Τι βλέπει ο Καραμανλής στο Αιγαίο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ένας πρώην πρωθυπουργός, του «ειδικού βάρους» που φέρει ο Κώστας Καραμανλής για το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας επανέρχεται κατά τρόπο επίμονο και συστηματικό τους τελευταίους μήνες, στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών διαπραγματεύσεων.

Τόσο με το κοινό «μανιφέστο» του με τον Α. Σαμαρά εφέτος το καλοκαίρι όσο και πρόσφατα, με παρεμβάσεις του από τη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα.

Πλέον, δε, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, κάνοντας λόγο για «παραχωρήσεις», «υποχωρήσεις» και «εκπτώσεις» εκ μέρους της Ελλάδας, μιλώντας σε εκδήλωση για την 80ή Επέτειο Απελευθέρωσης της Καρπάθου, στην Παλαιά Βουλή.

Τι γνωρίζει και τι φοβάται;

Όταν ο ίδιος αιτιολογεί τις συνεχείς παρεμβάσεις του χαρακτηρίζοντάς τες ως «επισημάνσεις που στοχεύουν στη βελτιστοποίηση της εθνικής μας στρατηγικής, ειδικά όταν προέρχονται από όσους έχουν χειριστεί τα θέματα αυτά από θέσεις ευθύνης», αν και κινείται επιμελώς στα όρια της πολιτικής ευπρέπειας, αποφεύγοντας τροχιά ρήξης με το Μ. Μαξίμου, καθιστά πρόδηλη την απουσία εμπιστοσύνης που τρέφει για όσους χειρίζονται σήμερα τον ελληνοτουρκικό διάλογο.

Οποιαδήποτε αντίθετη ερμηνεία προσκρούει στην κοινή λογική. Πρόκειται, δε, για ακόμη έναν πρώην πρωθυπουργό που κινείται σε αυτή τη λογική.

Πολλώ δε μάλλον όταν ο ίδιος δηλώνει ευθέως πως «κανείς Έλληνας δεν διανοείται ότι, προκειμένου να ικανοποιηθεί η Τουρκία και να οδηγηθεί σε διαπραγμάτευση, θα κάναμε από μόνοι μας εκπτώσεις στην αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων μας. Η συμφωνία δεν είναι αυτοσκοπός…».

Έτσι, λοιπόν, όταν ο Καραμανλής λέγει πως «... θα πρέπει, όμως, όταν προσερχόμαστε στον όποιο διάλογο με την Τουρκία, να είμαστε πρώτα από όλα εμείς ξεκάθαροι ως προς το τι συζητάμε και ποια πράγματα μπορούμε να διαπραγματευτούμε...», ουδείς πρέπει να έχει αμφιβολίες ως προς την ύπαρξη ή μη αυτής της απουσίας εμπιστοσύνης.

Όπως αντίστοιχα, όταν, κατά τρόπο επιτακτικό, λέγει ότι «... το μόνο πράγμα για το οποίο το Διεθνές Δίκαιο μας καλεί να διαπραγματευτούμε με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας. Για τίποτα άλλο. Και να διαπραγματευτούμε με βάση τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και τίποτα άλλο...».

Αμφισβητεί, εμμέσως πλην σαφώς, μάλιστα, ότι η παρούσα κυβέρνηση έχει κάνει όλες εκείνες τις «προπαρασκευαστικές ενέργειες» ώστε να μεγιστοποιήσει τα κέρδη της από αυτή τη διαπραγμάτευση.

Ακριβώς υπ' αυτό το πρίσμα, δε, προτείνει ευθέως ότι «... θα πρέπει να καταθέσουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό της χώρας, συμμορφούμενοι με την αντίστοιχη κοινοτική οδηγία. Είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε αυτό και είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποτυπωθούν τα δικαιώματά μας με τη σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Όπως αντίστοιχα προτείνει: «Στο πλαίσιο αυτό, μπορεί επίσης κάλλιστα να ενταχθεί η ενεργοποίηση της ανακήρυξης της ΑΟΖ με βάση τη μέση γραμμή, κατά τον Ν. 4001/2011 και τους όρους και τις προϋποθέσεις του Διεθνούς Δικαίου της θάλασσας. Είναι απολύτως σύμφωνη με το Διεθνές Δίκαιο και δεν εμποδίζει την όποια διαπραγμάτευση», με την κατ’ αρχήν ύπαρξη της οποίας δηλώνει ότι δεν στέκει αντίθετος.

Οι απόψεις του και οι ανησυχίες του, όπως και εκείνες του αποπεμφθέντος από τη ΝΔ πρώην πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, αφενός απηχούν τις αντίστοιχες μίας σημαντικής μερίδας του εκλογικού σώματος, αφετέρου, σημειώνονται υπό το φως και της τροφής που παρέχουν στον τουρκικό αναθεωρητισμό οι εξελίξεις στη Συρία.

Οφείλουν να μην αγνοηθούν.