή κακώς, στην περιφέρεια.

Υπό το πρίσμα αυτό, η μείωση του spread σε περίπου 140 μονάδες βάσης στις μέρες μας, έναντι 300 μονάδων βάσης τις "μαύρες" ημέρες του Μαρτίου, αποτελεί ευτυχή συγκυρία καθώς αντικατοπτρίζει τη βελτίωση της εικόνας της χώρας μας στις διεθνείς αγορές.

Έως εδώ καλά. Εμείς, όμως, ήδη βγήκαμε στις αγορές και θεωρητικώς υπερκαλύψαμε τις δανειακές μας ανάγκες για το τρέχον έτος, δανειζόμενοι περίπου 52,5 δισ. ευρώ, έναντι 42 - 43 δισ. ευρώ που είχαν προϋπολογιστεί, ενώ αν συμπεριλάβουμε και τις αναχρηματοδοτήσεις υφιστάμενου δανεισμού, το κονδύλι προσεγγίζει επικίνδυνα τα 60 δισ. ευρώ, αν και είμαστε μόλις στα μισά του έτους…

Σε πρώτη ανάγνωση, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι "βιαστήκαμε".

Θα μπορούσε να πει φερ’ ειπείν, απευθυνόμενος στον κ. Ι. Παπαθανασίου: "Γιατί βιάστηκες, σύντροφε; Ποια ήταν η πρεμούρα και φόρτωσες τον κρατικό κορβανά με 500 - 600 εκατ. ευρώ επιπλέον σε τόκους;".

Θα διεκδικούσε όμως έτσι ο υποθετικός μας "φίλος", και μάλιστα με απόλυτη επιτυχία, τον τίτλο του "μετά Χριστόν προφήτη", την τύχη του οποίου όλοι γνωρίζουμε…

Διότι ακόμη και σε μία χώρα όπου είναι προσφιλές να συμπεριφερόμαστε στον εκάστοτε υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών ως "σάκο του μποξ", είναι πολύ δύσκολο να ψέξει κανείς τον Γιάννη Παπαθανασίου επειδή βγήκε στην αγορά και δανείστηκε για λογαριασμό της χώρας μας, όταν περίπου όλοι στο εξωτερικό αλλά και "πολλοί" στην Ελλάδα έκαναν λόγο ακόμη και για προσφυγή στο ΔΝΤ…

Την πιο "μαύρη" ώρα της ελληνικής οικονομίας, όταν η κρίση λυσσομανούσε παγκοσμίως, η χώρα μας βγήκε στις αγορές, κάλυψε τις ανάγκες της και κατέστησε σαφές -έναντι τιμήματος- ότι είναι ένας αξιόπιστος συναλλακτικός εταίρος.

Ήταν μονόδρομος. Οποιαδήποτε άλλη οδός, του τύπου "να δούμε", "ας περιμένουμε μπας και βελτιωθεί το κλίμα" και τα συναφή, απλώς δεν θα ήταν σοβαρή.

Δεν θα ήταν συνεπής με τις υποχρεώσεις του κράτους έναντι μισθωτών και συνταξιούχων του Δημοσίου. Έναντι προμηθευτών, ΟΤΑ, και κάθε λογής φορέων ή ανθρώπων που θεωρούν ότι το κράτος αποτελεί "εγγύηση".

Δεν θα ήταν μια σοβαρή προσέγγιση στα δημόσια οικονομικά.

Τώρα, εάν σε απόλυτους αριθμούς, τα επιτόκια που θα πληρώσει η χώρα μας φέτος είναι σημαντικά χαμηλότερα για το σύνολο του έτους, έναντι εκείνων που κλήθηκε να πληρώσει το 2008, επειδή η ΕΚΤ έχει μειώσει το βασικό της επιτόκιο στο 1%, είναι βέβαια μια άλλη υπόθεση…

Γι' αυτήν, όμως, ο κυρ-Γιάννης θα πρέπει να ευχαριστεί τον κυρ-Ζαν Κλοντ…

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.