Τελικά, τα «Αμερικανάκια»... τα κατάφεραν

Ίσως η πίτα να μην είναι στο τέλος της ημέρας ολόκληρη και ίσως ο σκύλος να έχει φάει καλύτερα σε άλλες εποχές, αλλά οι άνθρωποι έδειξαν στον υπόλοιπο κόσμο τι σημαίνει να έχεις θεσμούς και να ξέρεις να τους λειτουργείς...

Δημοσιεύθηκε: 29 Σεπτεμβρίου 2008 - 07:58

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Τελικά, τα «Αμερικανάκια»... τα κατάφεραν

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα και εβδομάδα.

Ίσως η πίτα να μην είναι στο τέλος της ημέρας ολόκληρη και ίσως ο σκύλος να έχει φάει καλύτερα σε άλλες εποχές, αλλά οι άνθρωποι έδειξαν στον υπόλοιπο κόσμο τι σημαίνει να έχεις θεσμούς και να ξέρεις να τους λειτουργείς...

Κάτι που στη γενέτειρα της Δημοκρατίας, κατά τα φαινόμενα, πασχίζουμε ακόμη να κατακτήσουμε.

«Γιατί πρέπει πάντα να την πληρώνει ο φουκαράς ο φορολογούμενος»;

«Γιατί πρέπει να ανοίγει ένα "χρυσό αλεξίπτωτο" (διάβαζε παχυλές αμοιβές πολλών εκατ. δολαρίων) για τους διευθυνταράδες των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, που εγκαταλείπουν τις θέσεις τους ενώ οι εταιρίες τους καταρρέουν, "γράφοντας" αστρονομικές ζημιές»;

«Γιατί πρέπει η "ελεύθερη αγορά" να χάσει τον "εαυτόν της" και να μετατραπεί από τη μία στιγμή στην άλλη σε ένα παρεμβατικό και αδιαφανές κράτος, που δικαιώνει όσους δημιούργησαν το "τέρας" της subprime, πληρώνοντας τις ζημιές τους από την τσέπη των φορολογουμένων και μεταξύ αυτών και από την τσέπη όσων έχασαν τα σπίτια τους στη διάρκεια της τρέχουσας κρίσης;

Πρόκειται για ερωτήματα τα οποία βρέθηκαν στο επίκεντρο της συζήτησης που διεξήχθη καθ’ όλη τη διάρκεια του σαββατοκύριακου -ακόμη και μετά την επίτευξη της αρχικής συμφωνίας το Σάββατο το βράδυ- στο Καπιτώλιο και βρήκαν την απάντησή τους.

Αν και το αρχικό σχέδιο του Αμερικανού υπουργού Οικονομίας κ. Χ. Πόλσον (πρώην χρυσό παιδί της Goldman Sachs, που από το 2003 έως το 2006 εξασφάλισε ως διευθύνων σύμβουλος αμοιβή ύψους 111 εκατ. δολ.) συνιστούσε ουσιαστικά λευκή επιταγή 700 δισ. δολ. προς τον ίδιο για τη «διάσωση» των παλαιών του φίλων στη Wall Street, το τελικό κείμενο -η οριστική ψηφοφορία επί του οποίου αναμένεται σήμερα- ουσιαστικά «σώζει» την κατάσταση.

Καταρχήν, προβλέπει σταδιακή αποδέσμευση του ποσού σε «δόσεις» άμεσα των 250 δισ. δολ. και στη συνέχεια των 100 και 350 δισ. δολ. για την αγορά από το αμερικανικό δημόσιο όλων των τίτλων που έχουν εκδοθεί επί δανείων της subprime, ενώ δίνει το δικαίωμα στο Κογκρέσο να μπλοκάρει τη διαδικασία χορήγησης -τουλάχιστον- της τρίτης «δόσης» σε περίπτωση που το κρίνει σκόπιμο...

Ταυτόχρονα, προβλέπει ότι μετά την πάροδο πενταετίας, σε περίπτωση που υπάρξει ζημία για τον Αμερικανό φορολογούμενο, ο -τότε- Πρόεδρος (στις ΗΠΑ η προεδρική θητεία διαρκεί 5 έτη και οι άνθρωποι έχουν εκλογές τον Νοέμβριο... άρα μιλάμε για τον μεθεπόμενο Πρόεδρο...) θα πρέπει να βρει... τρόπο ώστε να ανακτηθούν τα απολεσθέντα κεφάλαια (τώρα πώς θα το κάνει αυτό, βέβαια, είναι απορίας άξιον...).

Το σχέδιο προβλέπει ακόμη διαδικασίες λογοδοσίας από όσους χρησιμοποιούν τα κεφάλαιά του, όρια -επιτέλους- στα χρήματα που παίρνουν οι «διευθυνταράδες» των «υπό διάσωση» εταιριών, αλλά και αποζημιώσεις έναντι των πιστωτών των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που κατέρρευσαν ή θα καταρρεύσουν...

Με λίγα λόγια, αποτελεί ενδεχομένως όχι την καλύτερη, αλλά σαφώς μία «λύση» που δεν θα επιτρέψει την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος στις ΗΠΑ και ταυτόχρονα δεν θα βάλει το σύνολο του «λογαριασμού» στις πλάτες των εκεί φορολογουμένων...

Και όλα αυτά και με κάποιον... έλεγχο.

Βέβαια, δεν λύνει το πρόβλημα των χιλιάδων Αμερικανών που έχασαν τα σπίτια τους...
Ένα πρόβλημα που βρίσκεται στην καρδιά του ζητήματος και εάν αντιμετωπιζόταν, όπως πολλοί έχουν υποστηρίξει, ίσως να χτυπούσε τη «ρίζα του κακού»...

Τι να κάνουμε όμως; Αυτό μπόρεσαν να κάνουν οι άνθρωποι μέσα στο σαββατοκύριακο και σήμερα οι αγορές θα κρίνουν τις πράξεις τους...

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.