Με πυξίδα το... χάος

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στη μεταπολεμική Ευρώπη, παρά τις κρίσεις -και υπήρξαν προφανώς πολλές- ή ακόμη και στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου, επικρατούσε πάντα η αισιοδοξία ότι τελικά… θα βρεθεί η λύση.

Σε κάποιο βαθμό, χάρη στην περίφημη Pax Americana, η οποία φρόντιζε για τη διατήρηση ισορροπιών και «ευταξίας» στην παγκόσμια κοινότητα και σε κάποιον βαθμό χάρη στην ύπαρξη ισχυρών πολιτικών προσωπικοτήτων στη Γηραιά Ήπειρο. Των λεγόμενων statesmen, μίας άλλης εποχής, οι οποίοι άφησαν το στίγμα τους στην παγκόσμια ιστορία, φροντίζοντας να υπάρξει ένα πλαίσιο ειρήνης και προόδου για τους λαούς της Ευρώπης.

Όλα αυτά, όμως… last year.

Σήμερα, στον απόηχο μίας ευρω-κάλπης η οποία ριζοσπαστικοποίησε επισήμως την ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, ισχυροποιώντας ακραίες πολιτικές τάσεις, δίχως όμως να στερήσει από την κεντροδεξιά τη συνολική της κυριαρχία, επικρατεί σπαραγμός. Γαλλία και Ιταλία βρίσκονται σε ευθεία αντιπαράθεση, γνωρίζοντας και εσωτερική αναταραχή, ιδίως στη Γαλλία, όπου οι εκεί επικείμενες βουλευτικές εκλογές εγκυμονούν ραγδαίες ανακατατάξεις. Η δε Γερμανία, πάλαι ποτέ ηγήτωρ του ευρωπαϊκού παιγνίου, σήμερα εμφανίζεται σε ρόλο μη συμμετέχοντος θεατή.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι ΗΠΑ οδηγούνται σε μία κρίσιμη προεδρική αναμέτρηση, οποιαδήποτε έκβαση της οποίας επίσης εγκυμονεί περιπέτειες. Τόσο στην περίπτωση επικράτησης Μπάιντεν όσο και Τραμπ, εάν τελικά είναι όντως αυτοί οι δύο οι μονομάχοι της κάλπης, όσο και σε περίπτωση «ιδιαίτερων» εξελίξεων με αντικείμενο την υποψηφιότητα Τραμπ.

Στη γειτονιά μας, η Τουρκία εμφανίζεται να οδεύει από το ένα κρεσέντο αναθεωρητισμού στο επόμενο, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για ένα «θερμό» καλοκαίρι, παρά την επίφαση «φιλίας» μεταξύ Αθηνών και Άγκυρας.

Στην Ελλάδα, δε, το Μέγαρο Μαξίμου φροντίζει να επιβεβαιώνει ότι ελάχιστα αντελήφθη από το μήνυμα της κάλπης, προχωρώντας σε έναν ανασχηματισμό επικοινωνιακού χαρακτήρα, που δεν υπόσχεται ριζική βελτίωση των πραγμάτων.

Όλα αυτά, δε, σημειώνονται υπό το φως πολεμικών συγκρούσεων, ένθεν κι ένθεν της Ευρώπης, στην Ουκρανία και την Μ. Ανατολή, αμφότερες των οποίων εμφανίζονται σήμερα σε αδιέξοδο και υπόσχονται -μόνον- περαιτέρω αποσταθεροποίηση για τη διεθνή κοινότητα και βεβαίως για τους λαούς της Ευρώπης. Λαούς, οι οποίοι με την εξαίρεση της σερβικής περιπέτειας, δεν είχαν νιώσει τόσο κοντά την ανάσα του πολέμου, από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Η εικόνα έχει ακόμη πολλές πτυχές, όμως, το κυρίαρχο είναι ότι σημειώνεται εντός του κοσμογονικού πλαισίου που θέτει η κλιματική κρίση. Η κυριότερη, ίσως, απειλή για την παγκόσμια κοινότητα και βεβαίως για τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Υπό το φως όλων αυτών, τα οποία μας οδηγούν κατά τρόπο μαθηματικό προς το… χάος, ποιο είναι το σημείο αναφοράς από το οποίο θα μπορούσαν να προσδοκούν σωτηρία οι ευρωπαϊκοί λαοί;

Ακόμη κι αν οι statesmen του παρελθόντος εκλείπουν, κατά πόσον οι παρόντες πολιτικοί και άλλοι θεσμοί μπορούν να υποσχεθούν σταθερότητα και αντιμετώπιση των πολλαπλών κρίσεων; Οι απαντήσεις είναι μάλλον απογοητευτικές. Μολονότι η κάλπη μίλησε, όσα είχε να μας πει εμφανίζονται μάλλον κατώτερα των περιστάσεων.

Αυτή είναι όμως η δημοκρατία και με αυτήν οφείλουμε να πορευτούμε. Μπορεί να μην έχει αδιέξοδα, όμως δεν έχει πάντα και τις… λύσεις. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, οι καιροί είναι όντως ύποπτοι και απαιτείται νηφαλιότητα αλλά και αποφασιστικότητα για την υπέρβασή τους.

Διαφορετικά…