Ομορφος κόσμος ηθικός αγγελικά πλασμένος...

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια χώρα που την έλεγαν Ελλάδα. Οι άνθρωποι σ’ αυτή τη μυθική χώρα πάσχιζαν καθημερινά για το καλύτερο. Η διαφθορά έτρωγε όμως τα σωθικά της. Τόσο, ώστε μία ημέρα η καρδιά της χώρας αυτής έπαψε να κτυπάει και όλα χάθηκαν. Ο άνθρωποι, ο κόπος τους και η παράδοση χιλιάδων ετών που κουβαλούσαν...

Δημοσιεύθηκε: 29 Δεκεμβρίου 2003 - 09:01

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Ομορφος κόσμος ηθικός αγγελικά πλασμένος...

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια χώρα που την έλεγαν Ελλάδα. Οι άνθρωποι σ’ αυτή τη μυθική χώρα πάσχιζαν καθημερινά για το καλύτερο. Η διαφθορά έτρωγε όμως τα σωθικά της.

Τόσο, ώστε μία ημέρα η καρδιά της χώρας αυτής έπαψε να κτυπάει και όλα χάθηκαν. Ο άνθρωποι, ο κόπος τους και η παράδοση χιλιάδων ετών που κουβαλούσαν...

Στη χώρα εκείνη υπήρχαν δύο κατηγορίες πολιτών: Εκείνοι που δούλευαν και πάσχιζαν και εκείνοι που ζούσαν σε βάρος των πρώτων, εκμεταλλευόμενοι την εξουσία τους.

Οι εφοριακοί είχαν τη φήμη των τελώνων των βιβλικών χρόνων. Λέγεται ότι όλοι όφειλαν χρήματα πρώτα απ’ όλα στους υπαλλήλους που ήταν επιφορτισμένοι με το έργο της δίκαιης φορολόγησης των πολιτών και έπειτα στα κρατικά ταμεία.

Κι έτσι λέγεται ότι οι υπάλληλοι αποκτούσαν άκοπα τεράστιες περιουσίες και το κοινωνικό σύνολο έχανε αντίστοιχα πολύτιμους πόρους. Ποτέ δεν έγινε έλεγχος σε βάθος του πόθεν έσχες των υπαλλήλων για να μάθουμε αν αυτά που λέγονταν ήταν αλήθεια ή όχι...

Οι πολίτες σκοτώνονταν σαν τις μύγες στους δημόσιους δρόμους. Είτε διότι οι χρυσοπληρωμένοι εργολάβοι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους, είτε γιατί οδηγούσαν τα οχήματα ανίκανοι οδηγοί.

Στη χώρα εκείνη δίπλωμα οδήγησης δεν έπαιρναν οι ικανοί, αλλά όσοι υπέκυπταν στον τυφλό εκβιασμό και πλήρωναν για να αποκτήσουν το πολυπόθητο ροζ δίπλωμα.

Αλλά και στις άλλες δημόσιες υπηρεσίες οι πολίτες δεν μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά τους αν δεν πλήρωναν έναν πρωτότυπο φόρο σε επιτήδειους, τον οποίο και ονόμαζαν ”γρηγορόσημο”. Όποιος είχε να πληρώσει, έκανε τη δουλειά του. Οι υπόλοιποι χάνονταν στα γρανάζια

της γραφειοκρατίας.

Οι νόμοι ήταν γραμμένοι, αλλά ίσχυαν μόνο για τους φτωχούς και αδυνάτους, Όποιος ήθελε καταπατούσε την δημόσια περιουσία και ήταν βέβαιος ότι δεν θα αντιμετώπιζε την τιμωρία.

Συχνά η ίδια η Πολιτεία ερχόταν να τον επιβραβεύσει και να του χαρίσει τα καταπατημένα προς χάριν των ψήφων. Κι έτσι η χώρα αυτή στερήθηκε σταδιακά των δασών της και τα πάντα τα κάλυψε το μπετόν.

Οι άνθρωποι στη χώρα εκείνη είχαν μία παροιμία: ”Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι”.

Η διαφθορά ξεκινούσε από πολύ ψηλά και ουδείς έδειχνε να ξαφνιάζεται όταν αυτή αποκαλυπτόταν! Σύμβουλοι υπουργών βρίσκονταν να είναι πάμπλουτοι σε μία μόλις νύχτα, δίχως αυτό να προκαλεί έκπληξη!

Το Δημόσιο προμηθευόταν αγαθά σε τιμές απίστευτα πιο ακριβές από εκείνες που θα πλήρωνε ένας ιδιώτης! Και παρά το γεγονός ότι έγραφαν και ξαναέγραφαν οι εφημερίδες και με συγκεκριμένα στοιχεία, ουδείς τολμούσε να κάνει ένα βήμα παραπάνω...

Οι άνθρωποι της εξουσίας είχαν, μάλιστα, ένα όπλο για να κάνουν τις ενοχλητικές φωνές να σιωπήσουν. Κάθε φορά που ένας τολμούσε να πει την αλήθεια, του έστελναν υπαλλήλους ελεγκτικών μηχανισμών. Μέχρι να τον εξοντώσουν. Μέχρι τελικής πτώσης...

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα η χώρα εκείνη χάθηκε! Βυθίστηκε στην παρακμή και σάπισε, όπως ακριβώς ένα μήλο που πέφτει από το δέντρο, επειδή δεν άντεξε στην αδηφάγο δράση των σκουληκιών...

(από το ημερολόγιο ενός τρελού του σωτήριου έτους 2100)

Για την προδημοσίευση:

Θανάσης Μαυρίδης

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.