Το «αδιόρθωτο» ελληνικό Δημόσιο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η παρούσα κυβέρνηση κατηγορείται ενίοτε, αν όχι συχνά, για μεταρρυθμιστική κόπωση. Κατηγορείται δηλαδή ότι αν και εξελέγη στη βάση μιας ευρείας μεταρρυθμιστικής ατζέντας, που στόχο είχε τον εκσυγχρονισμό και την αποδοτικότερη λειτουργία σειράς τομέων, με πρώτο αυτόν του Δημοσίου, δεν προωθεί επαρκώς ή εντέλει κατά τον προσήκοντα τρόπο αυτό τον στόχο.

Οι λόγοι ενδεχομένως να είναι πολλοί και ορισμένοι εξ αυτών να καθιστούν βάσιμη αυτή την κόπωση εκ μέρους της κυβέρνησης. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι και η πλέον φιλόδοξη μεταρρυθμιστική κυβέρνηση που θα μπορούσε να αναλάβει τα ηνία του τόπου -και η παρούσα σαφώς δεν ανταποκρίνεται σ' αυτή την περιγραφή- θα ήταν αντιμέτωπη, αν μη τι άλλο, με τιτάνιο έργο.

Όσοι παροικούμε την Ιερουσαλήμ έχουμε ίδια άποψη περί αυτού, ως αποτέλεσμα των συναλλαγών μας με το ελληνικό Δημόσιο. Ενίοτε καλή, ενίοτε αρνητική. Όσοι όμως φέρνουν τα λεφτά τους στη χώρα μας, με σκοπό να επενδύσουν, βρίσκονται συχνά προ αρνητικών εκπλήξεων.

Για παράδειγμα, ως θεμελιώδης προϋπόθεση σε ό,τι αφορά τις επενδύσεις -αλλά βεβαίως και σε ό,τι αφορά την ασφάλεια δικαίου- θεωρείται ότι είναι η υπόθεση του Κτηματολογίου, του διαβόητου «cadastre» δηλαδή, για το οποίο ερίζουν οι φίλοι μας κοινοτικοί από την εποχή του πρώτου μνημονίου και εντεύθεν. Κοντολογίς, ενός τρόπου μέσω του οποίου να είναι γνωστό τι ανήκει σε ποιον, ώστε αυτός που θα έρθει να το αγοράσει να μη βρεθεί προ εκπλήξεων. Τόσο απλά.

Ε, λοιπόν, ακόμη κι εκεί -παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς της κυβέρνησης- δεν τα έχουμε καταφέρει, κι ας τελείωσαν τα μνημόνια, κι ας έχει φύγει η τρόικα (ή οι θεσμοί, όπως την ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ) προ πολλού. Για να τα κάνουμε απλά τα πράγματα, ας τα δούμε μέσα από ένα παράδειγμα.

Το μακρινό 1999, πριν από ένα τέταρτο του αιώνα, ένας πολίτης, κατά τα φαινόμενα θορυβηθείς από τον τότε σεισμό, επέλεξε να επενδύσει στο εξωτικό Καπανδρίτι, ώστε να χτίσει μονοκατοικία ως κύρια κατοικία. Φρονίμως ποιών, πριν επενδύσει τα χρήματά του φρόντισε να εξασφαλίσει όλα τα απαραίτητα «χαρτιά» σε σχέση με το εν λόγω ακίνητο, συμπεριλαμβανομένης και βεβαίωσης της Δασικής Υπηρεσίας ότι το οικόπεδο δεν ήταν δασικό. Πρόκειται για «χαρτί» που εξασφάλισε και δεύτερη φορά, το 2003, όταν το ζήτησε φρέσκο η Πολεοδομία για να εκδώσει τη σχετική άδεια οικοδομής.

Όλα κύλησαν ομαλά (ή σχεδόν όλα, αλλά ας μην μπούμε σ' αυτή την κουβέντα) επί περίπου μία εικοσαετία. Το 2021, ωστόσο, πληροφορείται ο συγκεκριμένος πολίτης ότι 285 τ.μ. του οικοπέδου, εκ 5,5 στρεμμάτων που είχε αγοράσει, εμφανιζόταν ως «δασικό» σε χάρτες που είχαν μόλις αναρτηθεί στο διαδίκτυο, με αφορμή την κτηματογράφηση στη ΒΑ Αττική. Κάνει τις σχετικές έρευνες και ανακαλύπτει, κοντολογίς, ότι η σκιά των δένδρων του γειτονικού οικοπέδου έπεφτε στο δικό του και ότι ο αρμόδιος υπάλληλος είχε φροντίσει όχι μόνο να εγγράψει το συγκεκριμένο ακίνητο ως δασικό αλλά και ως αναδασωτέο, μολονότι ουδέποτε αυτό ήταν καλυμμένο από δένδρα.

Όπως ήταν φυσικό, ο συγκεκριμένος πολίτης προσέφυγε στη δασική υπηρεσία, με τη μέθοδο του «προδήλου λάθους», και δικαιώθηκε αυθημερόν. Ωστόσο, όπως ο νόμος απαιτεί, η υπόθεσή του παραπέμφθηκε σε τριμελή επιτροπή εξέτασης αντιρρήσεων δασικών χαρτών, ώστε να λάβει την τελική έγκριση.

Η συγκεκριμένη επιτροπή επί διετία δεν συνεδρίασε. Καταργήθηκε με υπουργική απόφαση και συγκροτήθηκε νέα, η οποία επίσης δεν συνεδρίασε επί σειρά μηνών. Πλέον, ωστόσο, συνεδριάζει αλλά ασχολείται με υποθέσεις από το… 2011, οπότε ο πολίτης όχι μόνο δεν μπορεί να εκποιήσει την περιουσία του, αλλά κινδυνεύει και να τη χάσει, διότι -πλέον δεν είμαστε στο μακρινό 1999, όταν λεφτά υπήρχαν- δυσχεραίνεται να εξυπηρετήσει το σχετικό δάνειο.

Σ' αυτό τον άνθρωπο και σε όλους εκείνους που έρχονται στη χώρα μας να επενδύσουν πιστεύοντας ότι αυτή προσφέρει ασφάλεια δικαίου, τι έχει να πει η μεταρρυθμιστική κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη; Τι;

Είμαστε όλο αυτιά!