Χορεύοντας με τους ταύρους!

Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Πόσο μάλλον αν στην πίστα χορεύουν οι ταύροι. Παρασυρόμενος κανείς από τον παρορμητισμό της στιγμής, δεν είναι σε θέση να προσέξει αν το γκαρσόνι του σερβίρει γνήσιο σκοτσέζικο ουίσκι ή βόμβα από το Αιγάλεω!

Δημοσιεύθηκε: 14 Ιανουαρίου 2004 - 09:13

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Πόσο μάλλον αν στην πίστα χορεύουν οι ταύροι. Παρασυρόμενος κανείς από τον παρορμητισμό της στιγμής, δεν είναι σε θέση να προσέξει αν το γκαρσόνι του σερβίρει γνήσιο σκοτσέζικο ουίσκι ή βόμβα από το Αιγάλεω!

Αυτό που ζούμε στη Σοφοκλέους είναι ένα πανηγύρι. Μια χρηματιστηριακή γιορτή. Στα πανηγύρια (θα έχετε πάει σε πανηγύρι στο χωριό) αγοράζει κανείς τα πιο άχρηστα πράγματα και πολλές φορές σε τιμές εξωφρενικά υψηλές.

Το περίεργο είναι ότι το γνωρίζουμε, αλλά κάθε φορά κάνουμε το ίδιο ακριβώς ”λάθος”. Λίγο το κρασί, λίγο η πλάκα και η παρότρυνση των φίλων και βρισκόμαστε δίχως να το καταλάβουμε μπροστά στους πάγκους των πραματευτάδων, συναγωνιζόμενοι ποιος θα αγοράσει τα περισσότερα και πιο φανταχτερά προϊόντα.

Την επόμενη μέρα διαπιστώνουμε κάτι που γνωρίζαμε ήδη. Ότι έχουμε κάνει το χειρότερο shopping της ζωής μας. Είναι εξίσου βέβαιο ότι και τον επόμενο Αύγουστο, στο ίδιο πανηγύρι, θα κάνουμε το ίδιο ακριβώς πράγμα. Θα αγοράσουμε ό,τι βρούμε μπροστά μας!

Ίσως να είναι το αίσθημα της συμμετοχής. Ίσως να έχουμε ανάγκη να νιώσουμε πως κάνουμε ό,τι ακριβώς και οι υπόλοιποι. Λες και η συμμετοχή μας σε κάτι μαζικό μάς απενεχοποιεί απ’ αυτή καθεαυτή την πράξη.

Στο πανηγύρι του χωριού η χασούρα θα είναι σίγουρα μικρή. Εκατό, διακόσια ευρώ μάξιμουμ. Δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα χρηματιστηριακά πανηγύρια. Εκεί το κόστος του λάθους μπορεί να είναι μοιραίο για την ίδια μας τη ζωή.

Πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν έχουν εξαναγκαστεί να πουλήσουν το σπίτι τους μόνο και μόνο για να πληρώσουν μια στιγμή αδυναμίας; Υπάρχει τέτοιος κίνδυνος στη Σοφοκλέους; Ακόμη όχι! Δεν έχουμε φτάσει σε υπερβολές.

Ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε, προς το παρόν, είναι ανάλογος με εκείνον που διατρέχει κανείς συμμετέχοντας σε οποιαδήποτε χρηματιστηριακή αγορά.

Επειδή, όμως, άρχισε ήδη το δεύτερο κύμα της ανόδου, το οποίο και υπαγορεύει τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος στις μετοχές της μικρής και της μεσαίας κεφαλαιοποίησης, είμαστε υποχρεωμένοι να κτυπήσουμε το καμπανάκι. Όχι φυσικά για το σύνολο της αγοράς (ακόμη), αλλά για τη γνωστή αναξιόπιστη άκρα περιφέρεια.

Αν υποθέσουμε -αν- ότι ο Γενικός Δείκτης θα σκαρφαλώσει στις 2.800 μονάδες, μπορείτε να φανταστείτε τι λαμπρό πεδίο δράσης ανοίγεται για τους ”αρουραίους” της αγοράς;

Γινόμαστε ”κακοί”, το γνωρίζουμε. Και το σημείωμα αυτό μοιάζει με τα προληπτικά κτυπήματα των Αμερικάνων. Πράγματι! Μόνο που έχουμε κουραστεί να βλέπουμε κάθε φορά το ίδιο παραμύθι να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας.

”Αχόρταγοι” traders να πέφτουν με τα μούτρα στα σκουπίδια, πιστεύοντας ότι το ίδιο θα έκανε στη θέση τους και ο Σόρος! Κι έπειτα να καθυβρίζουν όλους τους άλλους για το πάθημά τους, αρνούμενοι να δουν την αλήθεια κατάματα...

Θανάσης Μαυρίδης

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.