Ο κόκκινος κωδικός του έμαθε τον... κόσμο!

Δεν τελειώσαμε ακόμη με τους κόκκινους κωδικούς. Εκατοντάδες δίκες εκκρεμούν και χιλιάδες άνθρωποι έχουν χάσει τον ύπνο τους. ”Έπαιξαν και έχασαν”, είναι η μία άποψη. Σκληρή, είναι η αλήθεια, αλλά δίκαια.

Δημοσιεύθηκε: 5 Νοεμβρίου 2003 - 09:10

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Ο κόκκινος κωδικός του έμαθε τον... κόσμο!

Αναγνώστης απευθύνθηκε στη στήλη, αναζητώντας σανίδα σωτηρίας για το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Κατά καιρούς οι δημοσιογράφοι και τα μέσα παίζουν (άθελά τους) τον ρόλο του εξομολογητή, του παρηγορητή. Ο αναγνώστης οφείλει ένα σεβαστό ποσό σε χρηματιστηριακή εταιρία. Ο κόκκινος κωδικός τον στραγγαλίζει καθημερινά...

Δεν τελειώσαμε ακόμη με τους κόκκινους κωδικούς. Εκατοντάδες δίκες εκκρεμούν και χιλιάδες άνθρωποι έχουν χάσει τον ύπνο τους.

”Έπαιξαν και έχασαν”, είναι η μία άποψη. Σκληρή, είναι η αλήθεια, αλλά δίκαια.

”Είναι συνυπεύθυνες και οι χρηματιστηριακές”, είναι μία δεύτερη άποψη. Και σ’ αυτή μπορούμε να αναγνωρίσουμε στοιχεία που μας φέρνουν πιο κοντά στην αλήθεια.

Η ουσία είναι ότι οι θεωρητικές αυτές προσεγγίσεις ελάχιστα ενδιαφέρουν τον αναγνώστη που μας θύμισε το πρόβλημα. Αυτός καίγεται, αναζητεί εναγωνίως σανίδα σωτηρίας. Έχει χάσει τον ύπνο του, τους φίλους του και πιθανότατα να χάσει στο αμέσως επόμενο διάστημα και την υπόληψή του.

Ακόμη και αν το Δικαστήριο θελήσει να μοιράσει τις ευθύνες, ο άνθρωπος αυτός είναι ήδη κατεστραμμένος.

Είναι πολύ σκληρή η πραγματικότητα για κάποιον που βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Τον πλούσιο και πετυχημένο όλοι τον φθονούν. Τον δυστυχή αποτυχημένο όλοι τον καθυβρίζουν. Δεν του φτάνει ο πόνος του, έχει να ακούει και από πάνω.

”Έχω ήδη ξοδέψει αρκετά χρήματα σε δικηγόρους. Έχω την εντύπωση ότι στην Ελλάδα δεν πρέπει να ασθενήσεις ή να έχεις επιπλοκές με τον νόμο. Κινδυνεύεις σοβαρά από όλους εκείνους που σπεύδουν δήθεν για να σε βοηθήσουν”, ήταν το παράπονό του.

Έχει σφάλει! Αναμφίβολα. Δεν ξέρουμε αν μπορεί να γίνει κάτι με την περίπτωση του φίλου μας. Δεν ξέρουμε καν αν ο ίδιος είναι σε θέση να βοηθήσει τον εαυτό του. Η περίπτωσή του, όμως, όπως και πολλών ακόμη, αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή.

Ας κρατήσουμε τουλάχιστον τούτο: Ο δρόμος που οδηγεί στο πτωχοκομείο είναι γνωστός. Τον έχουν ήδη περπατήσει άλλοι, πριν από εμάς. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να βαδίσουμε στα χνάρια τους. Ποτέ στο μέλλον.

Κι ίσως αυτό το σημείωμα να είναι από εκείνα τα πράγματα που πρέπει απαραίτητα να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας...

Θανάσης Μαυρίδης

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.