Η νέα Κομισιόν και ο «πήχης Ντράγκι»

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Οι φανφάρες που συνόδευσαν χθες την ανακοίνωση της σύνθεσης και των χαρτοφυλακίων της νέας Κομισιόν μικρή αξία θα έχουν, εάν οι νέοι επίτροποι και κυριότερα τα κράτη-μέλη της ΕΕ που τους στηρίζουν, δεν κατορθώσουν να ανταποκριθούν στο ζητούμενο. Με άλλα λόγια, να επιδείξουν την αναγκαία βούληση και αποφασιστικότητα και να ανταποκριθούν στην «υπαρξιακή πρόκληση» που περιέγραψε ο παλαίμαχος τραπεζίτης Μάριο Ντράγκι για την ΕΕ, ο οποίος μετρά ήδη στο ενεργητικό του μία διάσωση του ενιαίου νομίσματος και εντέλει της Ευρώπης, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.

Έτσι, λοιπόν, μικρή αξία έχει η όποια «δεξιά» στροφή στη σύνθεση της νέας Κομισιόν εντοπίζουν οι αριστερές πτέρυγες του Ευρωκοινοβουλίου, εάν δεν αντιμετωπιστούν κατά μέτωπο ζητήματα όπως το δημογραφικό, το μεταναστευτικό, η απουσία ανταγωνιστικότητας έναντι των ΗΠΑ και της Κίνας, η αποβιομηχάνιση και τόσα άλλα που περιγράφει στην εκτενή του έκθεση ο Μ. Ντράγκι.

Όπως αντίστοιχα, ποιο το νόημα να κάνουμε λόγο για ανάπτυξη στην Ευρώπη και για ανάγκη βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των λαών της ή κάλυψης του χάσματος ΑΕΠ με τις ΗΠΑ, όταν η ανάπτυξη στην ΕΕ επιβραδύνεται εδώ και χρόνια, οδηγώντας επί της ουσίας σε οπισθοδρόμηση.

Διότι όταν το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα ανά άτομο έχει αυξηθεί σχεδόν σε διπλάσιο ρυθμό στην Αμερική απ' ό,τι στην ΕΕ μετά το 2000, όπως σημειώνει ο φίλτατος Ντράγκι, τότε έχουμε διεύρυνση και όχι σμίκρυνση της ψαλίδας, αλλά και εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη κάθε είδους ευρωσκεπτικισμού.

Κατά τον Ντράγκι, η Ευρώπη χρειάζεται να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να επενδύσει 800 δισ. ευρώ ετησίως -επιπλέον των κεφαλαίων που επενδύει σήμερα-, ώστε να καλύψει το χάσμα ανταγωνιστικότητας. Επιπρόσθετα, καλεί για επενδύσεις της τάξης των 500 δισ. ευρώ κατά την επόμενη δεκαετία αποκλειστικά στην αμυντική βιομηχανία, υπό το φως των γεωπολιτικών κινδύνων με τους οποίους είναι αντιμέτωπη η ΕΕ.

Υπό το φως όλων αυτών, λοιπόν, που παραθέτει κατά τρόπο τεκμηριωμένο αλλά και -εν πολλοίς- προφητικό, ο φίλτατος Ντράγκι μπορεί να επηρεάσει προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση η σύνθεση της νέας Επιτροπής; Κυριότερα, πρόκειται για θεμελιακά ζητήματα που καλούνται να απαντήσουν τα κράτη-μέλη, κρίνοντας έτσι για το μέλλον και την ευημερία των λαών της Ευρώπης αλλά και για την τύχη του ενιαίου εγχειρήματος.

Πρόκειται για δαπάνες αναλογικά υψηλότερες ακόμη και εκείνων που έγιναν μέσω του Σχεδίου Μάρσαλ, βάσει του οποίου ξαναστάθηκε στα πόδια της η Ευρώπη μετά τον Β’ ΠΠ. Ακόμη όμως και υπό το φως όλων αυτών, στο προσκήνιο τίθενται οι γνωστές «αμφιβολίες» και «αιρέσεις» που υποβάλλουν σε κάθε αντίστοιχη περίσταση οι χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, στέκοντας αντίθετες σε κάθε ενδεχόμενο γενίκευσης σχημάτων από κοινού δανεισμού, όσο κι αν αυτά κυριολεκτικά έσωσαν την Ευρώπη στο παρελθόν και εξακολουθούν να την τροφοδοτούν με χρήμα για το μέλλον (Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας).

Ακόμη σημαντικότερη όμως θα είναι η εξασφάλιση, μέσω αυτού του δρόμου, της περαιτέρω ευρωπαϊκής ενοποίησης και ενδεχομένως της υλοποίησης ενός παλιού οράματος περί της Ομόσπονδης Ευρώπης. Διότι όταν η «τσέπη» είναι μία, το ζήτημα παύει να είναι οικονομικό και είναι πλέον αμιγώς πολιτικό. Είναι όμως, ακόμη και σήμερα, ώριμη η Ευρώπη για ένα τέτοιο βήμα;