Ενας ανασχηματισμός δεν σώζει

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αν και ο ίδιος ο πρωθυπουργός κρατά τα χαρτιά του, όπως είναι φυσικό, απολύτως κλειστά, ο “περίγυρος” του επιμένει: ο ανασχηματισμός είναι προ των πυλών, με τον χρονικό του προσδιορισμό να διαφέρει ανάλογα με τον εκάστοτε “εξ απορρήτων” συνομιλητή του. Κοινή διαπίστωση στις εκτιμήσεις πολλών, ωστόσο, είναι μία: Δεν σώζεται η παρτίδα με έναν ανασχηματισμό.

Ανασχηματισμό είχαμε και τον Ιούνιο, μόλις ένα χρόνο μετά τις εκλογές του 2023 και μία ενδεχόμενη “επανάληψη” του μόλις ένα εξάμηνο μετά, θα συνιστούσε απλά και μόνον την τυπική επιβεβαίωση του άκαρπου της όλης προσπάθειας.

Θα συνιστούσε, με άλλα λόγια, την επισημοποίηση μίας αποτυχίας. Διότι, κακά τα ψέματα, η παρούσα κυβέρνηση, στην καλύτερη των περιπτώσεων, διεκπεραίωση κάνει και όχι μεταρρυθμίσεις ολκής.

Ακόμη και στο πεδίο της οικονομίας, το οποίο θεωρητικά αποτελεί το ισχυρό της “χαρτί”, η απουσία μεταρρυθμίσεων για την εμπέδωση του ανταγωνισμού στην αγορά οδηγεί σε αδιέξοδο την μάχη κατά της ακρίβειας, παρά την επιστράτευση των όποιων “καλαθιών” για τη συγκράτηση των τιμών.

Έτσι, λοιπόν, εάν ο φίλτατος Κυριάκος Μητσοτάκης, ως πρωθυπουργός είναι δυσαρεστημένος με την απόδοση ορισμένων εκ των μελών του υπουργικού του συμβουλίου, θα ήταν απολύτως χρήσιμο να συμπεριλάβει στην υπόθεση του ανασχηματισμού και μία γενναία δόση αποφασιστικότητας. Βούληση και αποτελεσματικότητα είναι αυτό που λείπει από την κυβέρνηση και όχι, απαραίτητα νέα πρόσωπα. Δίχως βούληση αλλαγών, όσους ανασχηματισμούς κι αν κάνει ο πρωθυπουργός…

Εκτός, κι αν η όλη υπόθεση αφορά την ικανοποίηση εσωκομματικών ισορροπιών, ενόψει ή μετά την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας. Οπότε, ας μην το πολυκουράζουμε το θέμα της νέας μοιρασιάς στις… καρέκλες. Είναι γνωστά πράγματα αυτά.

Η όλη υπόθεση ενός νέου ανασχηματισμού έχει αξία μόνον στην περίπτωση κατά την οποία υπάρχει όντως συναίσθηση εκ μέρους της κυβέρνησης ότι το έργο που παράγει δεν αρκεί και ότι απαιτείται αποτελεσματικότητα και ρήξεις για την προώθηση μεταρρυθμίσεων.

Ποιος όμως πραγματικά πιστεύει σήμερα ότι η παρούσα κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να οδηγήσει την κατάσταση σε ρήξεις, είτε με συντεχνίες, είτε με καρτέλ για τη συγκράτηση της ακρίβειας;

Ποιος πιστεύει ότι κάτι που δεν έγινε επί τόσο καιρό, θα γίνει τώρα, χάρις σε έναν ανασχηματισμό, ο οποίος μάλιστα βρίσκεται – μέχρι στιγμής – μόνον στο μυαλό του πρωθυπουργού;

Αντίστοιχα, θα αλλάξει – για παράδειγμα - η εξωτερική πολιτική της παρούσας κυβέρνησης, σε ενδεχόμενη “επιστροφή” του φίλτατου Γ. Γεραπετρίτη στο Μέγαρο Μαξίμου; Από εκεί κρίνεται η διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής μίας χώρας; Αστεία πράγματα, φίλτατοι.

Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι απαιτείται επιτάχυνση του κυβερνητικού έργου σε σειρά τομέων, όπως η Δικαιοσύνη όπου οι μεταρρυθμίσεις χρονίζουν, η υπόθεση του χωροταξικού και των δασικών χαρτών, η οποία έχει καταστεί μία γνήσια ιλαροτραγωδία, ο χώρος της Παιδείας και συνολικά, για να μην μακρηγορούμε της δημόσιας διοίκησης, η οποία παραμένει ο μεγάλος ασθενής.

Όμως όλα αυτά -και άλλα πολλά – δεν “φτιάχνονται” μόνον με έναν ανασχηματισμό. Απαιτείται όραμα, μέθοδος και βούληση, τα οποία προεκλογικά υποσχόταν η κυβερνώσα παράταξη και μετεκλογικά εμφανίζεται να ξέχασε.

Εάν, λοιπόν, δεν θέλουμε να μείνουμε “εκεί” και να αξιοποιηθεί όντως το υπόλοιπο της παρούσας θητείας, απαιτείται επιστροφή στο σχεδιαστικό τραπέζι και μάλιστα με μεγάλη δόση αποφασιστικότητας. Εάν είναι να αναλωθεί το επόμενο διάστημα σε “βολέματα” και τήρηση εσωκομματικών ισορροπιών, τότε… τζάμπα ο κόπος.