Σοφοκλέους: Το βαρύ «παλτό» του Γιαννάκη...

Ενδεδυμένο βαρύ παλτό και ατενίζοντα το «ταμπλό» του Χ.Α. εντόπισα την Παρασκευή τον φίλτατο -πλην ενίοτε άφρονα σε ό,τι αφορά τις μετοχικές τοποθετήσεις του- Ιωάννη. «Τυρόπιτες» αναζητεί, σκέφτηκα.

Δημοσιεύθηκε: 22 Δεκεμβρίου 2008 - 08:01

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Σοφοκλέους: Το βαρύ «παλτό» του Γιαννάκη...

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα και εβδομάδα.

Ενδεδυμένο βαρύ παλτό και ατενίζοντα το «ταμπλό» της Σοφοκλέους, διαμέσου της σιδηρόφρακτης θύρας του κτιρίου που κάποτε στέγαζε το Χρηματιστήριο Αθηνών, εντόπισα την προηγούμενη Παρασκευή τον φίλτατο -πλην ενίοτε άφρονα σε ό,τι αφορά τις μετοχικές τοποθετήσεις του- Ιωάννη.

Οι ενέργειές του μου κίνησαν την περιέργεια. Το ψύχος δριμύ και ο -κάποτε- καλός μου φίλος έστεκε καταμεσής της -κλειστής- πόρτας, νοτίζοντας με την ανάσα του το ήδη βρόμικο τζάμι.

Δεν άντεξα και του είπα:

«Γιαννάκη, πώς από εδώ αγόρι μου; Τι κοιτάς μέσα από τα κάγκελα; Τις μεταβολές τιμών;...
Σταθερές οι τιμές, ε; Δεν το πήρες χαμπάρι ότι μετακόμισε το "μαγαζί" στη Λ. Αθηνών;», σημείωσα με ύφος δηκτικό, ωσάν να ήθελα να τον αφυπνίσω από τη μάταιη ενασχόλησή του με το «άθλημα»... και πρόσθεσα νιώθοντας μάλλον «ένοχος» που περιέπαιζα κατά τρόπο απροκάλυπτο τον ατυχή για τις φιλίες του Ιωάννη: «Γι' αυτό δεν κινείται το ταμπλό...».

«Γεια σου, Νίκο», απάντησε. «Μην ανησυχείς. Δεν το έχασα τελείως. Πιστεύω ότι «το ’χω ακόμη...», μου είπε προκαλώντας μου ανάμικτα συναισθήματα, αφενός διότι τον είχα περιπαίξει βάναυσα και αφετέρου διότι έβλεπα ότι τελικώς δεν ήταν όσο άφρων είχα πιστέψει...

Και συνέχισε: «Σκεπτόμουν όλη αυτή την ιστορία στις Ηνωμένες Πολιτείες, με τα δάνεια και τις επιχορηγήσεις προς τις «τρεις αδελφές» της αυτοκινητοβιομηχανίας, τις προσπάθειες που κάνει ο νεοεκλεγείς Ομπάμα για την τόνωση της οικονομίας και όλο το «κλίμα» που δημιουργείται και έλεγα, να, έλεγα μπας και κρατήσει και το δικό μας το μαγαζί, εδώ, και τσιμπήσουμε κι εμείς κάτι, για να κάνουμε και Χριστούγεννα...».

Τα λόγια του με κλόνισαν. Αίφνης, εικόνες από «το κοριτσάκι με τα σπίρτα» ή ακόμη και τον «Όλιβερ Τουίστ» πέρασαν αστραπιαία από το μυαλό μου και ένιωσα αισθήματα πραγματικής συμπαράστασης, αλλά (ντρέπομαι που το ομολογώ) και οίκτου για τον -γνωστό τυροπιτάκια- φίλο μου.

«Το ράλι του τέλους του χρόνου αναζητείς, Γιαννάκη;», τον ρώτησα, δίχως να περιμένω απάντηση.

«Και άμα έρθει, τι θα το κάνεις; Αφού εσένα σου λείπουν 99 για να κάνεις κατοστάρικο... Πόσα ακριβώς θα τοποθετήσεις; Και τι θα βγάλεις; Μία ή δύο τυρόπιτες;», είπα κορυφώνοντας την -καθ' όλα αυστηρή και πιθανότατα άδικη- κριτική μου προς τον κατά τα λοιπά φίλτατο Ιωάννη...

«Νίκο μου, γιατί το λες αυτό;», αναρωτήθηκε κατά τρόπο μάλλον στωικό... και συνέχισε. Τους είδα και τους «μακροπρόθεσμους», τους είδα και τους «λεφτάδες», που τα έβαλαν τα φράγκα τους στους Μάντοφ του Αμέρικα και στους εγχώριους αντιπροσώπους τους... πόσα έβγαλαν...

Και στο διά ταύτα, Νίκο, «τέτοιο είναι το μαγαζί... και έτσι του φέρομαι... Διότι ούτε περίσσευμα έχω εγώ να επενδύσω, ούτε "θεμελιώδη" έχει το μαγαζί, ή η χώρα που το "φιλοξενεί"... Για να μη μιλήσω για τις εισηγμένες επιχειρήσεις... Άντε, θες να τα ακούσεις τώρα...», είπε, παίρνοντας το αίμα του πίσω...

Και οι πιθανότητες είναι ότι είχε απόλυτο δίκιο... παρά το βαρύ «παλτό» που φορούσε...

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.