Κατώτατος μισθός: Με ένα νόμο και ένα άρθρο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Μεταξύ των πολλών και διαφόρων συμπερασμάτων που εξήχθησαν κατά την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, εκείνην της “πρώτης φοράς αριστερά”, είναι ότι τα πράγματα, τουλάχιστον, στην οικονομία, δεν ρυθμίζονται με “έναν νόμο και ένα άρθρο”, όπως πρέσβευε κάποτε μία “ψυχή” για το μνημόνιο.

Υπό το φως αυτού του “μαθήματος” λοιπόν, όσο κατανοητή κι αν είναι από πολιτικής απόψεως, η “φιλολαϊκή” και πάντως ψηφοθηρικού χαρακτήρα εξαγγελία, χθες, του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, στο υπουργικό συμβούλιο, περί απαγόρευσης, δια νόμου, της μείωσης του κατώτατου μισθού, δεν παύει να δημιουργεί – αν μη τι άλλο – αμφιβολίες και επιφυλακτικότητα ως προς την ορθότητά της, αλλά και την επίδρασή της στην οικονομική δραστηριότητα.

Τόσο ο ίδιος ο πρωθυπουργός, όσο και η αρμοδία για το ζήτημα υπουργός Εργασίας, Νίκη Κεραμέως κατέστησαν σαφές ότι εφεξής ο δρόμος του κατώτατου μισθού θα είναι μόνον ανοδικός, στη βάση της ανάπτυξης, του πληθωρισμού και εντέλει του μαθηματικού τύπου που επιστρατεύεται για αυτόν τον σκοπό ενώ απέκλεισαν το ενδεχόμενο μείωσής του.

Σε πρώτη ανάγνωση, “όλο αυτό” ηχεί δίκην “μάννα εξ ουρανού” για τους χιλιάδες εργαζόμενους που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό σε αυτήν τη χώρα. Μετά τα αρχικά “ωσαννά”, ωστόσο, δεν μπορούν παρά να ακολουθήσουν, για κάθε νηφάλιο παρατηρητή, οι σκέψεις του ποια θα είναι η πορεία των πραγμάτων στο ενδεχόμενο μίας “αναποδιάς”.

Πρώτα από όλα, σε μία χώρα η οποία επί σειρά ετών υπέφερε από υψηλή ανεργία και μόλις πρόσφατα πανηγύριζε για το κατόρθωμά της να την οδηγήσει σε μονοψήφια επίπεδα (9,3% τον Σεπτέμβριο, έναντι 9,5% του Αυγούστου και 10,7% τον Σεπτέμβριο του 2023) πώς είναι δυνατόν να υποστηρίζεται ότι εφεξής οι κυριότεροι οικονομικοί δείκτες της θα είναι μόνον ανοδικοί; Ζούμε εν κενώ;

Ξεχάσαμε τι περάσαμε την τελευταία 15ετία; Ακόμη κι αν πορευόμαστε στον δρόμο της δημοσιονομικής ορθότητας, με πολέμους να μαίνονται τόσο στην Μ. Ανατολή όσο και στην Ουκρανία, στα σύνορα δηλαδή της Ευρώπης, είναι δυνατόν να αγνοούμε το ενδεχόμενο αναταράξεων στην διεθνή οικονομία και στις εμπορευματικές ροές, που σίγουρα θα επηρεάσουν και τη χώρα μας;

Ακόμη και χθες που η Eurostat ανακοίνωσε στοιχεία πληθωρισμού μηνός Οκτωβρίου, εκτιμώντας ότι για την Ευρωζώνη διαμορφώνεται στο 2,0% και στην Ελλάδα στο 3,2% (από 3,1% τον Σεπτέμβριο 2024) δεν φάνηκαν για ακόμη μία φορά σύννεφα στον οικονομικό μας ορίζοντα, ο οποίος εξακολουθεί να πλήττεται από την ακρίβεια;

Ξεχνάμε ότι η συντριπτική πλειονότητα των επιχειρήσεων στην Ελλάδα, σε ποσοστό άνω του 95% είναι μικρές και μικρομεσαίες και ήδη δίνουν καθημερινά τη μάχη για την οικονομική τους επιβίωση; Σε έναν καιρό, φερ’ ειπείν, κρίσης ή πανδημίας, δεν θα είναι αναγκασμένες να επιλέξουν την οδό της μείωσης του προσωπικού τους εάν δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν σε έναν κατώτατο μισθό, ο οποίος δια νόμου δεν θα είναι δυνατόν να μειωθεί, ακόμη κι αν υπάρξουν γενναίες φοροελαφρύνσεις και μειώσεις εισφορών, όπως ευαγγελίζεται η κυβέρνηση;

Αντίστοιχα, παρά τον καθ’ όλα ευγενή στόχο της περαιτέρω μείωσης των φόρων και των εισφορών, δεν πρέπει να υπάρξουν πρώτα, όπως συνεχώς υποστηρίζει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, επιτυχίες στη μάχη κατά της φοροδιαφυγής, ώστε να υπάρξει έδαφος μείωσης των φόρων;

Όπως υποστηρίζει και μία ευγενής και φίλτατη ψυχή, δεν πρέπει να βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο! Τουλάχιστον αυτό επιτάσσει η δημοσιονομική ευταξία, που τόσο έλειπε από τον τόπο μας πριν την “διαβόητη” αλλά εντέλει ευεργετική, εποχή των μνημονίων…