Μοιράστε το κόστος της πράσινης μετάβασης

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στο “δια ταύτα” της υπόθεσης “καθημερινότητα” αυτό που μετράει είναι κατά πόσον η τσέπη του καθενός από εμάς μπορεί να ανταπεξέρχεται στην ακρίβεια, δηλαδή, στο αυξανόμενο κόστος ζωής.

Εάν είναι εφικτή, με άλλα λόγια, μία αξιοπρεπής διαβίωση ή εάν διολισθαίνουμε σταδιακά, υπό το βάρος αυτού του κόστους σε ένα προφανές έλλειμμα στον τρόπο ζωής μας. Πρόκειται δε για ένα έλλειμμα που ξεκινά από τον κάθε πολίτη και τελικά αφορά ολόκληρη την οικονομία και την ικανότητά της να είναι ανταγωνιστική διεθνώς.

Πρόκειται για μία εξίσωση η οποία περιπλέκεται κατά δραματικό τρόπο από το περιβόητο κόστος της πράσινης μετάβασης. Τόσο υπό το φως των επιπτώσεων που έχει η κλιματική κρίση στις ζωές όλων μας, όσο και εκείνων που σχετίζονται με την ίδια τη διαδικασία της πράσινης μετάβασης.

Πρόκειται, εντέλει, για μία συζήτηση που αφορά κάθε πτυχή της καθημερινότητας των πολιτών, είτε αγγίζει, όπως εσχάτως, τις επικείμενες ανατιμήσεις στους ναύλους της ακτοπλοΐας, είτε την αυξανόμενη τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, είτε  την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής μεταποίησης και παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών.

Εάν η απάντηση στην κλιματική κρίση είναι η πράσινη μετάβαση, τότε το κόστος της δεν μπορεί να μεταφέρεται αυτούσιο στους πολίτες και οφείλει να επιμεριστεί. Δεν αρκούν, δε, οι εναγώνιες εκκλήσεις του ίδιου του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, προς την ΕΕ για την αντιμετώπιση του ενεργειακού κόστους, όσο αναγκαίες κι αν είναι και αυτές.

Κυριότερα απαιτείται επιμερισμός αυτού του κόστους και έξυπνες λύσεις για τη μείωσή του. Από την επέκταση των δικτύων μεταφοράς ενέργειας, για τον τερματισμό της ιδιότυπης απομόνωσης της Ελλάδας από τον ευρωπαϊκό κορμό, έως την εξασφάλιση της δυνατότητας αποθήκευσης ενέργειας, για καλύτερη αξιοποίηση των ΑΠΕ.

Η εξεύρεση, όμως, αυτών των βέλτιστων λύσεων, ευλόγως δεν αφορά μόνον τη χώρα μας. Είναι πρωτίστως μία ευρωπαϊκή υπόθεση. Αφορά την ευρωπαϊκή ανταγωνιστικότητα, η οποία υπονομεύεται σήμερα από τους στόχους που η ίδια η Ευρώπη έχει θέσει για αυτήν την περίφημη πράσινη μετάβαση. Ιδίως υπό το φως της απροθυμίας οικονομικών γιγάντων, όπως η Κίνα και οι ΗΠΑ να υιοθετήσουν αντίστοιχες πρακτικές.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, η απάντηση σε ένα μεγάλο τμήμα της εξίσωσης “καθημερινότητα” και κόστους διαβίωσης, όπως επίσης και της υπόθεσης “ανταγωνιστικότητα”, οφείλει να είναι ευρωπαϊκή, ιδίως υπό το φως των  επιπτώσεων που υφίστανται σήμερα ορισμένα κράτη μέλη.

Εάν η Ευρώπη επέλεξε να θέσει ψηλά τον πήχη για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης μέσω της υπερρύθμισης των εκπομπών ρύπων και της ταχείας μετάβασης σε “πράσινες” μεθόδους παραγωγής και οικονομικής δραστηριότητας, υποσκάπτοντας τη ζωή των πολιτών της και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεών της, οφείλει η ίδια να κάτσει ξανά στο σχεδιαστικό τραπέζι με στόχο τις καλύτερες λύσεις και την εξεύρεση χρηματοδότησης για την υλοποίησή τους.

Κυριότερα, δε, μέχρι την εξεύρεση αυτών των “έξυπνων” λύσεων, πρέπει να μοιραστεί το κόστος που είναι σήμερα αναγκασμένοι να επωμιστούν τόσο οι πολίτες όσο και οι επιχειρήσεις. Σε εθνικό αλλά και ευρωπαϊκό επίπεδο.

Διαφορετικά τρέφει τόσο την επιφυλακτικότητα των κοινωνιών προς την ανάγκη της πράσινης μετάβασης, όσο και τις λαϊκιστικές δυνάμεις που, εκμεταλλευόμενες την κοινωνική δυσπραγία, καλούν σε αποδόμηση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Εάν η Ευρώπη επέλεξε να είναι μη ανταγωνιστική χάριν της πράσινης μετάβασης, πρέπει να το ξανασκεφτεί.

Ο δρόμος που έχει επιλέξει, τουλάχιστον στην σημερινή του κατεύθυνση, είναι αδιέξοδος.