Νέα χρονιά, νέα δεδομένα στα ελληνοτουρκικά

Φίλτατοι καλή σας ημέρα!

Η «πολυμερής διπλωματία» και η τήρηση των αρχών του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, που υπόσχεται εκ μέρους της Ελλάδας ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Γεραπετρίτης, στο πλαίσιο του ρόλου που απέκτησε επισήμως χθες η χώρα μας ως μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, θυμίζει υπό μία έννοια το λαϊκό ρητό που μιλά για «ξυπόλυτους στ' αγκάθια».

Και τούτο διότι δεν προσμετρά τη σαφή υπερίσχυση του δικαίου του ισχυροτέρου έναντι του διεθνούς δικαίου, όπως αυτή ξεδιπλώνεται παγκοσμίως και ειδικά στη γειτονιά μας.

Διότι, όσο κι αν ο ρόλος της Ελλάδας εμφανίζεται, τουλάχιστον στο διπλωματικό πεδίο, ως αναβαθμισμένος, απόρροια αυτών των νέων καθηκόντων της, στην πράξη οι εξελίξεις με τη γείτονα Τουρκία, ευθέως αναθεωρητική δύναμη με δηλωμένες επεκτατικές τάσεις, προσκρούουν στη λογική περί τήρησης των αρχών του διεθνούς δικαίου και καθιστούν τη χώρα μας ευάλωτη στη δρομολογούμενη δημιουργία νέων τετελεσμένων στην περιοχή.

Ο αναβαθμισμένος ρόλος της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή, μετά την κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ, η στρατηγικής σημασίας «λειτουργική σχέση» που διατηρεί με τις ΗΠΑ, καθώς και οι συνεχιζόμενοι δεσμοί της με τη Ρωσία, σε συνδυασμό με την ισχύ της βιομηχανικής της βάσης και της πολεμικής της μηχανής, καλλιεργούν στη γείτονα την αίσθηση της τοπικής υπερδύναμης, δίχως τούτο να συνιστά απαραίτητα ψευδαίσθηση. Ιδίως σε περίπτωση της -αναμενόμενης - σύναψης συμφωνίας της με τη Συρία περί θαλασσίων ζωνών, αντίστοιχης του τουρκο-λιβυκού μνημονίου.

Καλώς ή κακώς, η Ελλάδα αναμετράται πλέον με μια περιφερειακή δύναμη η οποία δύναται να ελέγξει τις εξελίξεις, ή τουλάχιστον να συμβάλει στη διαμόρφωσή τους, σε μια γεωγραφική περιοχή που εκτείνεται από το Αζερμπαϊτζάν έως την Αφρική, με χαρακτηριστικό τον διαμεσολαβητικό ρόλο που διαδραμάτισε μόλις προ τριών εβδομάδων μεταξύ Σομαλίας και Αιθιοπίας και βεβαίως την επίδρασή της στη Συρία.

Πρόκειται για ρόλο που δεν περιορίζεται στην πρόδηλη προσπάθειά της για αποτροπή δημιουργίας ενός κουρδικού κράτους, το οποίο ευλόγως θα επιδρούσε καταλυτικά επί της κυριαρχίας της, αλλά εκτείνεται και στις αντιστοίχως προφανείς της βλέψεις για επικράτηση στην Ανατολική Μεσόγειο και -κατά συνέπεια - για καταστρατήγηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων ή ακόμη και κυριαρχίας.

Όσο κι αν η Ελλάδα ευελπιστεί να βρει «φυσικούς συμμάχους» στο Ισραήλ και τη Γαλλία απέναντι στις βλέψεις της γείτονος, οφείλει να είναι σε θέση να αρθρώσει λόγο και επί του πεδίου, πέραν της όποιας φαινομενικής διπλωματικής της αναβάθμισης. Όπως, αντίστοιχα, οφείλει άμεσα να προσαρμόσει και τη στάση της έναντι της Τουρκίας στη βάση αυτών των νέων δεδομένων.

Τούτων όλων δοθέντων, αλλά και υπό το διαφαινόμενο αδιέξοδο στο οποίο -καθ' ομολογίαν του ίδιου του πρωθυπουργού- οδηγείται η ελληνοτουρκική προσέγγιση επί της γνωστής «μίας και μόνης διαφοράς» μας με τη γείτονα, ποιο το νόημα της παράτασης κατευναστικών πρακτικών εκ μέρους της χώρας μας, όπως αυτές αποτυπώθηκαν στη «Διακήρυξη των Αθηνών» ή ακόμη χειρότερα στην τροπή που έλαβε η εκ μέρους της Τουρκίας αμφισβήτηση της συμφωνίας με την οποία καθορίστηκε μερική οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, στην περίπτωση της Κάσου;

Υπ' αυτό το πρίσμα, η χώρα μας οφείλει να καταστήσει σαφές στη γείτονα, με κάθε δυνατό διπλωματικό ή άλλο τρόπο, ότι είναι αποφασισμένη να προασπίσει τα δίκαιά της, υπερβαίνοντας επιφυλάξεις που τυχόν τηρούσε έως τώρα.

Το μήνυμα αποφασιστικής αποτροπής οφείλει να υπερισχύσει.