Το άδηλο μέλλον του ευρωπαϊκού οικοδομήματος

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Κάποια στιγμή, είτε νωρίτερα, είτε αργότερα, η ώρα της αλήθειας φθάνει. Έτσι και για την Ευρώπη.

Μπορεί, πριν από σχεδόν 15 χρόνια, η Ευρωζώνη και εντέλει η ίδια η Ευρώπη, να ξεπέρασαν την ελληνική κρίση, με λάθη και τιμωρητική διάθεση, τουλάχιστον αρχικά, έναντι της χώρας μας και πάντως με αγώνες και δυσπραγία εκ μέρους του ελληνικού λαού, όμως σήμερα η Ελλάδα στέκει στο ξέφωτο, συγκρινόμενη με τον μέσο κοινοτικό όρο και σαφώς μακριά από το σημείο στο οποίο ήσαν τα δημοσιονομικά της προβλήματα το “μακρινό” 2010.

Το ίδιο δεν μπορεί να λεχθεί για άλλες ευρωπαϊκές χώρες και βεβαίως όχι για την Γαλλία, η οποία πλέον δανείζεται με ...ακριβότερους όρους από ό,τι η χώρα μας.

Για την ακρίβεια η δεύτερη από πλευράς οικονομικής ισχύος ευρωπαϊκή χώρα, η Γαλλία, βρίσκεται ενώπιον μίας πολιτικής και δημοσιονομικής κρίσης, η οποία – στον βαθμό που δεν ελεγχθεί αποτελεσματικά, δεν θα έχει προηγούμενο στα ευρωπαϊκά χρονικά και – δυνητικά – μπορεί να οδηγήσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα ακόμη και σε κατάρρευση.

Η Γαλλία εμφανίζει εφέτος δημοσιονομικό έλλειμμα το οποίο προβλέπεται ότι θα υπερβεί ακόμη και το 6,1%, έναντι 5,5% πέρυσι και ελπίζει να το μειώσει κατά 60 δισ. ευρώ ή μία ποσοστιαία μονάδα. Και τούτο, βάσει του προσχεδίου προϋπολογισμού, το οποίο στέκεται ως αφορμή για την -επικείμενη - κατάρρευση της κυβέρνησης Μπαρνιέ, μέσω της πρότασης μομφής που συζητείται σήμερα στο γαλλικό κοινοβούλιο.

Πρόκειται, όμως, για μία χώρα η οποία θεωρείται -και για ευρωπαϊκά δεδομένα σαφώς είναι – too big to fail.

Με έλλειμμα άνω των 166 δισ. ευρώ και δημόσιο χρέος ύψους 3,23 τρισ. ευρώ, τα μεγέθη της Γαλλίας καταφανώς υπερβαίνουν εκείνα της Ελλάδας, τα οποία η ΕΕ πάσχισε ώστε να αντιμετωπίσει την προηγούμενη δεκαετία. Μπροστά σε αυτήν την ανάγκη, προχώρησε ακόμη και στη θέσπιση οργανισμών όπως ο EFSF και στη συνέχεια ο ESM ή ακόμη και ξεπερνώντας θεμελιώδεις διατάξεις του καταστατικού χάρτη της Ευρωζώνης περί μη διάσωσης των κρατών μελών της.

Όλα αυτά δε τη στιγμή κατά την οποία η περίφημη έκθεση Ντράγκι, την καλεί σε αντίστοιχα πρωτόγνωρες επενδύσεις, οι οποίες μπορούν να χρηματοδοτηθούν μόνον με από κοινού δανεισμό, ούτως ώστε να καταστεί ανταγωνιστικότερη και να μπορέσει να αντιμετωπίσει οικονομικούς κολοσσούς, όπως οι ΗΠΑ και η Κίνα. Ας μην αναφερθούμε, δε, καν στις χρηματοδοτικές ανάγκες οι οποίες συνδέονται με τη δημιουργία ενός ενιαίου αμυντικού μηχανισμού για την ΕΕ, υπό το φως της διαφαινόμενης “απομάκρυνσης” των ΗΠΑ στις οποίες η Ευρώπη έχει εναποθέσει την αμυντική της ασφάλειά μετά τον Β’ Π.Π.

Κοντολογίς, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η Ευρώπη βρίσκεται σήμερα σε ένα ιδιαίτερα κρίσιμο σταυροδρόμι, όχι μόνον για το μέλλον της αλλά και την ίδια την ύπαρξή της, όπως την γνωρίζουμε σήμερα.

Η ώρα της αλήθειας έχει ξημερώσει και μαζί της η ώρα των αποφάσεων. Ενιαία εξωτερική και αμυντική πολιτική προϋποθέτουν και ενιαία δημοσιονομική διαχείριση, ιδίως υπό το φως των δημοσιονομικών προβλημάτων με τα οποία βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη η Γαλλία.

Η οδός της δημοσιονομικής ευταξίας, η οποία έχει επίσης οδηγήσει τη γερμανική κυβέρνηση σε κλυδωνισμούς και σε πρόωρες εκλογές, κατά πάσα βεβαιότητα στο τέλος Φεβρουαρίου του 2025, δεν έχει επαρκώς απαντηθεί στην Γαλλία, η οποία ακόμη και υπό την παρούσα δημοσιονομική της κατάσταση αναλώνεται εάν θα αυξήσει τις συντάξεις ή όχι.

Όμως αυτή είναι η Ευρώπη του σήμερα και αυτή πρέπει να λάβει τις αποφάσεις που απαιτούνται. Αρχίζοντας από το έλλειμμα ηγεσίας που την κατατρέχει…