Η υποκρισία μίας πισίνας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν υπάρχει κάτι όντως άξιο λόγου στην υπόθεση του εντοπισμού “πισίνας”, κατά την δημοσιογραφική αποκάλυψη, ή “δεξαμενής ύδατος”, κατά τον ιδιοκτήτη, στην εξοχική κατοικία του κ. Στ. Κασσελάκη στις Σπέτσες, τούτο δεν άπτεται μόνον της ιδιότητας του συγκεκριμένου ανθρώπου, ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και προέδρου του μεγαλύτερου αριστερού κόμματος της χώρας. Ούτως ή άλλως η οικονομική ευχέρεια του κ. Κασσελάκη ήταν γνωστή εκ των προτέρων, με σειρά αφορμών.

Κυριότερα, αυτό που έχει σημασία στη συγκεκριμένη υπόθεση είναι ότι επιδρά ως υπόμνηση πως στη χώρα μας εξακολουθεί να κυριαρχεί η παντελής απουσία εποπτείας και ελέγχων εκ μέρους της πολιτείας και άρα η ενθάρρυνση της όποιας παραβατικότητας και παρανομίας. Όποιος θέλει, κάνει ό,τι θέλει, επειδή απουσιάζει η βούληση επιβολής του νόμου.

Ας μην παρεξηγηθούμε. Δεν διατείνομαι ότι όντως παρανόμησε ο κ. Κασσελάκης καθ’ οιονδήποτε τρόπο με την υπόθεση αυτής της κατασκευής. Αυτό που διαπιστώνω, όμως, είναι ότι ουδείς “αρμόδιος” φαίνεται πως μπήκε στον κόπο να ελέγξει, τόσο στις εργασίες στην οικία Κασσελάκη, όσο και σε χιλιάδες άλλες που ήσαν σε εξέλιξη είτε στα νησιά, είτε στην ηπειρωτική χώρα, εάν τηρείται η νομιμότητα.

Σε ένα κράτος το οποίο έχει προχωρήσει σε κάθε λογής εφεύρημα, όπως η “ηλεκτρονική ταυτότητα κτηρίων”, το -πλήρως ηλεκτρονικό – κτηματολόγιο, στο οποίο υποτίθεται ότι αποτυπώνονται πλήρως οι ιδιοκτησίες, στα ενεργειακά πιστοποιητικά που απαιτούν επιτόπιους ελέγχους και σε τόσα άλλα, εντέλει, βρίθει η παρανομία και τα αυθαίρετα κτίσματα.

Παρά τους τόσους νόμους και τις τόσες προσπάθειες “νομιμοποίησης” ή “τακτοποίησης” (κατά την επιταγή του ΣτΕ), η χώρα μας αριθμεί – κατά ορισμένους υπολογισμούς – περισσότερα από ένα εκατ. αυθαίρετα κτίσματα, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων, αν όχι όλα, ηλεκτροδοτείται.

Ας μην υποκριθούμε, δε, ως προς τους λόγους της έκτασης του φαινομένου. Όσο κι αν επικαλεστούμε “κενά στη νομοθεσία”, ανυπαρξία επαρκούς χωροταξίας και συνολικά το χάος που παρουσιάζει η πολεοδομική νομοθεσία, ο κύριος λόγος για τον οποίο ο καθένας κάνεις ό,τι θέλει, είναι επειδή γνωρίζει ότι το κτίσμα του δεν θα κατεδαφιστεί. Η πεποίθηση δε αυτή εμπεδώνεται κάθε φορά που τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις αφήνονται στην άκρη, χάριν των επιταγών του πελατειακού κράτους, οι οποίες ακόμη κυριαρχούν στην Ελλάδα.

Έτσι, λοιπόν, φίλτατοι, δεν με εκπλήσσει που ο φίλτατος κ. Κασσελάκης “εντοπίστηκε” από την δημοσιογραφική καταγραφή να κατέχει την συγκεκριμένη κατασκευή στην εξοχική του κατοικία. Δεν θα είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος στη χώρα μας, εάν όντως υπέπεσε στο συγκεκριμένο “ατόπημα”.

Αυτό που είναι ωστόσο εξακολουθητικά απογοητευτικό είναι ότι όσοι φροντίζουν να τηρούν τη νομιμότητα αποδεικνύονται ως οι … βλάκες της παρέας και οι μόνοι, εντέλει, αδικημένοι.

Σε μία χώρα στην οποία η ιδιοκτησία φορολογείται τόσο βαριά και με τόσους διαφορετικούς τρόπους, η ύπαρξη τόσο εκτεταμένης παραβατικότητας – με την ανοχή της πολιτείας – συνιστά προσβολή στην ύβρι. Ενθαρρύνει την παρανομία και συνιστά κόλαφο για κάθε νομιμόφρονα πολίτη αυτής της χώρας.

Αυτό είναι το κύριο όφελος από την υπόθεση Κασσελάκη, η οποία ευλόγως χρησιμεύει, κατά τα λοιπά, για λόγους πολιτικής εκμετάλλευσης. Το γεγονός ότι μας θυμίζει πως ζούμε σε ένα ξέφραγο αμπέλι, στο οποίο η επιβολή του νόμου επιστρατεύεται, κυρίως, χάριν πολιτικών και κομματικών σκοπιμοτήτων, όταν και όποτε συμφέρει ή βολεύει.