Ο Κυριάκος και η συναίνεση που πήγε… περίπατο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι ο Κ. Τασούλας συγκεντρώνει όλα τα εχέγγυα για μία επιτυχημένη θητεία ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το εκτενές δείγμα γραφής που έχει καταθέσει επί σειρά ετών στα δημόσια πράγματα καθιστά τούτο σαφές.

Αποτελεί ωστόσο και μία αμιγώς κομματική επιλογή, η οποία καταδεικνύει ότι στην πρώτη ευκαιρία, η περίφημη υπόθεση της συναίνεσης που επιτάσσει το πνεύμα του Συντάγματος -και σαφώς επέβαλε πριν την τελευταία αναθεώρησή του- πάει από το… παράθυρο.

Θα επέλεγε ο φίλτατος Κυριάκος Μητσοτάκης τον Κων/νο Τασούλα ως υποψήφιο για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, σε περίπτωση που ίσχυε ακόμη η συνταγματική πρόβλεψη περί 180 βουλευτών; Θα έμπαινε καν στο τραπέζι του διαλόγου μία τόσο καταφανώς παραταξιακή, αν όχι αμιγώς κομματική, επιλογή, εάν κρινόταν, έστω και μετά από επανειλημμένες κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες, το μέλλον της κυβέρνησης από αυτήν, όπως κρίθηκε εκείνο της κυβέρνησης Σαμαρά; Προφανώς, όχι.

Ιδιαίτερα θετική έως και πολιτικά «θεάρεστη» η ευρεία αποδοχή που εξασφάλισε κατά την εκλογή του, τρεις φορές στο αξίωμα του προέδρου της Βουλής ο κ. Τασούλας, με 283, 270 και 249 ψήφους, όπως θύμισε χθες ο ίδιος ο πρωθυπουργός, όμως, επρόκειτο, προφανώς, για ένα άλλο αξίωμα και όχι εκείνο του Προέδρου της Δημοκρατίας, επί του οποίου ψήφιζε τότε η Βουλή.

Έτσι, λοιπόν, όσο ορθή κι αν ήταν η τροποποίηση των αυστηρών ορίων που έθετε το Σύνταγμα για την ανάδειξη Προέδρου της Δημοκρατίας, επιβάλλοντας στην κυβέρνηση την εξασφάλιση πλειοψηφίας τουλάχιστον 180 βουλευτών, η τόσο εμφανής καταστρατήγηση του πνεύματος συναίνεσης που συνέχισε να ζητά ο συνταγματικός νομοθέτης δεν περιποιεί τιμή στην παρούσα κυβέρνηση.

Ο κ. Τασούλας αποτελεί την ασφαλή κυβερνητική επιλογή. Είναι πολιτική προσωπικότητα ταυτισμένη με την κυβερνώσα παράταξη, την οποία ακόμη υπηρετεί από τη θέση του βουλευτή.

Οι επιλογές του, δε, τόσο ως εν ενεργεία βουλευτού όσο και ως προέδρου της Βουλής έχουν καταδείξει ότι ουδεμία διάθεση διαφοροποίησης από την κομματική του ταυτότητα τρέφει.

Ως εκ τούτου, τόσο κατά τη διαδικασία εκλογής του όσο -κυριότερα- στη συνέχεια, ουδεμία «έκπληξη» μπορεί να αναμένει ο πρωθυπουργός από τον κ. Κ. Τασούλα ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αντίθετα, μπορεί να αναμένει ότι θα τον βρει στο πλευρό του σε περίπτωση που η πολιτική ζωή του τόπου εισέλθει σε ταραγμένα νερά, όπως ίσως συμβεί εάν κατά τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, όποτε κι αν αυτές συμβούν, η κυβερνώσα παράταξη χάσει την αυτοδυναμία.

Αντίθετα, η επιλογή του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη να προτείνει τον συγκεκριμένο πολιτικό -ως προφανώς δικαιούται- ως τον υποψήφιο της ΝΔ για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας συνιστά ένα σαφές μήνυμα ως προς τις προθέσεις του περί «συναίνεσης» στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ένα μήνυμα που αφορά κατά πάσα βεβαιότητα και την υπόθεση σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, εάν τυχόν η ΝΔ δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία κατά την επόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Τούτων όλων δοθέντων, ακόμη κι αν δεν τηρείτο η μακρά κοινοβουλευτική παράδοση, ο υποψήφιος που προτείνει η κυβέρνηση να προέρχεται από την «αντίπερα όχθη», τουλάχιστον θα όφειλε να είναι «υπερκομματικός» και να μην ταυτίζεται με την κυβερνώσα παράταξη.

Τουλάχιστον έτσι θα είχαν τηρηθεί τα πολιτικά προσχήματα και ίσως δεν θα έβρισκε ο κ. Μητσοτάκης, εκ προοιμίου, σχεδόν σύσσωμη την αντιπολίτευση απέναντί του, όπως τη βρίσκει τώρα με την παρούσα -κατά τα λοιπά «θεάρεστη»- επιλογή του.