Κυπριακό: Κόστος και όφελος για την Τουρκία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ούτε η παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας μπορεί να γίνεται ανεκτή, ούτε οι παραβάτες να επιβραβεύονται. Όσο όμως κι αν σταθούμε στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», που λέει μία «ψυχή», υπάρχει και η αμείλικτη πραγματικότητα, η οποία μας λέει ότι επί μισό αιώνα το Κυπριακό ζήτημα δεν έχει λυθεί.

Στη διάρκεια της τελευταίας Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, στη Ν. Υόρκη, ο Τούρκος πρόεδρος Ρ.Τ. Ερντογάν  επανέλαβε το αφήγημα που αναπτύσσει, ιδίως κατά την τελευταία διετία, περί ανάγκης αναγνώρισης του ψευδοκράτους των Τουρκοκυπρίων, ως «την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» και κάλεσε τη διεθνή κοινότητα «να συνάψει διπλωματικές, πολιτικές και οικονομικές σχέσεις» με αυτό. Και τούτο ενώ αφενός ουδέν κράτος πλην Τουρκίας αναγνωρίζει το ψευδοκράτος και η ίδια η Τουρκία επιμένει να μην αναγνωρίζει την κυριαρχία της Κύπρου, στην οποία αναφέρεται ως «η ελληνοκυπριακή διοίκηση».

Από το ίδιο βήμα έλαβε απάντηση από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας της Κύπρου, Ν. Χριστοδουλίδη, ο οποίος δήλωσε ότι η διεθνής νομιμότητα δε είναι «α λα καρτ». Αυτός ο οποίος παραβιάζει τη διεθνή νομιμότητα κατέχοντας τμήμα ενός κυρίαρχου ευρωπαϊκού κράτους, δεν μπορεί να την επικαλείται στις διεκδικήσεις του.

Κατέστησε σαφή, δε, την αποφασιστικότητα της Κύπρου να επιμείνει στην προώθηση του πλαισίου που έχουν θέσει τα Ηνωμένα Έθνη, μέσω των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας, για τη δημιουργία μίας διζωνικής, δικοινοτικής Ομοσπονδίας στην Κύπρο.

Ακριβώς στην ίδια γραμμή πλεύσης εμφανίστηκε και ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, τόσο στον ΟΗΕ όσο και χθες, διαμέσου του εβδομαδιαίου μηνύματός του, επισημαίνοντας ότι «η Ελλάδα δεν μπαίνει καν στη διαδικασία συζήτησης περί αναγνώρισης ψευδοκράτους».

Παρ' όλα αυτά, ελάχιστοι εξ όσων βίωσαν την απουσία λύσης στο Κυπριακό ζήτημα στη διάρκεια της τελευταίας πεντηκονταετίας τρέφουν αισιοδοξία σχετικά με την επίτευξή της στο άμεσο διάστημα. Ο λόγος, προφανώς, έγκειται στην «απλή» σχέση κόστους-οφέλους για την Τουρκία από την επίλυση ή μη του Κυπριακού.

Παρά την άρση του αμερικανικού εμπάργκο πώλησης όπλων στην Κύπρο, την τελευταία τριετία, η Τουρκία δεν έχει λόγους να ανησυχεί ούτε για διεθνείς πιέσεις ούτε για αλλαγή του θεμελιώδους συσχετισμού δυνάμεων στην περιοχή. Αντίθετα, όπως διαλαλεί και ο ίδιος ο Ερντογάν από το βήμα του ΟΗΕ, «η Τουρκία έχει δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα που έχει ανακηρυχθεί στα βόρεια και δυτικά του νησιού της Κύπρου και οι Τουρκοκύπριοι έχουν δικαιώματα γύρω από ολόκληρο το νησί…». Αντίθετα, προωθεί το -εντελώς ανυπόστατο- αφήγημα περί «γαλάζιας πατρίδας», βάσει του οποίου διατείνεται ότι ούτε και τα ελληνικά νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.

Με άλλα λόγια, ό,τι κι αν λεχθεί από το βήμα του ΟΗΕ ελάχιστα συνεισφέρει, κατά τρόπο έμπρακτο, στην επίλυση του Κυπριακού. Αντίθετα, ενδεχόμενη αλλαγή στη σχέση κόστους-οφέλους ενδεχομένως να επέφερε αλλαγές.

Διέρχεται αυτή η ποιοτική αλλαγή, η ποιοτική αναβάθμιση της εικόνας που έχει σήμερα το Κυπριακό, διαμέσου της οδού των υδρογονανθράκων ή συνολικότερα της ενέργειας; Διέρχεται διαμέσου της έντασης των πιέσεων του διεθνούς παράγοντα; Διέρχεται διαμέσου της (μάλλον νεκρής και πάντως ασθενούς) ενταξιακής πορείας της Τουρκίας στην ΕΕ ή ακόμη και άλλων οδών;

Όποια κι αν είναι η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα, η «λύση» του Κυπριακού είναι άμεσα συνδεδεμένη με αυτήν. Ίσως οφείλουμε να το συνειδητοποιήσουμε.