Γι' αυτό το πακέτο πόσες μετοχές θέλεις;

Αγορές μεγέθους περιπτέρου και μετοχές που δεν πιάνουν ούτε ένα πακέτο τσιγάρα. Η συλλογιστική του Γιαννάκη για το ξεπέρασμα της κρίσης. Ο αντιπραγματισμός της επόμενης ημέρας.

Δημοσιεύθηκε: 13 Φεβρουαρίου 2009 - 07:58

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα.

«Και γιατί δεν τα παίρνετε; Μα, σας λέω, τόσο έχουν, πιστέψτε με», άκουσα τον Γιαννάκη να λέει, απευθυνόμενος προς περιπτερά, στην περιοχή της Λεωφόρου Αθηνών.

«Τι σκαρώνει πάλι ο μπαγάσας;», αναρωτήθηκα και κοντοστάθηκα να ακούσω καλύτερα τη συνομιλία του με τον μάλλον ατυχή περιπτερά.

Ο Γιαννάκης, παλιός γνώριμος από την οδό Σοφοκλέους, ουδέποτε σταμάτησε να ασχολείται με τη χρηματιστηριακή ζωή του τόπου, αν και συχνά η τελευταία είχε προσπαθήσει να απαλλαγεί από αυτόν…

Οι κινήσεις του στο ταμπλό ήταν μνημειώδεις για την ταχύτητά τους, αλλά και για την ελάχιστη έως μηδαμινή αποδοτικότητά τους, που συχνά αντιστοιχούσε στην αξία μίας τυρόπιτας ή κάποιου άλλου, σχετικά ευτελούς αξίας προϊόντος, από τη γνωστή γκάμα που φιλοξενούν τα απανταχού περίπτερα ή ψητοπωλεία του κέντρου…

«Πίτα γύρος χοιρινό 1,80 ευρώ, πίτα γύρος κοτόπουλο 1,90 ευρώ, τι να πάρω, τι να πάρω;», συχνά μονολογούσε ατενίζοντας το χρηματιστηριακό ταμπλό… σκεπτόμενος την ώρα της πώλησης, που συχνά ήταν κοντά στη δωδεκάτη μεσημβρινή…

Στις «καλές ημέρες» της Σοφοκλέους, δε, ο φίλτατος Ιωάννης είχε κατορθώσει να αποκτήσει έως και μισό κοτόπουλο, με το χρηματιστηριακό του πρόσοδο.

Ένας πραγματικός άθλος κερδών…

Εξάλλου, ώρα είχα διαθέσιμη, πρέπει να ομολογήσω, καθώς στο χρηματιστηριακό ταμπλό το μόνο που κινείτο ήταν οι δείκτες του ρολογιού.

«Μα ναι, σας λέω, με 37,5 μετοχές της εταιρίας… τάδε μπορεί κανείς να αγοράσει ένα πακέτο τσιγάρα… Ορίστε ("επειδή μου έχουν μείνει αρκετές", θα ήθελε να πει αλλά δεν τόλμησε), θα σας δώσω 40 τεμάχια να έχετε και κέρδος… και πού ξέρετε, κάποτε ίσως είναι χρυσός…», έλεγε ο Γιαννάκης προς τον περιπτερά, προσπαθώντας να αγοράσει το πολυπόθητο πακέτο…

Έσπευσα να διακόψω τη συζήτηση, έτεινα το αντίτιμο στον περιπτερά και άδραξα το πακέτο, μόνον για να το προσφέρω στη συνέχεια στον φίλτατο Ιωάννη.

«Βρε μπαγάσα! Τι σκαρώνεις πάλι», του είπα ψιθυριστά στο αφτί καθώς απομακρυνόμασταν… με κατεύθυνση τον αριθμό 110 της ίδιας λεωφόρου.

«Νίκο μου, κοίταξε να δεις», είπε. «Τα χαρτιά έχουν γίνει κουρέλια και το ένα στα τρία, όπως έγραψε και ο φίλος Στέφανος στο Euro2day.gr, είναι κάτω από την ονομαστική του αξία. Προσπαθώ εδώ και μέρες να ξεφορτωθώ τα τελευταία που μου έμειναν στο ταμπλό, αλλά δεν τα παίρνει κανείς…

Έτσι, λοιπόν, είπα κι εγώ να το ρίξω στον αντιπραγματισμό… Τόσα χαρτιά για τόσα πακέτα και ούτω καθεξής…».

«Άσ' το Γιαννάκη, άσ' το», του είπα. «Στα περίπτερα παίρνουν ρευστό και αυτό και σπάνιο είναι στις μέρες μας και δυσεύρετο… Όσο για τα χαρτιά, βάλ' τα στο συρτάρι και πού ξέρεις… κάποια μέρα ίσως τα θυμηθείς ξανά… Ούτως ή άλλως, ακόμη και όταν ήταν φούσκα, εσύ τα κράταγες… Τώρα θέλεις να τα δώσεις;», του είπα.

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.