Η Γροιλανδία και η τρικυμία της Ευρώπης

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Δεν θα μπορούσε, ενδεχομένως, να περιγραφεί με πληρέστερο τρόπο η κατάντια στην οποία έχει περιέλθει η Ευρώπη, παρά με όσα διαδραματίστηκαν τα τελευταία εικοσιτετράωρα πέριξ των δηλώσεων Τραμπ περί Γροιλανδίας.

Εκπρόσωπος της Κομισιόν και της κατά τα λοιπά λαλίστατης Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν, στάθηκε αμήχανα χθες και επιχείρησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, ερωτηθείς περί της άρνησης του εκλεγέντος προέδρου Ντ. Τραμπ να αποκλείσει στρατιωτική ενέργεια των ΗΠΑ κατά της... Γροιλανδίας. Ενός κράτους ανεξάρτητου μεν, αλλά υπό την κυριαρχία της Δανίας, η οποία είναι πλήρες μέλος της ΕΕ.

Ερωτώμενος αν μπορεί να υποσχεθεί ότι δεν θα καταφύγει σε στρατιωτική σύγκρουση για να αποκτήσουν οι ΗΠΑ τον έλεγχο της Γροιλανδίας και του Παναμά, ο Τραμπ απάντησε: «Δεν μπορώ να σας διαβεβαιώσω για τίποτα από αυτά τα δύο, αλλά μπορώ να σας πω αυτό, τους έχουμε ανάγκη για την οικονομική μας ασφάλεια. Δεν θα δεσμευτώ σχετικά με αυτό».

Αν και η Επιτροπή επιβεβαίωσε ότι οποιαδήποτε στρατιωτική ενέργεια κατά της Γροιλανδίας θα ενεργοποιούσε τη ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής της ΕΕ (άρθρο 42 παράγραφος 7 της Συνθήκης), αρνήθηκε να απαντήσει εάν εκτιμά ότι υπάρχει πραγματικός κίνδυνος εισβολής των ΗΠΑ στο υπερπόντιο έδαφος της Δανίας, υποστηρίζοντας ότι αυτό είναι «πολύ θεωρητικό», ενώ η ίδια η Φον ντερ Λάιεν ουδεμία δήλωση έκανε για το θέμα.

Ακόμη και οι κυβερνήσεις που μπόρεσαν να αρθρώσουν λόγο επ’ αυτού, όπως η γερμανική, δια στόματος του  καγκελάριου Ολαφ Σόλτς ή η γαλλική, μέσω του υπουργού Εξωτερικών Ζαν-Νοέλ Μπαρό, τελούν υπό… διορία, καθώς στη Γερμανία έχουν προκηρυχθεί εκλογές για τις 23 Φεβρουαρίου και η Γαλλία παραμένει σε πολιτική δίνη, παρά τη συγκρότηση της κυβέρνησης Μπαϊρού, γεγονός που επηρεάζει ευθέως την πολιτική τους βαρύτητα.

Τούτων όλων δοθέντων, πόση σημασία μπορούν να έχουν οι διαβεβαιώσεις Σολτς και Μπαρό ότι η «ΕΕ θα υπερασπίσει τα σύνορά της», όταν η Γηραιά Ήπειρος έχει εναποθέσει μεταπολεμικά την αμυντική της ασφάλεια στο ΝΑΤΟ, δηλαδή στις… ΗΠΑ;

Όταν ακόμη και ο ελληνικός στρατός είναι μεγαλύτερος και ισχυρότερος ακόμη και μεγάλων σε έκταση, πληθυσμό και οικονομική ισχύ ευρωπαϊκών κρατών, στην πράξη ποια μπορεί να είναι μία απάντηση της ΕΕ απέναντι σε μία -έστω θεωρητική- απειλή εκ μέρους των ΗΠΑ;

Πολύ περισσότερο, ποια θα μπορούσε να είναι η απάντηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδίως στην εποχή Τραμπ, σε μία ενδεχόμενη αλλά διόλου αμελητέα περίπτωση εκδήλωσης της τουρκικής επιθετικότητας κατά της χώρας μας; Κατά πόσον θα ισχύουν και τότε οι διαβεβαιώσεις τόσο εκ μέρους της Γερμανίας όσο και της Γαλλίας, περί του απαραβίαστου των ευρωπαϊκών συνόρων; Ας μην ξεχνάμε, δε, ότι η γείτονα διαθέτει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ.

Κοντολογίς, πού έχει οδηγηθεί η Ευρώπη αρνούμενη επί δεκαετίες να υιοθετήσει ενιαία εξωτερική και αμυντική πολιτική, αν όχι στην απαξίωσή της ως σοβαρού και υπολογίσιμου συνομιλητή των υπερδυνάμεων;

Από μικρό και από τρελό λέει ο λαός μας ότι μαθαίνεις την αλήθεια. Αν και τη γνωρίζαμε, την ακούσαμε και με αφορμή όσα δήλωσε ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, τα οποία αποτέλεσαν μία πρόδηλη αφορμή να καταδειχθεί η γύμνια του Ευρωπαίου... «Βασιλιά».

Κατά πόσον αυτή η υπόθεση θα αποτελέσει έναυσμα αλλαγής πορείας για την ΕΕ παραμένει, βεβαίως άγνωστο, ιδίως υπό το φως της αντίστοιχης εξοπλιστικής της αδράνειας, παρά τον πόλεμο στην Ουκρανία.